Valur 25 ára - 11.05.1936, Síða 39

19 1 1 — 1 9 3 6
VALUR 25 ÁRA
39
Nokkur blaðaummæli
úr utanför Vals 1935.
BERGEN:
(VALUR—DJERV: 1—5).
„Bergens Avis“ 18. júní:
Kynningin af hinu íslenslca liði
í gær sýndi, að þeir léku létta og
leikandi knattspyrnu í sama stíl
og sú Austurríska. -— Ef satt skal
segja, var það Valur, sem á löng-
um timum var ráðandi i leiknum
úti á vellinum, og hefðu þeir haft
góða skotmenn, hefði útkoman
orðið önnur. Markmaður (Her-
mann) og vinstri hakvörður (Frí-
mann) sýndu oft leik af „hþieste
klasse“, og miðframvörður (Jó-
hannes), sem sérstaklega sýndi
mikla leikni (ballbehandler).
Krim.
DRAMMEN:
(VALUR—DRAFN: 1—4).
„Drámmens Avis“, 21. júní:
Valur var, hvað leikni snertir,
mjög gott félag, en þó með veik-
ar hliðar. Þeir léku mjög hratt
og sérstaklega voru útframherj-
ar fljótir á boltann (Agnar og
Magnús). Lið Vals samanstóð af
jöfnum og drengilegum leik-
mönnum, og liefðu þeir leikið á
malarvelli, má fullyrða, að úrslit-
in hefðu orðið önnur. — Besti
maðurinn í liði Vals og á vellin-
um, var miðframvörður (Frí-
mann). Hann var í vörn, og bygði
upphlaupin með nákvæmni.
Vinstri innframlierji var einnig
mjög góður, og var lílca sá, sem
skapaði þau hættulegu augnablik
sem Valur félck. Cass.
0 SLO:
(VALUR—VÁLERENGEN:
3—5).
„Tidens Tegn“, 24. júní, Osló:
Satt að segja vöktu gestirnir
frá Sögueyjunni mestu undrun.
Ef til vill eru það hinar heitu
lindir(!), sem hafa gert þá þol-
betri í liitanum en aðra. Það vill
í þessu tilfelli segja það, miðað
við leikmenn Válerengens. Það
voru að minsta kosti íslending-
arnir, sem héldu uppi liraðanum
i leiknum og eins og þeir liálf-
partinn þvinguðu mótlierjana
með sér, þó þeir lélu ekki leika
með sig. Gegnum allan leikinn
voru það oftast Valsmenn, sem
voru ákveðnari á boltann og
fljótari að staðsetja sig (pladsere
sig), svo að maður verður, „Vá-
lerengen“ vegna að vona, að það
liafi verið hitinn, — já hinn ógur-
lega hiti (34 st.), — sem var or-
sökin í að þeirra leikmenn komu
svo altof oft töltandi á hælunum
á íslendingunum (galopperende
et Hestehode efter Islænderne).
Af Val liafði maður ekki húist
við svo miklu, en liðið vakti undr-
un fyrir mikinn hraða og mjög
laglegan samleik (ganske fikse
kombinationer). Hægri innfram-
herji (Gísli) var sniðugur. Mið-
framvörður (Frímann) duglegur
og markmaður (Ásmundur)
bjargaði markinu oft ágætlega.
E. F.
„MONT“. Frli. af bls. 15.
enda gat enginn ætlast til þess,
þar sem hann var eins og hugur
manns um allan völlinn.
Eg má til að minnast lítið eitt
á Nikulás, þvi hann var sá mað-
ur, sem kom öllum i gott skap
með spilamensku. Hann var held-
ur lágur vexti en sver. Þrátt fyrir
það liljóp hann ótrúlega hratt,
og stundum of liratt. Kom það
ekki ósjaldan fyrir, að hann hljóp
fram yfir boltann (sem kom þá
á móti honum) og sparkaði út í
loftið. Það lcom líka fyrir að hann
settist á boltann og sat þá á hon-
um þar til samherjar komu hon-
um til lijálpar, og gátu margir
eldvi lireyft sig fyrir hlátri, þvi
þetta leit öðruvísi út en hægt er
að lýsa með orðum. Þegar hann
náði boltanum, þá sparaði hann
ekki fæturna, en ekki var hægt
að festa augu á boltanum, þvi
hann liljóp fram með hann svo
einkennilega, og var ekki að sjá
annað en hann þvældi honum
einhvernveginn á milli fótanna,
eða fyrir aftan sig. —- Lási, eins
og við kölluðum hann, var ómet-
anlega skemtilegur og drengur
góður.
Að endingu skal eg segja frá
þeirri niðurlægingu, sem eg varð
fyrir, og eftir það fann eg að eng-
inn leit upp til min, sem mér
fanst þá sjálfum að gert hefði
verið.
Á Iþróttavellinum, liér um bil
3 árum eftir að eg lét gera við
fótinn á mér, var kappleikur milli
Vals og Fram. Eg var einn á með-
al áhorfendanna. Mér fanst Vals-
menn standa sig heldur illa, og
var ekki laust við — ja — eg blátt
áfram óskaði þess, að eg væri
kominn inn á völlinn, svo eg gæt)
sýnt, að hér væri maður sem væri
ekki hræddur við Arreboe Clau-
sen, sem var í Fram. Því þegar
Clausen fékk boltann, var eins og
skotið væri úr fallbyssu. Clausen-
spörkin voru þau kölluð. — Ein-
liver tilviljun var það, að einn
maður úr liði Vals varð að hætta
í miðjum leik, en þar sem enginn
varamaður var til staðar, brá eg
mér úr jakkanum og var á svip-
stundu lcominn inn á völl — og
á svipstundu borinn út aftur. Svo
vildi til að í þeim svifum, sem eg
kom inn á völlinn, var Clausen
að fá boltann. Þar sem nú mér
fanst það áberandi, eftir 3ja ára
hvíld, að komast þarna í kapplið
og geta sýnt livað Loftur gæti,
henli eg mér sem köttur á mús
á Clausen, en eg varð of seinn.
Clausen hafði hleypt af. Eg henti
mér þvi upp til að skalla boltann,
en við það steinlá eg. Rigning var
þá, og boltinn rennblautur og
þungur, svo höggið var það mik-
ið er boltinn kom beint í andlitið
á mér, að eg hálf snerist við i
loftinu og kom niður á höfuð og
herðar —- og þar með endaði
mesta montið.
Loftnr Guðmundsson.