Samtíðin - 01.11.1946, Blaðsíða 17

Samtíðin - 01.11.1946, Blaðsíða 17
SAMTÍÐIN 13 börn, alveg eins og ég núna. Hún hefur vafalaust verið mjög hamingju- söm yfir hinu nýja starfi, liinni góðu stöðu. Og nú er ekkert eftir. Allt hef- ur verið frá henni tekið.“ „Annie,“ segir maðurinn, „þú mátt ekki líta á þelta sem neinn óheilla- hoða. Þú mátt ekki halda, að við för- um líka að deyja hérna út frá. En auðvitað var það slysalegt, að það fyrsta, sem þú sást á nyja heimilinu þínu, skyldi vera lík í kistu.“ „Nei, nei,“ segir unga konan, „það cr alls ekki af því. Ég er hara að gráta af því, að ég skyldi ekki koma fyrr. Ég veit, að mér hefði þótt fjarska vent um þessa vesalings konu, sem vai* fyrirrennari minn hér. Ég mundi liafa hjúkrað henni, ég mundi hafa gert það, sem í mínu valdi hefði stað- ið, til þess að hún hefði fengið að lifa. Ég mundi ekki hafa leyft henni að devja. Hún skyldi hafa átt lieima hjá mér. Hún skyldi liafa orðið mér sem systii*.“ Sálin læðist nær konunni, sem er að tala. Hún réttir út höndina. „Vertu ekki svona sorgmædd,“ hvislar hún, „grát'.u ekki mín vegna.“ í ‘ sama bili verður liún þess vör, að aðkomufólkið fær hvorki séð liana né lieyrt. Sársaukinn yfir því að vera svipt öllum mannlegum félagsskap gagntelur liana enn ákafar en fyrr. En jafiframt verður hún einlivers vör, sera sefar þjáninguna, einhvers, sem veitir lienni svölun. Það er verið að tína handa henni blóm, það er grátið vfir henni. Hún er ekki út- skúfuð og gleymd, hennar er saknað. gVO ER TALIÐ, að froskategund ein éti á þrem mánuðum sem svarar 10.000 skaðleg skorkvikindi, og má það kallast meira en smá- ræðis landhreinsun. |^EÐAN býfluga er að safna sér efni í eilt pund af hunangi, er talið, að hún fljúgi vegalengd, sem samsvarar nokkrum ferðum um- hverfis lmöttinn. Bráðgumi nokkur flutti nýlegu eftirfarandi ræðu í brúðkaupi sinu: „Kæru vinir. Þar sem ég er allsendis óvamir því að vera kvænt- ur, verð ég að biðja gkkur forláts á því, þó að ég sé dálítið óstyrkur í hnjáliðunum. Ég þarf væntanlega ekki að taka það fram, að þetta er í fgrsta sinni á ævinni, sem ég geng í hjónaband. Ég get fullvissað ykk- ur um, að ég hef aldrei ráðizt i jafn vonlaust fyrirtæki, og ég vænti þess, að þið takið ekki hart á því, þótt ég fullyrði, að annað eins og þetta ætla ég aldrei framar að gera — eða að minnsta kosti ekki nema einu sinni enn. Ég þakka ykkur innilega fyrir auðsýnda hluttekn- ingu, ég á við hamingjuóskir ykkar með þær raunir, sem ég hef ratað i — það er að segja það lán, sem ég hef orðið fyrir.“ Þeir, sem nota „Milo“ sápuna einu sinni — nota hana aftur.

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.