Dýraverndarinn - 01.12.1977, Side 14

Hvers vegna gelti hann ekki?
Þegar íbúar sumarbústaðanna
fluttu aftur til bæjanna um haust-
ið eftir að hafa notið sólar og sjáv-
ar allt sumarið, varð Stubbur litli
heimilislaus. Hann var aðeins
tveggja mánaða þegar börnin í
sumarbústaðnum „Hafblik" fengu
hann að gjöf frá bónda nokkrum
í nágrenninu. Stubbur var nefni-
lega ekki „hreinræktaður". Móðir
hans hafði verið það óvönd að
virðingu sinni að gleyma ætt og
uppruna. Fagur var hann ekki, en
hafði þó verið góður leikfélagi
barnanna allt sumarið. Nú stóð
hann hjá lokuðum dyrum, aleinn
og vældi þegar Sören umrenning-
ur fann hann og aumkvaðist yfir
þennan yfirgefna vesaling. Hann
gaf honum af bita þeim er vin-
gjarnleg kona hafði gefið honum
og Stubbur var svangur svo hann
fékk næstum allt. Hann var enn
með hálsólina, sem börnin höfðu
gefið honum og á henni stóð nafn-
ið Stubbur. Sören tók ólina af hon-
um en lagði nafnið á minnið. Svo
lögðu þeir af stað út á hina löngu
þjóðvegi.
A veturna var Sören vanur að
dvelja á nokkurs konar „upptöku-
heimili" fyrir flækinga, en þegar
hann kom þangað með hundinn
var honum sagt að hann mætti ekki
hafa hann hjá sér. Svo Sören og
Stubbur urðu að velja, annaðhvort
að skilja eða þrauka veturinn á
þjóðvegunum. Þeir völdu síðari
kostinn. Það var nærri jólum er
14
þeir í kalsaveðri komu að litlum
bóndabæ. Þeir voru báðir svangir
og kaldir, svo Sören ákvað að biðja
um dálítinn mat og leyfi til að
sofa í hlöðunni um nóttina. Það
var góðleg kona sem opnaði dyrnar
og bauð þeim að koma inn. Hún
lét fullt fat af smurðu brauði og
kaffi hjá Sören og Stubbur fékk
líka að eta. Sören var ekki vanur
að tala um einkamál sín við ó-
kunnuga en allt í einu var hann
búinn að segja konunni frá því, að
hann mætti ekki hafa Stubb hjá sér
á hælinu og því yrðu þeir að flakka
um allan veturinn. — Þá bauðst
konan til að hafa Stubb um vetur-
inn svo Sören gæti verið á upp-
tökuheimilinu, á meðan mestur
væri kuldinn. Þetta góða boð þáði
Sören, — hann kvaddi Stubb og hélt
af stað. Hve mikið Stubbur skildi
eða ekki skildi af loforðum Sörens
um að sækja hann aftur með vor-
inu er ómögulegt fyrir mannfólk-
ið að vita, en hann varð eftir hjá
konunni og virtist una hag sínum
vel. Hann fylgdi henni hvert sem
hún fór og varð einnig góður vinur
sona hennar tveggja er bjuggu í
grendinni og komu oft til að hjálpa
móður sinni með erfiðustu verkin,
en hún var annars ein á bænum
eftir dauða manns síns. Hún von-
aði hálfpartinn að umrenningur-
inn kæmi ekki aftur að sækja
hundinn sinn, en vordag nokkurn,
þegar jörðin ilmaði af gróðri og
sólin kom fuglunum til að syngja
hástöfum, birtist hann. Stubbur
þekkti hann strax og eftir að hafa
fengið vel í svanginn lögðu þeir
af stað. Konan horfði lengi á eftir
þeim með tár í augunum. Hún
kallaði ekki á Stubb. Þetta hafði
verið umtalað að hann yrði bara
hjá henni um veturinn, og nú var
komið vor.
Það var hásumar þegar hún sá
Stubb aftur. Hann var við dyrnar
einn morguninn er hún var á leið
út að gefa hænsnunum. Og hann
leit ekki vel út. Grindhoraður og
allur í sárum. Eitthvað mjög alvar-
legt hlaut að hafa hent húsbónda
hans annars hefði hann aldrei yfir-
gefið hann. Hún hafði raunar von-
að að hann kæmi aftur í haust, en
það var enn sumar. Hún annaðist
hann vel, svo sárin greru og hold
kom á kroppinn.
Dag nokkurn kom annar um-
renningur að litla bænum og bað
um dálítið að borða, — þarna var
engum sem átti bágt neitað um
mat. Meðan hann mataðist kom
Stubbur inn í eldhúsið. Flæking-
urinn starði á hann eins og hann
þekkti hann. Að lokum spurði
hann hvort þetta væri ekki hundur-
inn hans Sörens. Konan svaraði því
játandi, og spurði hvort þeir þekkt-
ust og hvort hann vissi hvað hefði
orðið um Sören. Flækingurinn
sagði að Sören væri dáinn. Hann
hefði orðið fyrir bíl og dáið sam-
stundis. Staðurinn sem slysið varð
var mörg hundruð km í burtu
DÝRAVERNDARINN