Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - okt 2001, Qupperneq 19

Arín sem við vorum tengd
Ásdís Eva Baldvinsdóttir (Dísa Bald) komst ekki á árgangsmót árgangs '51 í sumar en
sendi þessa bráðskemmtilegu sögu sem Marín Gústa las á mótinu.
Það er ekki svo einfalt
að rifja upp árin sem við
áttum sameiginleg, árin
sem við vorum tengd
vegna búsetunnar, skól-
ans, félagslífsins og ann-
ars þess sem einkenndi líf okkar fram
eftir aldri.
Þegar ég segi að það sé ekki einfalt, þá
tala ég þar um að sum bjuggu í norður-
bænum, önnur í suðurbænum og enn
voru þau sem bjuggu þar á milli, á eyr-
inni eða í villó-hverfmu sem var, að mig
minnir norðurhluti eyrarinnar.
Það er nokkuð víst að framan af hafa
leikir okkar verið þeir sömu, slábolt,
hornabolti, fallin spýta og „yfir“ og all-
ar stelpur söfnuðu servéttum og köst-
uðu 3 eða 4 boltum í vegg eftir ákaflega
flóknu og erfiðu kerfi.
Strákarnir köstuðu peningum í sand-
hrúgu upp við vegg og flott var
að eiga útlenska peninga með
kóngum á.
Fljólega og sennilega strax,
ákváðum við hverjir væru bestu
vinirnir og vinkonurnar, þeir eða
þær sem við vorum samferða í
skólann og lékum við í frímínút-
um. En ekki minnist ég þess að
vinir mínir í norðurbænum hafi
átt vini í suðurbænum og öfugt
fyrr en þá á gagnfræðaskólaár-
unum þegar við máttum orðið fara á
milli hverfa upp á okkar einsdæmi.
Muni nú hver fyrir sig.
En upplifun okkar var nokk sú sama,
sumar og vetur. Það er mjög fast í hug-
skotinu mettað sumarloftið. Mettað af
bræðslureyk og ryki. Og sólin var fyrir
ofan og gerði heiðarlega tilraun til að
brjótast í gegn.
Þetta er síður en svo vond minning.
Þvert á móti er hún ljúf og hefur að
geyma svo margt annað; sóleyjarblöð á
fínni drulliköku, sem var pökkuð inni í
þjóðvíljann og kostaði þrjú peninga-
blóm, lóminn með sín undarlegu hljóð
á haffletinum, þrjár litlar ýsur í hádegis-
matinn og yndislegan hundasúrudrykk.
Síldarskipin sem liðu inn fjörðinn, grút-
urinn í fjörunni og síldarpilsið hennar
mömmu var hin heilaga þrenning og
bræðslan krafðist sinna fórna af pabba
okkar og eldri bræðrum ef því var að
skipta.
Mörg okkar voru í sveit á sumrin og
lifðu þar annan heim, annarskonar fólks
og dýra sem okkur hinum hefur eflaust
þótt spennandi og eftirsóknarvert líf.
Eina upplifun þeirrar sem þetta ritar
sem eftirminnanleg er úr sveitinni, er
þegar kjóinn elti hana upp á fallega
grænan hól sem gaf sig þegar upp á
hann var komið og reyndist vera fjós-
haugurinn. Að komast til Reykjavíkur
var ævintýri sem ekki gleymist. I nýrri
peysu og strigaskóm, upp í Sleitustaða-
rútuna frá Sérleyfisstöðinni og bruna af
stað í 12-14 tíma ferðalag. Kaffi í Haga-
nesvík klukkan hálf tíu, hádegismatur á
Blönduósi klukkan tólf eða eitt,
nammigott í Fornahvammi um klukkan
4 eða 5, líklega kvöldmatur í Olíustöð-
inni í Hvalfirði um sjöleytið. Loksins
þegar komið var á Kjalarnesið, var
mamma vakin og hrópað að nú værum
við alveg að koma en þá var að minnsta
kosti klukkutími eftir ofan í miðborgina
og mamma hélt áfram að sofa. Svona er
minningin en líklega er farið að slá eitt-
hvað í hana. Eitt er þó víst að enn mót-
ar fyrir gamla veginum í Langadalnum
sem eins og strýkur hlíðina og minnir á
hversu gott við höfum það í dag.
Veturinn var önnur og harkalegri ver-
öld. Upphaf hans er reyndar bjartir
haustdagar sem einhver okkar eyddu í
berjamó og/eða réttum. Síðustu dagar í
vistinni hjá einhverri vinkonu mömmu
sem átti yngri krakka eða eða jafnvel á
síldarplaninu með ömmu.
Svo byrjaði skólinn og einhvern veg-
inn er eins og alltaf hafi verið rigning
fyrstu vikurnar. Nýja úlpan, bomsurnar
eða stígvélin og skólataskan full af lykt
af leðri og blýöntum er enn ein góð
minning sem fylgir okkur enn. Ekki má
heldur sleppa að minnast á pennastokk-
inn og stundatöfluna, prófun á lestra-
kunnáttu með atkvæðatalningu og
Magnús sem kenndi okkur formskrift-
ina. Og hver getur gleymt henni Arn-
fmnu eða Arntvinnu handavinnukenn-
ara sem angaði af frönskum ilmvötnum
og heimtaði að við notuðum fingur-
björg við saumaskapinn. (Var það ekki
Gurra Sigurðar sem gerði henni svo
skemmtileg skil í Hellunni?) Og bláu
fiðrildin sem hún lét okkur sauma í
svuntuna og kappann forðum, eru enn-
þá ástæða martraða á mínum bæ.
En svo fór að snjóa. Eitt var gott við
að búa í norðubænum en það var að
labba undan norðanáttinni í myrkrinu á
morgnana. Það var þó orðið bjart þegar
við þurftum að brjótast á móti á leið-
inni heim. Þá áttu suðurbæjar-
krakkarnir gott. Líklega hafa ein-
hverjir af okkur verið sóttir í
skólann og það er einnig líklegt
að stundum hafi maður fengið
far með einhverjum á morgn-
anna en það var undantekning
frá reglunni. Sumir voru svo
heppnir að eiga heima stutt frá
og aðrir jafnvel við hliðina á
skólanum. Og það hélt áfram að
snjóa þar til skaflarnir eyddu öllu
landslagi og allt rann saman í eina hvíta
heild sem ekkert fékk rofið fyrr en slot-
aði og ýtukallin sá útúr augum til að
moka. Þá var líka gott að vera til. Næg-
ur skíðasnjór og allar brekkur hindrun-
arlausar, engin hús eða fínir garðar til
að hindra okkur í að leika okkur enda-
laust í þessai hvítu ómenguðu veröld.
Þegar svo fótboltavöllurinn var mokað-
ur og vatn fryst á honum voru skautarn-
ir dregnir fram. Var þetta ekki bara
endalaus hamingja? Var ekki allt óskap-
lega einfalt og áreiðanlegt? Voru mögu-
leikar okkar ekki frekar fábrotnir miðað
við núdaginn og var leið okkar inn í
framtíðina ekki nokkuð ljós, allt eftir
aðstæðum okkar og efnum foreldra?
Vissum við ekki, svona í undirmeðvit-
uninni hvert við stefndum? Var ekki
mun auðveldara að lifa þegar við vorum
unglingar og börn?
♦