Samtíðin - 01.09.1937, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
lítið, en honum tókst að gera það
áheyrilegt. Ekki var þó svo að
skilja, að hann væri með neina
hversdagslega tilburði, eins og leik-
urum er títt; liann lireyfði ekki
fingur, hvað þá meira. Fingurnir á
honum voru nú heldur ekki liðug-
ir. Þeir voru stuttir og digrir og
illa fallnir til handapats. Hann
sagði aðeins frá, sat með sakleysis-
svip og' sagði frá.
Það hefir sjálfsagt verið þetta,
sem gerði það að verkum, að Hohn
lyfsali lagði lag sitt við hann. Þeir
voru báðir frá Björgvin og höfðu
likan smekk. Um þetta leyti voru
þeir önnum kafnir við að hugsa
fyrir skemtiatriðunum á kvöld-
skemtuninni.
Svo var til ætlast, að hver lisla-
maður skemti tvisvar að undan skil-
inni Ginu i Rótinni, sem átti að
koma þrisvar fram á sjónarsviðið,
af því að hún álti að klykkja út,
með kúaseiðnum.1) En alt fór þetta
nú öðruvísi en ætlað var.
Frú Hagen, kona póstmeistarans,
átti að skemta tvisvar. Hún ætlaði
fvrst að spila syrpu af þjóðlögum
og síðan tvær sónötur eftir Mozart.
Þetta var nú sönglist, sem sagði sex.
og þorðu karlmennirnir ekki að
gera neina athugasemd við hana.
Þeir hreyfðu heldur ekki við Gínu
1 Rótinni á skemtiskránni. Bæði at-
riðin, sem hún ætlaði að inna af
hendi, voru sálmasöngur. Hins veg-
ar voru þeir altaf að breyta og færa
1) Eins konar söngur (trall eða hjal),
sem viðhafður er til pess að kalla á kýrn-
ar til selja i Noregi,
til atriðin, sem harmonikusnilling-
urinn og þeir sjálfir áttu að annast.
Eitt atriðið var það, að Vendt
veitingamaður átti að segja sögu.
Seinna hreytli hann þessu i upp-
lestur, og að lokum var hann far-
inn að kalla það ræðu.
— Segðu mér nú, hvað þú ætlar
sjálfur að gera, sagði hann við
Holm.
Holm átti að spila undir allan
sálmasönginn á gítar, og auk þess
átti hann að spila tvær plötur á
grammófóninn í sambandi við livert
skemtiatriði, svo að hann hafði
sannarlega nóg að gera. En liann
vildi ekki skorast undan neinu og
hafði því hugsað sér að annast tvö
sjálfstæð skemtiatriði.
— Ætlarðu að syngja? spurði
Vendt.
— Þetta verður eiginlega söng-
lestur, ansaði Holm.
— Hvað er það?
— Það er það, að ég ætla að segja
fram nokkur erindi, og efnafræð-
ingurinn ætlar að sjnla undir á
greiðu.
Vendt hafði verið þjónn í gisti-
húsum viða um lönd, og því lang-
aði hann til að hafa eitthvað út-
lent atriði á skemtiskránni. Hann
sagði, að það væri alveg sama máli
að gegna um skemtiskrána og mat-
seðlana, þeir væru kauðalegir, ef
þeir væru á norsku.
— Hverju stingur þix upp á?
spurði Holm.
-— Jú — hér er um margt skemti-
legt að velja, sagði veitingamaður-
inn.
Þeir ræddu um þetta i mestu al-