Dvöl - 28.04.1935, Page 5

28. apríl 1935
D V
Ö L
5
Honum hnykkti við ósvífnina,
sem fólst í þessari athugasemd.
»Hamingju,« sagði hann og kenndi
háðs í röddinni.
»Já, hamingju, herra Leighton.
Það var mitt hlutverk að veita
honum dálitla hamingju — —«
Rödd hennar dó út, og hún fór að
færa til perlurnar á festinni sinni
með annari hendinni. Pað minnti
hann á fyrri samfundi þeirra. Þeg-
ar þau sátu að kvöldverði í íbúð
Varians í London, hafði einu sinni
orðið hlé á viðræðunum. Þá tók
hann eftir þessum kæk hennar
með perlurnar. Hann stóð óákveð-
inn og beið eftir því, að hún héldi
áfram, og hugurinn hvarflaði aft-
Ur að þessum kvöldverði, fyrir
löngu. Honum flaug í hug athuga-
semd hennar, þegar Varian hafði
snöggvast skilið þau eftir ein. Þá
sagði hún: »Eg vona að við verð-
Um vinir, herra Leighton. Vinátta
okkar beggja við mikilmenni ætti
að sameina okkur.« Áður en hann
hafði tíma til að svara, kom Vari-
an aftur inn í herbergið.
Um stund ríkti algjör þögn. Svo
spurði hún: »Finnst yður það ekki
ondarlegt, að þó við höfum aðeins
tvisvar sézt, höfum við þó haft
talsverð áhrif hvort á annars
líf? Eg geri ráð fyrir, að í raun
°g veru hafi allt af verið talsverð-
or fjandskapur á milli okkar. Yð-
ur fannst ég komast upp á milli
J'kkar Varians, eða var það ekki
svo, herra Leighton? Og mér
fannst þér vera kröfuharður verk-
stjóri. En aldrei efaði ég einlægni
vináttú yðar við Guy. Þér efuð-
uð einlægni mína. Var ekki svo?«
Árás hennar komhonum á óvart.
Hann leitaði að hæversku svari,
en gat aðeins stamað fram jái.
Hún hélt áfram, eins og hún
hefði ekki heyrt hvað hann sagði.
»Yður þótti vænt um listamann-
inn, en mér um manninn. Ég skil
þann mun ágætlega, en það sem
enn er mér ráðgáta, er, hvers
vegna yður var svo afar illa við
mig.«
Leighton sat undir þessari köldu
gagnrýni ráðalaus og hjárænuleg-
ur. Meðan hann þagði og reyndi
að átta sig, hélt hún kurteisléga
áfram. »Reynið að vera hreinskil-
inn, herra Leighton. Þér eruð að
því kominn að neita því, að yður
hafi verið illa við mig, en það hef-
ir yður verið frá því fyrsta að ég
varð vinkona Guy Varians. Segið
mér nú hvers vegna.«
Leighton var sár yfir því, hvílík
áhrif spurningar hennar höfðu á
hann, því honum fannst hún gera
sér rangt til. En svo blossaði upp
í honum löngunin til að segja henni
sannleikann afdráttarlaust. Hann
hafði boðið henni sætt, en hún
hafnað. Hann þurfti því ekki að
sýna henni meiri miskunnsemi. Sjö
ára niðurbæld reiði blossaði upp
og lýsti sér í svari hans.
»Ég furða mig á spurningum
yðar ungfrú Fairlie. Ég kem hing-
að efti,r ósk yðar reiðubúin að láta
allt liðið vera gleymt. En fyrst þér