Samtíðin - 01.07.1935, Qupperneq 19

SAMTÍÐIN
17
enginn gefur manni kaffi, þó að mað-
ur sé enginn aufúsugestur“. Hann
gekk hægt upp á götuna.
Póstskipið var komið og farið. Það
hafði verið afgreitt, án þess að óþarfa
orðum hefði verið eytt. Það var skyld-
an, sem skipaði að vinna. —
Kirkjuklukkurnar hringdu. Hljóm-
ur þeirra var þunglamalegur, en þó
virtist hann hafa aukið laðandi mátt
sinn. Kirkjan fyltist óðum. Messan
hófst. Flestum fanst nú tíminn líða
of hratt. Á þessum stað voru sálir
þeirra óhultar.
Presturinn sté í stólinn. Ræðan
hófst.
„Elskulegu bræður og systur! Yfir
oss vofir hinn mikli dagur dómsins.
Enginn veit, nær kallið kemur, þótt
hinn ógurlegi .vígahnöttur sé nú fram
hjá oss farinn“. — Það fór kliður um
alla kirkjuna. — „Frá umheiminum
hafa oss nú borist sannar sagnir af
því, að halastjarnan hafi að þessu
sinni farið fram hjá jörð vorri, án
þess að vinna henni tjón!“ Ræðan
hélt áfram. En nú fór ókyrð að gera
vart við sig. Hinn óttalegi dómsdag-
ur var þá ekki eins nálægt og skamm-
sýnir menn höfðu ætlað! Það var eins
og þungu fargi væri létt af mönnum.
Þeir hreyfðu sig í sætunum og réttu
jafnvel úr sér. Tilveran blasti nú
öðruvísi við. — Menn gengu ekki
lotnir frá kirkjunni. Þeir ræddu
frjálslega um náttúrufyrirbrigðið og
héldu heimleiðis, glaðir í bragði.
Þorgerður gamla var með þeim
fyrstu. Hún gekk rakleitt inn í svefn-
herbergið. En hvað henni virtist þar
tómlegt! Hún tók af sér sjalið og
skotthúfuna og gekk síðan fram í eld-
hús, til þess að renna upp á könnuna.
Hugur hennar var nú ekki bundinn
við eilífðarvelferðina, heldur hjá
Grími. Stöku sinnum hafði hún hugs-
að til hans eftir skilnaðinn. En hún
hafði að jafnaði bolað þeim hugsun-
um frá sér, sem einhverjum syndsam-
legum hugleiðingum. — Stundum
hafði hún setið við gluggann sinn og
séð hann ganga fram hjá, háan, tígu-
legan og glaðlegan. Hann hafði verið
svo ólíkur flestum þeim, sem töldu
það æðstu skyldu sína, að gera það,
sem rétt var, en vissu ekki, hvað var
rétt. — En hvað það hefði nú verið
unaðslegt að hafa hann heima og
heyra hann segja frá einhverju, sem
hann hafði minst eða lesið í fjarveru
hennar! Hann sagði svo skemtilega
frá, hann Grímur! — Hún gekk út að
glugganum og horfði út á hafið.
Hversu oft hafði hún ekki, meðan
æskan og gleðin áttu aðsetur í hug-
skoti hennar, staðið við þennan
glugga og horft út á hafið og hugsað
um hann Grím! Þau höfðu liðið sam-
an súrt og sætt. En — nú var svona
komið! Hafði hún ekki gert honum
rangt til? — Jú! — Hún opnaði
gluggann. Þarna var Áki litli, son-
ur Sigurðar og Ástu, sem Grímur var
nú hjá. Hún kallaði til hans. Lágt og
hálf-feimnislega bað hún hann að
fara heim og biðja Grím að finna sig.
Drengurinn hljóp af stað. Eftir
skamma stund sá hún Grím ganga í
áttina til sín, hröðum skrefum. —
Hjarta hennar barðist af fögnuði. Á
þessari stundu fann hún til hinna
sömu fagnaðartilfinninga og þegar
hún var 18 ára og hafði séð hann