Dvöl - 23.12.1934, Qupperneq 8

8
D V
Ö L
23. des. 1934
bezta vin sinn. Hann dýrkaði
drottningruna, án þess að reyna
að nálgast hana, en hann ósk-
aði þess stundum, að sá dagur
skyldi koma, að hann fengi að
leggja líf sitt í sölurnar fyrir
hana. —
Óvinirnir herjuðu á landið, og
konungurinn tók Michael með
sér í stríðið. Hann barðist hraust-
lega og vann sér frægðarorð á
orustuvellinum. Og þegar ófriðn-
um lauk, var hann skipaður yf-
irforingi lífvarðarins. Nú fékk
hann að sjá drottninguna oftar.
Stundum talaði hún til hans
nokkrum orðum, eða brosti til
hans, er -hann gekk fram hjá,
og þetta var nóg til þess að gjöra
hann hamingjusaman í fleiri
daga.
Tíminn leið, og konungurinn
varð æ fráhverfari öllum stjórn-
arstörfum og fól allt slíkt á
hendur ráðgjafa sinna. En þeir
voru misindismenn, sem báru
enga umhyggju fyrir þjóðarheill,
en reyndu bara að hagnast sjálf-
ir og safna gulli í sína vasa. —
Michael vissi um óráðvendni
þeirra, og þegar svo langt var
komið, að þeir ætluðu að selja
landið í hendur útlendinga, fletti
hann ofan af varmennsku þeirra.
Þeir urðu að viðurkenna allt.
Konungurinn lét hálshöggva
suma, en aðrir voru reknir í út-
legð. Síðan skipaði konungur
Michael sinn æðsta ráðgjafa, því
hann vissi, að honum mátti
treysta. Og nú fengu þau drottn-
ingin og Michael að sjást næst-
um daglega. 1 hirðveizlunum
fékk hann stundum að sitja við
hlið hennar. Það kom fyrir, að
hún spurði hann ráða um eitt
eða annað, eða talaði við hann
um uppeldi einkabarns síns, sem
var drengur.
Dag nokkurn, þegar prinsinn
var f jögurra ára, kviknaði í þeim
armi hallarinnar, sem hann svaf
í. Hvæsandi logarnir breiddust
óðfluga út, og virtust loka öllum
leiðum að barnaherberginu. —
Michael fékk vitneskju um
hvernig ástatt var, hann náði í
stiga og brauzt inn um glugga
á annari hæð. Hann þaut gegn
um kæfandi reyk og snarkandi
loga, og kom með drenginn heil-
an á húfi úr greipum eldsins.
Síðan sneri hann aftur inn í bál-
ið, þótt allir reyndu að aftra
honum. Hann var einráðinn í að
bjarga einnig barnfóstrunni, sem
litli prinsinn grét eftir. Honum
heppnaðist einnig að bjarga lífi
barnfóstrunnar, en sjálfur kom
hann út mjög sviðinn og brennd-
ur. Síðan lá Michael lengi milli
lífs og dauða, en að lokum greri
hann þó sára sinna. Konungur
launaði honum vel, og drottn-
ingin þakkaði honum. Og nú leið
ekki sá dagur að hún talaði ekki
vingjarnlega til Michaels. Hann
stóð svo vel í stöðu sinni, sem
æðsti ráðgjafi, að vegur og ham-
ingja þjóðarinnar óx stórum, og