Samtíðin - 01.11.1946, Qupperneq 30

26
SAMTÍÐIN
í skapgerð Iians, sem skáldskapar-
gáfa lians fengi frá vökva og frjóvg-
nn, þá mundi harm hafa svarað, að
það væri fyrirlitningin fyrir mönn-
unuin. En vafalaust hel'ði það svar
verið skakkt; því að það leyndi sér
ekki, að brjóstgæðin voru partur af
eðlisfari mannsins. Mannfyrirlitning-
in þar á móti var svo að segja utan-
aðlærð. Hún var honum hersýnilega
ckki meðsköpuð, naumast fram kom-
in af lífsreynslu hans, heldur mest-
megnis eða algerlega áhrif frá öðr-
um höfundum, og hvenær sem eitt-
hvað reyndi á hana í lífinu, varð
hún að engu. Maðurinn var alltaf
að öðrum þræði barn í anda, komst
við af bágindum annarra eins og
barn og hafði barnslega ánægju af
að verða fyrir lofi annarra manna.
Allar andstæðurnar i lmg hans
áttu vafalaust þátt í að koma lífi
hans á ringulreið á ýmsan hátt. Þær
ollu því, að manninum var sjaldan
fyllsta alvara með neitt, sem fyrir
honum vakti, og veilctu ])annig skap-
gerðina. Hugur hans var sífelldlega
skiptur, þess vegna myndaðist naum-
ast hjá honum föst sannfæring um
neitt né föst trú á neitt; þess vegna
var sál hans svo að segja ávallt frið-
laus, sundurtætt, og þcss vegna skoð-
aði maðurinn sig ólánsmann — og
])að með réttu. En að hinu leytinu
má ekki gleyma því, að þessari skipt-
. ing, sundurtæting sálarinnar, eigum
vér cf til vill það að þakka, að Gest-
ur Pálsson varð skáld.“
(Gestur Pálsson: Ritsafn, Rv.
1927, bls. 31, 33 og 35).
fíorðið
F I S K
ag sparið.
Fiskhöllin
Sími 1240 (3 línur).