Dýraverndarinn - 01.10.1975, Blaðsíða 10

Ævintýri Eyja-kisu
Það var víst uppi á Landsspítala
fyrir rúmu ári, að ég heyrði söguna
af Eyja-kisu. Við vorum þarna
samankomnir nokkrir sjúklingar á
C-deildinni í dagstofu deildarinn-
ar og vorum að spjalla um alla
heima og geima til þess að fá tím-
ann til þess að líða og leiða hug-
ann þannig frá þeirri staðreynd,
að öll vorum við að bíða eftir að-
gerðum og uppskurðum. Sjónvarp-
ið var í sumarfríi og því ekki mik-
ið við að vera eftir kvöldkaffið.
Það var hún Margrét, sem sagði
okkur söguna af kisu. Hún kunni
þá list, að segja skemmtilega og
látlaust frá, og þannig, að allir
hlustuðu ósjálfrátt á frásögn henn-
ar.
Vestmannaeyingar höfðu vaknað
upp við vondan draum gosnóttina.
AUir áttu að hraða sér niður að
höfninni og koma sér um borð í
einhvern fiskibátinn, en þeir lágu
í höfn þessa nótt, góðu heilli.
Ungur maður í húsi einu nálægt
eldstöðvunum, var ásamt fólki sínu
ferðbúinn og þó var eins og hann
vantaði eitthvað. Hann gekk enn
einu sinni inn í húsið og kallaði á
kisu sína og síðan gekk hann einn
hring kringum húsið, en hvergi
sást kisa. Hann hélt því af stað
niður eftir, dapur í huga ásamt öll-
um hinum, sem nú voru að hraða
sér til bátanna. Skipin létu úr höfn
hvert af öðru, fullfermd fólki, á-
leiðis til lands, flest þó til Þorláks-
hafnar.
Unga manninum var ekki rótt,
þótt hann hefði nú fastalandið
undir fótum, kisa hans var enn
þarna úti, þar sem nú rigndi eldi
og eimyrju. Hvað var nú til ráða?
Var nokkuð hægt að gera?
Jú, skyndilega fékk hann góða
hugmynd og var þá ekki seinn á
sér að framkvæma hana. Hann fékk
einn af kunningjum sínum til þess
að fara út til Eyja aftur og varð
það að gerast á þann hátt, að hann
færi sem laumufarþegi með ein-
hverjum bátnum. Það voru nefni-
lega komnar á reglur um það, að
enginn mætti fara út til Eyja þessa
fyrstu daga gossins, nema hafa
leyfi upp á vasann frá Almanna-
vörnum eða einhverjum öðrum al-
máttugum.
En út til Eyja komst hann,
laumufarþeginn, og sem hann
gengur í glóðheitu gjóskufallinu
heim að hinu yfirgefna húsi vinar
síns, sá hann strax kisuna. Hún sat
þar á eina blettinum, sem var í
skjóli fyrir öskufallinu. Það var
niðurundan dyraskyggninu á hús-
inu. — Nú var ekki til setunnar
boðið, því að gosið færðist stöðugt
í aukana og hraun var byrjað að
renna í átt til hússins. Hann stakk
kisu undir úlpu sína og hraðaði sér
aftur niður til hafnarinnar. Segir
nú ekki af ferðum þeirra fyrr en
þau koma til Reykjavíkur, en þar
tók Vestmannaeyingurinn ungi á
móti þeim og þóttist hafa heimt
kisu sína úr helju í bókstaflegri
merkingu.
Nú er það löngum svo í heimi
hér, að þegar eitt vandamál er leyst,
tekur annað við, óleyst. Eigandi
kisu hafði fengið húsnæði í fjöl-
býlishúsi, ásamt fjölskyldu sinni,
en sá hængur var á þar, að í því
húsi máttu engin dýr vera.
Hann leitaði því til kunningja-
konu fjölskyldu sinnar (en það var
einmitt sögukona okkar) og bað
hana að taka kisuna í fóstur um
tíma. Var það auðsótt mál.
Allt var nú fréttalaust af högum
kisu um sinn, en vel undi hún hag
sínum í húsinu hjá Margréti —
Ungi maðurinn úr Eyjum, eigandi
kisu, réði sig á fiskibát, en kom þó
eins oft og hann gat í heimsókn til
kisu sinnar.
Þegar voraði í Reykjavík 1973,
varð það augljóst, að ævintýri
hinna ljósu vornótta höfðu ekki
látið kisu afskiptalausa. Hún fór
ekki einsömul, og í fyllingu tím-
ans ól hún marga kettlinga.
Svo stóð þá á, aðeigandi kisu var
úti á sjó, en nokkru seinna, þegar
bátur hans kom að landi, færði fé-
lagi hans, laumufarþeginn, honum
fréttina um það, að kisa væri orðin
léttari. — „Það var eins og ég hefði
fært honum frétt um að hann væri
sjálfur orðinn pabbi," sagði kunn-
inginn. „svo glaður varð hann."
Jæja, sagan um Eyja-kisu, sem
hún Margrét sagði okkur, var víst
ekki mikið lengri, eða þá að ég er
búinn að gleyma framhaldinu, en
sennilega eru þau nú bæði, ungi
maðurinn og kisa, flutt út til Eyja
aftur. G. H.
10
DÝRAVERNDARINN