Samtíðin - 01.09.1937, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
KNUT HAMSUN:
Kvöldskemtun á Seglfossi
[Þessi frásögn er þýðing á 21. kapítula sögunnar En lífið lifir
(Men livet lever), sem út kom árið 1933. Lýsir Iiamsun hér af
sinni alkunnu snild kvöldskemtun, sem haldin er lil ágóða fyrir
fátæka fjölskyldu í Seglfoss-þorpinu.]
Það var næsta örðugt fyrir David-
sen að liefja nám sitt í bankanum
um þessar mundir. Holm lyfsali
var á sifeldu rápi i skúrnum lians
og eyddi tímanum fyrir lionum með
því að vera sí og æ að tala um ein-
hverja kvöldskemtun, sem hann ætl-
aði að gangast fyrir.
Seglfoss Tíðindi voru komin úl,
og gat þar að lesa einkar áhrifa-
mikla smáklausu um undirbúning
hátíðarinnar. Þetta var livorki
meira né minna en smágrein, sem
engum gat yfirsést að lesa. Fyrir-
sögnin var: Ánægja fyrir pening-
ana.
Enn var þó ógengið frá því, sem
mestu máli skipti, en það var
skemtiskráin. Hún var í upphafi
frekar stutt, en Holm var sífelt að
ráðgast við Vendt í gistihúsinu, og
varð það til þess, að hann kom með
eilífar breytingartillögur. Loks þeg-
ar skemtiskráin var prenluð, var
hún svo undarleg, af skemtiskrá að
vera, að Davidsen sagði: — Ef þetta
fer vel, þá eruð þér lánsamur, lyf-
sali góður!
— Það er liann Vendt, sem altaf
er með þessar hannsettar tiktúrur,
sagði lyfsalinn og kendi Vendt um
alt saman.
Hann átti víst líka mikinn þátt í
þessu.
Vendt veitingamaður var ákaf-
lega kvenlegur. Ilann var fremur
fölur og þykkleitur. Honum spratt
varla grön. Hann var örvhendur, og
það var eins og hann væri enn þá
í mútum. Stundum var rödd lians
djúp og viðfeldin, en venjulega var
liún alt of veimiltítuleg miðað við
það, hve geysistór maðurinn var.
Hann gat þvegið og saumað og eld-
að mat, var brjóstgóður og komst
oft við. Langt aftur í ætt liafði kyn
lians blandað blóði við hollenskan
Gyðing, eins og altítt var i Björg-
vin. Nú var hann orðinn hálffimt-
ugur, og hafði enn ekki staðfest
ráð sitt.
Þessi maður var ákaflega fávís,
enda las hann aldrei neitt. En i
æðum lians rann einhver snefill af
listamannsblóði; liann kunni að
segja frá. Hann langaði líka ti 1
að syngja, en af því að hann var
gersamlega laglaus, söng hann ó-
skaplega falskt. Hann var þar af
leiðanda enginn afhurðamaður, en
var þó gæddur einkennilegri sér-
gáfu. Oft romsaði hann langri þvælu
upp úr sér algerlega undirbúnings-
laust. í sjálfu sér var þetta efnis-