Melkorka - 01.06.1957, Síða 9

Fjallið Ararat.
búið er einnig kaupfélag. Tuttugu og fjórir
kvenkennarar vinna við skóla samyrkjubús-
tns. Við búið vinna einnig margir kvenbú-
fræðingar og húsmæður. Húsmæðurnar
rinna aðeins hálfan daginn á búinu, en fá
þó sama dagkaup og karlar sem vinna allan
da ginn. Við íslenzku konurnar sem höfðum
aldrei liugsað okkur hærra en algert launa-
jafnrétti milli kynjanna, þótti þetta ótrúleg
kvenréttindi, litum á bústjórann og spurð-
um hvort við hefðum heyrt rétt, játti hann
því og hélt ál’ram ræðu sinni. Mæður sem
V|nna á búinu sagði hann að fengju 55 daga
frí fyrir og eftir l'æðingu með hálfum laun-
um.
Er bústjórinn hafði lokið máli sínu spurð-
um við hann livort fjölskyldurnar byggju í
sér húsum og hvort jrær borðuðu heima Itjá
ser eða liefðu sameiginlegt mötuneyti. Svar-
sem við fengum var að allar fjölskyldur
samyrkjubúsins ættu b'tið hús og borðuðu
úeinra. í kringum livert hús væri dálítill
jarðarskiki svo sem 1 /4 hektari að stærð sem
kver fjölskylda hefði út af fyrir sig og að
úver bóndi hefði nokkrar kindur sjálfur og
e>na til tvær kýr, sumir hefðu hænsni.
Nú bauð bústjóri okkur til miðdegisverð-
ar á heimili sínu og þágum við það með
þökkum. En við höfðum ekki ekið nenta
Melkorka
stuttan spöl er garnall maður kont í veg
fyrir bílinn. Kvaðst hann liafa frétt af ferð-
um íslenzku kvennanna og vildi fá okkur
heim til sín og bauð upp á ávexti. Var okk-
ur sagt að þetta væri einn af elztu félögum
samyrkjubúsins. Hann bjó þarna rétt hjá
í snotru litlu liúsi ásanit konu sinni og
tveim uppkomnum börnum.
Við settumst við borð hlaðið ávöxtum,
en stirt var um samræður í fyrstu. Marianna
Pedebedrova túlkur okkar sagði að við
skildum ekki hika við að spyrja gömlu kon-
una þess sem okkur langaði tif. Spurðum
við þá hvort jrað væri satt að konur sem
ynnu á samyrkjubúinu fengju sömu laun
fyrir hálfsdags vinnu eins og karlar sem
hefðu fuflan vinnudag. Konan sagði þetta
rétt vera, að þær fengju sömu laun, enda
ynnu þær fullan vinnudag ekki síður en
þeir, munurinn væri aðeins sá að þær ynnu
hálfan daginn á búinu og hálfan daginn á
heimilum sínum. Og þar nteð fengu fimm
íslenzkar konur fulla staðfestingu á því að
það væri að minnsta kosti einn staður til í
heiminum, sem heimilisstörfin eru metin
til peninga, til jafns við önnur störf.
Þá spurðum við konuna hvort henni lík-
aði betur lífið nú en áður en jrau gengu í
samyrkjubúið, og svaraði hún þá: Áður vor-
41