Valur 25 ára - 11.05.1936, Qupperneq 16

16
VALUR 2 5 ÁIíA
1 9 1 1—1 9 3 6
Jón Sigurdsson, læknir:
:jr . - A«'
Dómarinn flautar og leikurinn
liefst. Knettinum er spyrnt frá
manni til manns, kappliði til
kappliðs, af öðrum vallarhelm-
ingnum á hinn, fram og aftur,
langt og skamt, í lofti og með
jörðu, hratt, fast, samt létt og
lipurt, ákveðið og örugt, og nú
áfram, áfram og enn fram, fram,
og — i mark.
Gleði. Vonbrigði. — Nokkur
augnablik, og knattspyrnumenn-
irnir hlaupa hver á sinn stað og
biða þess að leikur hefjist á ný.
Þeir raða sér niður, ekki af til-
viljun, heldur skipulega og með
ákveðnu millibili. Hver hefir
síns staðar að gæta og sitt á-
kveðna hlutverk að leysa af
hendi. Fimm framherjar i beinni
sóknarlínu yfir völlinn, á bak við
þá eru framverðirnir þrír, er
bregða við jafnskjótt og sóknin
bilar, eða liætta er á upphlaupi
mótherjanna, en fyrir aftan fram-
verðina koma bakverðimir tveir,
sem síðasta varnarlína fyrir fram-
an markhliðið. Reynist varnarlín-
urnar ekki nógu sterkar, og mót-
herjinn kemst þrátt fyrir þær í
skotfæri, er siðasta vörn vígisins
markvörðurinn, sem trúr stendur
á verði i markinu og fylgir með
athygli gangi leiksins, svo að ekk-
ert upphlaup, ekkert skot á mark-
ið komi honum á óvart.
Þeir standa þarna hver fyrir
sig, þó ekki sem einstaklingar,
heldur ein heild, flokkurinn,
kappliðið, félagið. Þeir vita, að
einir fá þeir litlu sem engu áork-
að. Þeir eru ellefu í hvoru liði
og ellefu liugsa þeir hina sömu
hugsun, að allir skulu þeir vinna
saman sem einn væri, hugsa sem
einn maður, mæta mótlierjunum
sem samheld lieild, er örugt ver
sitt eigið mark og með samleik
og leikni kemst fram hjá varnar-
línum mótherjanna og skorar
mark. Hinn killandi órói tauga-
óstyrksins, sem þeir e. t. v. hafa
fundið til i upphafi leiks, er nú
/
horfinn og það er eftirvænting og
einbeitni, sem skin út úr hverju
andliti. Hið lapaða skal unnið
unnið aftur! Hið unna skal var-
ið og margfaldað!
Leikurinn hefst á ný. Flokk-
arnir hafa knöttinn til skiftis,'
sókn breytist í vörn og vörn i
sókn og knötturinn herst marka
í millum á nokkrum augnablik-
um. Það er liraði og fjör yfir
leiknum, leikmenn úr háðum lið-
um þeysa á eftir knettinum, ekki
allir, lieldur ekki margir, aðeins
fáir, þeir sem það svæði heyrir
undir, sem knötturinn er á i það
og það skiftið. Um leið hreyfist
þó alt liðið eins og af sjálfu sér,
eftir ákveðnu lögmáli, líkt og net,
sem teygt er á í ýmsar áttir,
möskvanir minka og stækka á
víxl, en leikmennirnir eru liáðir
liver öðrum og afstöðunni hver
til annars, þeir fylgja á eftir liver
öðrum, vinna saman og lijálpast
að beint og óbeint.
Margra ára æfing hefir gefið
þeim aðdáunarvert vald á öllum
líkamanum, þeir beygja sig og
teygja, hoppa, stökkva og lilaupa,
taka knöttinn, í livernig svo sem
afstöðu þeir standa við honum og
hvaðan sem hann kemur, og beina
honum um leið með liöfði eða
fæti þangað, — og nákvæmlega
þangað, — sem heppilegast þykir.
Upphlaujiin eru skæð og hættu-
leg á báða bóga og vel bygð, því
að ekkert skarð má standa opið,
svo að ekki verði snögg umskifti
og sóknin færist yfir að hinu
markinu. Ilinar skjótu hreyfing-
ar og öruggi gangur leiksins sýn-
ir fljótan og skarpan hugsana-
gang knattspyrnumannsins, hann
er snarráður og gerir sér á einu
augnabliki ljóst, hvar liann sjálf-
ur er staddur á vellinum, hvernig
afstaða hans er til samherja lians
og mótherja, og loks í hvernig
afstöðu flokkurinn er til sóknar
og varnar. Hann framkvæmir
fljótt og örugt það, sem hann
gerir, oft liefir liann aðeins
augnahlik til þess, og þó er hver
lireyfing og spyrna vel yfirveguð
og í samræmi við þá heildarhugs-
un, sem er með öllu liðinu og
sem liefir myndast við margra
ára samæfing, reynslu og við-
kynning. Öll hin mörgu og ströngu
ákvæði knattspyrnulaganna skulu
í heiðri höfð, og þó fyrst og
fremst liin óskráðu og skráðu lög
drengskaparins. Knattsþgrnan er
bggð á óeigingjörnum samleik og
drengilegri kepni, en vanti ann-
að af þessu, er það engin knatt-
spgrna.
Nú er langt liðið á leik. Við
finnum, hvernig spenningurinn
eykst. Bæði liðin gera sitt ýtrasta;
það liefir margur kappleikurinn
unnist á síðustu mínútunni. Hin-
ir þolgóðu lilauparar eru ennþá
sprettliarðir og lilaupa liðlega
með knöttinn fram hjá mótherj-
unum. Síðustu tilraunir eru gerð-
ar á háðar liliðar, — og dómar-
inn flautar i siðasta sinni.
Ósigrinum er tekið karlmann-
lega. Hinir sigruðu þakka sigur-
vegurum sínum leikinn með
húrrahrópum, og er svarað á
sama hátt.
Með afbrigðum góður og
skemtilegur leikur!
En sjáum við oft svo fullkom-
inn leik? Nei, þvi miður alt of
sjaldan. Það er afar erfitt og tek-
ur mjög langan tima, að ná góðu
valdi á likama sinum og skap-
gerð. Knattspyrnan hvetur og gef-
ur góð skilyrði til meiri og meiri
þroska í hvorttveggju. Hún hef-
ir hrifið og náð tökum á fleiri
ungum mönnum en allar aðrar
útiíþróttir til samans; liún hefir
vakið áhuga þeirra fyrir íþrótt-
um og íþróttalífi, gefið þeim góða
vini og félaga, veitt þeim góða
líkamsþjálfun, vakið dug með
þeim, djörfung og drengskap.
Þess vegna segjum við í dag, á
aldarfjórðungs-afmæli Vals: heill
þér, góða og göfga knattspyrnu-
íþrótt. Við óskum þér, að allir
knattspyrnumenn megi ávalt
halda merki þínu hátt og vera
trúir tilgangi þínum.
Jón Sigurðsson.