Valur 25 ára - 11.05.1936, Side 46

46
VALUR 25 ÁRA
19 11 — 1 9 3 6
sambandi við Val. Þvi miður hef-
ir hvorki verið tími né rúm til
0
þess að geta ýmsra áhugasöm-
ustu starfsmanna og velunnara
Vals á liðnum árum og starfs
þeirra i þágu félagsins. Að vísu
hafa nokkrir menn verið nefnd-
ir hér að framan, en sjálfgert er
að hæta við nöfnum þeirra Guð-
mundar H. Péturssonar, Reidar
Sörensens, kennara félagsins, og
Frímans Helgasonar, núverandi
formanns þess. Allir þessir menn
og ýmsir fleiri hafa unnið mikið
og óeigingjarnt starf í félaginu.
Munu þeir menn, sem íslenskum
íþróttamálum unna, vera þeim
þakklátir fyrir það. Eitt af því,
sem íslenska þjóðin þarfnast i
ríkum mæli, er aukin likamleg
menning. Á aldarfjórðungs af-
mæli Vals eigum vér þá ósk heit-
asta félaginu til lianda, að þvi
megi á komandi tímum jafnan
auðnast að ala upp sem prúðasta
og tápmesta sveina, er eigi fyrir
sér að leggja heilladrjúgan skerf
til iþróttaafreka samtíðar sinnar.
Sigurður Skúlason.
NOKKRAR MINNINGAR
FRÁ FYRSTU ÁRUNUM.
Frh. af bls. 14.
hinum mörgu skemtiferðum fé-
lagsins fyrstu árin.
Eitt sinn fórum við i berjaför
upp að Hamrahlíð. Við höfðum —
eins og oftast i slíkum ferðum —
með okkur lítið tjald og áhöld til
kaffihitunar. Síðdegis gerði regn
mikið og skunduðu allir að tjald-
inu og var kaffi hitað. Enginn
fékk þó að fara inn í tjaldið nema
kokkurinn. Hinir máttu stinga
höfðinu inn fyrir skörina, en
liggja að öðru leyti úti og þótti
það betra en ekki. Nokkra bæj-
arhúa bar að tjaldinu, sem voru
að koma úr útreiðartúr, og fengu
þeir allir kaffi. Kváðust þeir aldrei
hafa fengið betra kaffi og þótti
okkur þetta lof næg borgun fyrir
greiðann, einkum þar sem einn
gestanna rak kaffihús hér i bæn-
um. — Það mun hafa verið í þess-
ari för sem Lási (Nikulás Hall-
dórsson trésmiður) lánaði séra
Bjarna Jónssyni — þá nýorðn-
um dómkirkjupresti hér — reið-
hjólið sitt til bæjarins, því hans
hjól var bilað. Það var ekki laust
við, að við hinir strákarnir öf-
unduðum Lása af þesari fremd,
en hreyknastur var auðvitað Lási
sjálfur af því, að hafa orðið fyrir
þeirri vegtyllu að lána dómkirkju-
prestinum hjólið sitt. — Svona
var hugsunarháttur okkar allra
barnalegur þá.
Minnisstæðust er mér þó för
ein í Marardal. Nokkrir fóru á
laugardagskvöld og ætluðu þeir
að sofa í hellisskúta í dalnum um
nóttina. Hinir skyldu leggja af
stað kl. 6 á sunnudagjsmorgun og
hittast hjá Vatnsþrónni. Allir fóru
á reiðhjólum. — Eg var einn af
þeim sem ætluðu um morguninn,
en vaknaði heldur seint og kom
ekki inn að Vatnsþró fyr en 20
mín. yfir 6. Þá var þar enginn
rnaður, en á símastaur var nælt
blað, sem á stóð: „Erum farnir
kl. 5 mín. yfir 6“. Svona var stund-
vísin okkar í þá daga. Sá sem
ekki kom á réttum tíma, varð
annað hvort að verða eftir eða
fara einn. — Helst hefði ég kosið
að fara hvergi, en þá vissi ég að
félagar mínir mundu ekkert fá til
saðnings yfir daginn, þvi allur
„proviantinn“ og „kokkadó(tið“
var geymt hjá mér. Það var ekki
glæsileg tilhugsun að eiga að hjóla
i 2 tíma og ganga svo í aðra 2
tíma með allan þennan farangur:
Pott, könnu, prímus, olíubrúsa,
niðursuðuvörur og ýms önnur
matvæli og drykkjarföng (handa
12—14 gráðugum strákum), sem
skipta átti niður á okkur alla, er
við hittumst — auk míns eigin
nestis (og e. t. v. annara líka),
auk annars farangurs. Mér var
nauðugur einn kostur að fara. Bjó
ég því sem best um alt og lagði af
stað og glamraði bátt í farangr-
inum. Eg komst alla leið og varð
þá mikill fögnuður — lijá þeim
meslur yfir að fá matinn og von-
ina i heitu kjöti og kaffi, og mér
yfir að vera laus við byrðina. —
Siðan liefi ég reynt eftir getu að
vera stundvís, því aldrei gleymi ég
hvað það kostaði mig mikið erfiði
í þetta sinn að koma stundar-
fjórðung of seint, og vel sé þeim
sem mættu og fóru svo stundvís-
lega, því þeir kendu mér mikið.
Eg læt þvi liér staðar numið, en
nota tækifærið um leið til að
þakka öllum eldri og yngri fé-
lögum í Val fyrir ógleymanlegar
stundir og óska félaginu ævarandi
heilla á framtíðarbraut þess.
Guðbjörn Guðmundsson.
Iþróttamenn!
Munið, að því aðeins er skemtun að ferðast á sumrin,
að þið liafið nesti frá