Bjarmi - 01.07.2008, Síða 10

BJÖRNSDÓTTIR HJÁ BISKUPSSTOFU
BENDIR Á AÐ HVAÐ VARÐI BEINT
TRÚBOÐ MEÐAL INNFLYTJENDA
AF ANNARRI TRÚ ÞURFI AÐ STÍGA
VARLEGA TIL JARÐAR SVO EKKI
SÉ HÆGT AÐ ÁSAKA KIRKJUNA
UM AÐ MISNOTA AÐSTÖÐU
99 SÍNA SEM MEIRIHLUTAKIRKJA.
Ef hlutverk prests innflytjenda er
skoðað sést að bein boðun3 trúarinnar
er ekki á hans könnu, heldur á hann:
7. Að aðstoða innflytjendur, flótta-
menn, hæiisleitendur og lang-
tímagesti sem búsettir eru á íslandi,
auðvelda þeim og fjölskyldum
þeirra að byrja nýtt lífhérlendis og
vernda mannréttindi þeirra.
2. Að koma á gagnkvæmum skilningi
á milli mismunandi trúarbragða til
að fyrirbyggja óþarfa fordóma sem
upp geta komið gegn öðrum trúar-
brögðum en kristni.
í starfsskýrslu prests innflytjenda
fyrir síðasta starfsár kemur fram að
hann veitti erlendum ríkisborgurum
284 viðtöl og voru flest þeirra vegna
mennta-og menningarmála en einnig
vegna fjölskyldumála og lífskjara
almennt. Þá virðist presturinn eiga
gott samstarf við hagsmunaaðila inn-
flytjenda s.s. Rauða krossinn, Alþjóða-
hús og Mannréttindaskrifstofu ásamt
því að vera einn fulltrúa þjóðkirkj-
unnar í samráðsvettvangi trúfélaga.
M AN N RÉTTIN DASTARF
Á KOSTNAÐ BEINNAR
BOÐUNAR?4
í fræðslustefnu þjóðkirkjunnar kemur
fram að frumskylda starfsfólks [hennar
sé] að boða trúna á Krist, fræða og
þjóna náunganum. Því mætti spyrja
hvers vegna prestur innflytjenda skuli
leggja svo mikla áherslu á mannrétt-
indastarf á kostnað beinnar boðunar.
Steinunn Arnþrúður Björnsdóttir hjá
Biskupsstofu bendir á að hvað varði
beint trúboð meðal innflytjenda af
annarri trú þurfi að stíga varlega til
jarðar svo ekki sé hægt að ásaka kirkj-
una um að misnota aðstöðu sína sem
meirihlutakirkja.
í svipaðan streng tekur Bjarni
RandverSigurvinssonformaðurstarfs-
hóps þjóðkirkjunnar um samskipti við
önnurtrúarbrögð. Hann segiröll sam-
skipti þjóðkirkjunnar við fólk eða hópa
af öðrum trúarbrögðum grundvölluð
á boðun kristinnar trúar. Sú boðun
snúist ekki um að neyða einhverri
trúfræði upp á fólk sem engan áhuga
hafi á slíku heldur að mæta hverjum
og einum í þeim aðstæðum sem hann
sé, virða hann og elska og uppfylla
eftiraðstæðum þarfirhans vegna þess
að þannig mæti Guð okkur í persónu
Jesú Krists.
Bjarni bendir á að boðun fagnaðar-
erindisins snúist ekki bara um það að
prédika Guðs orð fyrir fólki, þó hann
vilji alls ekki draga úr vægi þeirrar
boðunar, heldur þurfum við að boða
með öllu lífi okkar. Boðun trúar geti
nefnilega tekið á sig ýmsar neikvæðar
myndir og jafnvel gert það að verkum
að fólk verði bólusett fyrir henni, svo
sem með illa ígrundaðri framsetningu,
dómhörku, tillitslausri ágengni og
jafnvel hótunum og öðru ofbeldi þar
sem sjálfsákvörðunarréttur sjálfráða
einstaklinga er ekki lengur virtur.
Undir þessi orð Bjarna ættu allir
að geta tekið. Hitt er svo annað mál
að hvorki þjóðkirkjan né aðrar kirkjur
mega láta hugsanleg dæmi um öfga-
kennda og fráhrindandi boðun verða
10