Dvöl - 28.04.1935, Blaðsíða 12

12
D V Ö L
28. apríl 1935
Hann Jítlí vinur minn
Vinurinn minn litli
er Ijós á brún og brá,
og brosiö lians er traust
á öllum mönnum,
þó mátturinn sé veikur,
hann vildi feginn fá
sinn fulla hlut
af dagsins striti og önnum.
En heimurinn er skritinn
og hefir þess ei þörf
og þykist jafnvel
komast af með fœrri,
og vinurinn minn litli
fœr engin arðbœr störf,
svo er nú reyndar
líka’ um marga stœrri.
Og þvi er kátur leikur
hans líf i starfsins stað
en stundum er þó fátt
i gullaskrinum,
hann unir ekld lestri
en lœtur brot í blað
og býr til slcip
úr pennastokknum sinum.
Er koma skip- til hafnar
og heilsa rámum róm,
og reykvískt fólk
er dagsins önnum kafið,
liann gengur niðu’r að stróndu,
á stórum, skökkum skóm,
og skipi litlu siglir út á hafið.
Þar rísa sjaldan öldur,
.er aldrei langt til lands,
þó litla skipið sigli fyrir blœnum,
en þessi stutta fleyta
er stór i huga hans
og hafið, sem er tjörnin
hérna’ i bœnum.
Þar leynast aldrei boðar,
og engin skaðvæn sker,
og skipið tjörnin ber
á mjúkum höndum,
frá höfnum. Vonarstrœtis
með steinafarm, það fer
og flytur hann
áð Tjarnargötu ströndum.
Það horfa upp’ á ströndinni
augu blið og blá
og bœrinn, skipið,
allt er Ijóma vafið,
ég aumka litla vin minn
að verða seinna’ að sjá,
að seglin voru bréf,
en tjörnin hafið.
En þetta’ er gangur lífsins,
fyrst leikur bros um brár,
og bjart er allt og stórt,
en sumt er skrltið,
en þegar leikfong brotna,
og líða æskuár,
er allt, sem stœrst var fyrrum,
harla lítið.
Og senn er œskan liðin,
við leik þá skipast skammt,
og skuggar hafa bœinn
örmum vafið,
en vinur minn er glaður
og gœfusamur samt
og siglir liilu skipi út á hafið.
i/m Snorrason.