Melkorka - 01.09.1960, Blaðsíða 9

Hér segir lítilsháttar frá Keflavíkurgöngunni
undirbúningi hennar og niðurstöðu
Eftir Drífu T iðar
„Við skulum ganga.“
Það var Einar Bragi sem varpaði þessu
fram. Ég skrapp fram í eldhús. Þegar ég
kom inn aftur ríkti fögnuður í stofunni, svo
við lá að l'ólk stæði uppi á stólum. Síðan
reis skapið alla tíð þegar gangan var rædd.
Það tók marga mánuði að ræða liana og
ráðgast um hana áður komið væri í mark.
Slík ganga frá Keflavík til Reykjavíkur, 50
kílómetra leið með ójöfnu liði, hafði aldrei
verið reynd áður. Það var vitanlega mikið
um úrtölur.
Veturinn leið og vorið kom.
Vonir tóku að grænka, skyldum við nokk-
urntíma ganga af stað?
Um stundarsakir Jrennan milda vetur
1959—60 leit svo út sem stórveldin ætluðu
að sættast og byggja okkur friðsamlegri
heim. Ekki voru Jró horfur á því að Banda-
ríkin ætluðu með her sinn, flota og lier-
bækistöðvar burt frá íslandi. Það var engu
líkara en við hefðum gleymzt liér norður-
frá. Það var engu líkara en við hefðum
gleynrt sjálfum okkur hér á norðurhjara
heints, sem við höfðum óvart byggt ból okk-
ar á útskaga hins byggilega heims.
Við vorunt í rauninni löngu búin að
sigra í baráttunni við bandaríkjaher, það
var búið að reka hann af höndunt okkar ár-
ið 1956. En við ltöfðum tapað aftur ölltt
því sent unnizt hafði. Því ríkti meira von-
leysi en áður hafði þekkzt.
Hvað var þá hægt að gera? íslendingar
voru yess-menn ameríkana. Vissu þeir bet-
ur en við hefðum lognazt útaf og týnt nið-
ur sjálfstæðiskennd okkar fyrir fullt og allt.
„Við skulum ganga.“ Hugmyndin lét
okkur ekki í friði.
Flestum fannst væntanleg Keflavíkur-
ganga of löng Jtegar Jteir voru aðspurðir unt
Jtátttöku. Helztu úrtölur voru Jtær að á öld
bílanna og flugvélanna kynni enginn leng-
ur að hreyfa sig. Óttinn við aðhlátur ef
gangan misheppnaðist var eflaust nokkur.
Sérílagi voru Jtað göngugarpar og ferða-
menn sem töldu hana of erfiða.
Einn af 10 sem hvatti til Jtess að í hana
yrði ráðizt, enda Jrótt sá hinn santi treysti
sér ekki alla leið, lagði þyngra lóð á meta-
skálarnar en allir Jteir sem töldu úr. Nú
stendur Jtað skýrum stöfum þegar litið er
yfir undirbúning göngunnar að hún var
margra verk og einkum Jteirra sem fannst
sjálfsagt að hún yrði farin.
Við hittumst oft dauf í dálkinn Jtennan
milda vetur. Við hættum oft við. En hug-
myndin lét okkur ekki í friði. Við veltum
fyrir okkur því sem var að gerast úti í
heimi, mótmælagöngu Englendinga sem
varð stórkostleg sigurganga. Við sögðuni
með sjálfum okkur að yrði okkar ganga fá-
liðuð núna, yrði hún fjölmenn næst og afar-
fjölmenn Jtarnæst. Við hlustuðum agndofa á
fréttir frá Suður-Kóreu, þar sem fólkið svalt
en einstaka auðkýfingar lifðu á amerísku
gjafafé. Við fylltumst ógeði Jtegar við heyrð-
um líkar fréttir frá enn einu Natóríki,
Tyrklandi. En fólkið í Jtessum löndum virt-
ist vera farið að þekkja sinn vitjunartíma.
Allir virtust vera að ranka við sér nema við.
sent höfðum gleymt sjálfum okkur, 1000 ára
gömul friðarjtjóð í þann veginn að renna
MKLKORKA
49