Bjarmi - 01.07.2008, Síða 37

BERGLIND F. STEINGRÍMSDÓTTIR
TÓNLIST BLESSAR
EINN GÓÐAN LAUGARDAG FYRIR NOKKRUM ÁRUM
VAR ÉG HEIMA AÐ LAGA TIL OG VAR MEÐ KVEIKT
Á OMEGA. ÞAÐ VAR VERIÐ AÐ SÝNA FRÁ KIRKJUNNI
HANS ROBERTS SCHULLERS OG VAR VERIÐ AÐ KYNNA
NÆSTA TÓNLISTARATRIÐI OG SÁ ÉG ÞÁ BLIND BOYS
[ FYRSTA SKIPTI OG VAR ÞAÐ MJÖG STERK UPPLIFUN.
Ég settist niðurfyrirframan sjónvarpið
og virkilega fann fyrir nærveru Guðs.
Það blessaði mig svo mikið að ég varð
ákveðin í því að útvega mér allt efni
sem þeir höfðu gefið út og ætlaði að
fara á næstu tónleika með þeim. En
það varð árs bið á því. Sá þá beint á
sviði í fyrsta skipti í Dublin árið 2005,
og var ég svo heppin að fá að fara
baksviðs og hitta þá í þessari ferð.
Seint í október á þessu ári fór ég til
Parísar til þess að fara á aðra tónleika
með þeim. Fyrir þá sem ekki þekkja
til þeirra þá skipa hljómsveitina Blind
Boys of Alabama 7 menn, 4 þeirra eru
blindir og má geta þess að einn þeirra
spilar á trommurnar. Blind Boys hafa
verið starfandi frá árinu 1939 með
nokkrum mannabreytingum
en tveir meðlimir eru upprunalegir í
bandinu. Blind Boys eru þekktir fyrir
gospeltónlist og hafa hlotið nokkur
Grammy-verðlaun á undanförnum
árum. Þeir hafa sungið með þekktum
listamönnum, t.d. Stevie Wonder,
Aaron Neville, Ben Harper, Mavis
Staples og fleiri tónlistarmönnum.
Ég hafði beðið mjög eftirvænt-
ingafull eftir þessari ferð þar sem ég
hafði fengið leyfi fyrir því að fara bak-
sviðs eftir tónleikana og taka viðtal
við þá.
Tónleikarnir hófust klukkan 20 og
var ég komin vel fyrir tímann til að
fá gott sæti, það má segja að ég hafi
hangið á hurðinni þegar þeir opnuðu
inn ísal. Fékkég sæti fyrir mig og mína
á 2. bekk í salnum og var alveg í skýj-
unum með það. Spennan var mikil og
ég fann að fólk var mjög eftirvænt-
ingafullt eftir að fá að heyra í þessum
blindu mönnum. Svo hófust tónleika-
rnir, þeir löbbuðu inn með hönd sína
hver á annars öxl. VÁ...hvað þetta var
magnað. Þvílík sviðsframkoma, þeir
áttu salinn alveg út af fyrir sig. Fólk
stóð upp, klappaði og dansaði um
allan sal. Þeir tóku hvert lagið á fætur
öðru og á tímabili hélt ég að þeir væru
með óskalagalistann minn að leið-
arljósi. Það var frábært að sjá hvernig
þessir yndislega frelsuðu menn fengu
salinn til að lyfta upp nafni Guðs. Svo
kom að lokum tónleikanna og stóra
stundin mín var runnin upp. Það var
komið að viðtalinu mínu, mér var
fylgt baksviðs og þar hitti ég þá alla.
Ég settist hjá trommara sveitarinnar,
Ricky McKinnie og við spjölluðum
heilmikið. Andrúmsloftið einkenndist
af miklum kærleika og virðingu. Það
er eitthvað mjög sérstakt við þessa
menn, þeir gefa svo mikið af sér til
annarra að það snerti mig og aðra
sem með mér voru. Þeir undirbúa sig
með mikilli bæn og lofgjörð fyrir alla
tónleika. Ég spurði þá hvaða tónleikar
væru eftirminnilegastir og sagði Ricky
að þeir væru allir sérstakir og það sem
blessar þá er þegar litlu börnin sem
koma á tónleikana þeirra segja við
þá: „Þið voruð frábærir" það virkilega
gleður þá, einnig finnst þeim gaman
að fá fólk sem er að koma frá hinum
ýmsu löndum eingöngu til þess að
hlusta á þá það gefur þeim mikið. Þeir
vilja með tónlist sinni lyfta upp nafni
Guðs og þeir segja að ef að nafn Guðs
sé upphafið muni hann draga að sér
menn, og það eru þeir svo sannarlega
að gera með tónlist sinni og er fólk
að taka á móti Jesú þegar það hlustar
á þá. Að lokum langaði mig að vita
hvort þeir hefðu skilaboð til heims-
ins, og þau eru: „Við erum ekki blindir,
við bara sjáum ekki, að vera blindur er
ekki endilega fötlun, það er gott að
dreyma Ijúfa drauma en við þurfum
trú til að láta þá verða að veruleika."
Þar með lauk einum margra
drauma minna sem hafa ræst fyrir
trú.
37