Samtíðin - 01.07.1935, Page 20

18
SAMTÍÐIN
UM BJARNA THORARENSEN
EFTIR SIGURÐ SKÚLASON.
III.
Þegar Bjarni Thorarensen kom til
Kaupmannahafnar árið 1802, vildi
svo til, að rómantiska skáldskapar-
stefnan var að hefjast í Danmörku.
Sama ár gaf höfuðfulltrúi hennar
meðal danskra skálda, Adam Oehlen-
schláger, út kvæðasafn, sem var öld-
ungis þrungið frjómagni hinnar nýju
stefnu. Þá er talið, að tímamót hafi
orðið í andlegu lífi í Danmörku.
Aldan kom sunnan að eins og oftast
endranær. Norski heimspekingurinn,
Henrik Steffens, var þá nýkominn til
Kaupmannahafnar sunnan úr Þýska-
landi, hlaðinn byrði hins haldkvæm-
asta úr þýskri heimspeki og bók-
mentastefnu þeirra tíma. Hann hafði
sjálfur setið við kné þeirra, Goethe,
Schillers, Herders, Wielands, Schell-
ings, Fichte og Schlegels, og gerðist
nú boðberi kenninga þeirra til Norð-
urlanda. Fyrir Steffens átti það að
liggja, að vekja til afreka höfuðskáld
Dana, Adam Oehlenschláger, sem um
margt var barn sinnar aldar. Þeir
Steffens og Oehlenschláger hittust
og áttu eigi minna en sextán stunda
viðtal samfleytt. Hefir samtal þetta
orðið frægt, og þreytast danskir bók-
mentafræðingar aldrei á að segja
mönnum frá því í ræðu og riti. Við
þetta vaknaði Oehlenschláger og orti
hann í þessari „fæðingarhríð" eitt
af merkustu kvæðum sínum (Gull-
hornakvæðið).
En Henrik Steffens gerði meira en
að leysa skáldgáfu Adams Oehlen-
schlágers úr læðingi. Hann flutti
einnig fyrirlestra við Hafnarháskóla
nálgast stefnumótsstað þeirra, sem
oftast hafði verið bak við búðina.
Grímur kom inn.
„Komdu sæl, Gerða! Vildir þú
finna mig?“ sagði hann þurlega.
Án þess að svara honum, fleygði
hún sér í faðm hans. Hún hjúfraði
sig að brjósti hans eins og óttaslegið
barn, sem leitar athvarfs. Hann
þrýsti henni að sér. Þau stóðu þögul
um stund og veittu hvort öðru ástar-
atlot. — Hugur þeirra dvaldi án efa
við fagrar endurminningar löngu lið-
inna stunda. Það var eins og hvorugt
gæti sagt nokkurt orð. Loks hvíslaði
Þorgerður í eyra hans:
„Geturðu fyrirgefið mér, Grímur?“
„Það ætti ég að geta, Gerða mín,
einkum ef þú ættir nú góðan sopa á
könnunni".
Þorgerður mjakaði sér hægt úr
faðmi hans. Blítt bros lék um varir
hennar, og það var æskuglampi í aug-
unum.
„Já, ég vona, að framvegis auðnist
mér að hafa heitan sopa á henni
handa þér“.