Samtíðin - 01.04.1947, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐLN
^ónatan ^ónaon :
HEIMÞBÁ
Er óma kveldsins klukkustrengir
í kyrrð og ró
og hálfur máni leggur linda
um land og sjó
og norðurljósin bliki bregða
um bláan geim,
ég stend við gluggann litla í leiðslu,
mig langar heim.
Mín fagra sveit með flos i dölum
og fjarðarró,
með hlíðar, engi, hamrasali
og holt og mó.
Þar dalamóðan voðir vefur
um vötnin kvik,
er eygló gyllir unnir svalar
við aftanblik.
Er brenna kveldsins arineldar
um yztu mið.
Þá hjúpast eyjar aftanbláma
og öldusvið.
En lognslétt móða leggur hulu
um ljósgræn tún.
Og grisjótt ský sinn fjötur festa
við fjallabrún.
Og sumarnóttin barm með bleikan
af byggðum rís,
er svífur yfir sæbrött fellin
mín sólardis.
í logni eldur tíbrár tindrar
um Tindastól,
og daggarbál í lyngi logar
um laut og hól.
Þá varpa hlíðar elfueimi
við árdagsglóð,
og fossinn slær á stiilta strengi
sinn stolta óð.
Um fjallageima fálkar sveima
með frána brá,
er hljómar blandast blænum þýða
um bláloft há.
Þá vaknar líf af værum blundi
um vog og strönd.
Á firði svífa siglufákar
með seglin þönd.
Við lagnir hafsins málmtröll móka
i morgunblæ,
er sólin marargrundum gefur
sín gullnu fræ.
Ér litfrjó grund með laufskrúð angar
á ljósri tið,
mig langar heim um lagarslóðir
og loftin víð.
í sæluvarma sofa byggðir
við sundin blá,
en þar er allt, sem andinn girnist
og augun þrá.
Þar er sú dís, er dáðir vakti
og djarfan hug,
við margra alda sigursagnir
um sæmd og dug,
við ógnarbranda elds og víga
og örlög köld.
Þar átti þjóð á Hólum heilan
sinn hinzta skjöld.
Og stoltar sálir höfuð hefja
með horskum dug,
því ýmsir liðnir logar vaka
í lýðsins hug,
og Arasonar eldur brennur
við ást og vín,
en ættarljómi Ásbirninga
úr augum skín.
Ég skil þau mögn, er hjartað hyllir
og hugur leit,
því gimsteinn vorsins glóir skærast
í glæstri sveit.
Ég horfi í norður, himinn lykur
um hamrajörð,
og kveð við mánans kynjabirtu
minn kæra fjörð.
Nú er bezt að halda heim,
herðir vind og snjóinn.
Fossberg hefur fengið reim
fyrir dynamóinn.