Samtíðin - 01.11.1946, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
13B.5AGASAMTÍÐARINNAR
sAlin
Þetta er seinasta smásagan, sem Selma
Lagerlöf skrifaöi, og birtist hún ekki fyrr
en eftir andlát skáldkonunnar.
IfTI Á víðáttumikilli, eyðilegri heiði
v stendur berklahæli. Þarna sést
ekki neitt annað hús, engin mis-
hæð, enginn trjágróður, svo langt
sem augað eygir. Útsýnið getur með
réttu talizt mjög tilkomumikið, ó-
endanlegt, en það er jafnframt öm-
urlega tilbreytingarlaust. Það er ekki
langt til sjávar. Að vísu sést hafið
ekki frá heilsuhælinu, en nálægð þess
dylst þó ekki sakir hins raka vindar,
sem næstum ávallt næðir um heið-
ina og aldrei virðist geta lægt.
Á allri þessari víðáttumiklu heiði
vex lyng, sem nú er i fullum blóma,
og í hnipri milli lyngþúfnanna situr
sál, vesalings lítil mannssál.
Hún er dáin og hefur hyrjað nýtt
líf fyrir fáeinum klukkustundum.
Nú húkir liún hér undir lynginu og
er að reyna til að átta sig á hinni
nýju tilveru.
Hún vei't fullvel, að hún er dáin.
Hún man glöggt allt, sem gerzt hef-
ur. Það er ekki lengra en síðan í gær,
að hún lá sjúk í læknisbústaðnum,
sem stendur alveg lijá stóru lieilsu-
hælisbyggingunni. Þessi dauða sál
minnist þess greinilega, hún hefur
verið gift fyrrverandi yfirlækninum
við heilsuhælið. Þess vegna bjó hún
í læknisbústaðnum.
En vesalingurinn hin framliðna og
maður hennar hafa ekki átt þar lengi
heima, aðeins nokkra mánuði.
Skömmu eftir að þau höfðu flutzt
þangað, veiktist maðurinn af kyn-
legum sjúkdómi, tærðist upp og' dó,
án þess að nokkur maður svo mikið
sem kannaðist við heitið á sjúkleik
þeim, er dró hann til dauðá. Bæði
börnin þeirra urðu sama sjúkdómn-
um að bráð og burtsofnuðu, án þess
að nokkuð yrði að gert. Að lokum
hafði hún sjálf telcið veikina, með
nákvæmlega sama liætti og maður
liennar og börn á undan lienni. Og
nú hefur liún látizt um sjöleytið
þennan morgun. Einhver, hún veit
ekki liver, kom inn í sjúkrastofuna,
laut yfir hana, lyfti henni með mik-
illi varfærni og ótta við að gera lienni
mein upp úr rúminu og bar liana út
á hina víðáttumiklu heiði.
Allan tímann hafði liún vitað af
sér. í sömu andránni og farið var
hurt með hana, sá hún, að lijúkrun-
arkonan, sem liafði vakað við rúmið
hennar, spratt upp og starði með
mikilli skelfingu á hrejTingarlausan
líkama, sem lá endilangur undir á-
breiðunni. Sálinni hafði skilizt, að
þetta væri líkaminn, sem verið liafði
bústaður hennar i lifinu, og þar sem
sáhn Iiefði yfirgefið hann, væri liann
nú liðið lík.
Sálin liugleiðir þessa atburði hvað
eftir annað, eins og til að hugfesta
enn betur, að liún sé dáin og svipt
liinu jarðneska. Hvað sem þvi líður,
vill svo til nokkrum sinnum, að smá-
vægilegum ánægjuefnum og ámóta