Samtíðin - 01.04.1947, Qupperneq 20

16
SAMTlÐlN
hrópaði reiðilega: „Farið hvert ásinn
stað, fíflin ykkar! Þetta á ég að gera.
Ég hef náð henni. Hvert á sinn stað,
segi *ég! Þið lika, ungfrú Perry og
ungfrú Bowen. Þið flækizt livert fyr-
ir öðru og lendið i vandræðum.“
Maxine og Billie voru komnar á siim
stað í hringnum, hæglátar og hlýðn-
ar. Þeim synda verður það ósjálfrátt
að reyna að bjarga þeim, sem er að
drukkna. Brent og Forsythe voru nú
líka komnir á sinn stað í hringnum.
Arensky hélt sig hjá flugmanninum
og þremur af áhöfninni. Allir héldu
þeir hinum meðvitundarlausa líkama
dansmeyjarinnar uppi og gerðu sitt
ítrasta til að hjálpa henni. En allt
kom fyrir ekki. Hinir sneru sér und-
an og lokuðu augunum. Eftir örfá
andartök var því lokið.
Maxine beit á jaxlinn. Þetta voru
aðeins örfá örlagarík andartök.
Arensky lirópaði ofsalega og
skrækróma: „Þið megið ekki sleppa
henni! Þið megið það ekki!“ „Gætið
yðar, maður! Verið rólegur", svaraði
flugmaðurinn. Arensky æpti aftur
ofsalega: „En þetta er Carrillo! Þetta
er Carrillo!“ „Hún er dáin. Það
er skylda okkar að gæta þeirra, sem
eftir lifa. Littu eftir honum, Warren.
Þetta er sannkölluð martröð.“ Max-
ine hélt sér með vinstri hendinni,
lét hægri handlegginn hvíla á bjarg-
hringnum og huldi andlitið í hand-
arkrikanum. Hún lokaði augunum
og hefði helzt óskað að geta lokað
eyrunum hka, svo að hún þyrfti ekki
að heyra þessi öi'væntingaróp.
Eftir stutta stund heyrði hún Brent
hvísla: „Þetta er ömurlegt, en því
er senn lokið.“
„Hvað er að gerast?“
„Wax-ren er að fara með líkama
Carrillo á annan stað. Það er ekki
nema sjálfsagt, en fyrst varð hann
að slá Ai-ensky í rot, til þess að
þagga niður i honum.“
Maxine leit ekki upp, og Brent
sagði ekki meira. Það var eins og
liún liði eitthvað út í geiminn. Hún
heyrði hvorki né sá. Þegar hún loks
kom til sjálfrar sín og lyfti höfðinu,
var lxægri handleggur hennar svo
dofinn, að hún gat ekki hreyft hann.
Hún leit undrandi kringum sig. Það
var næstum orðið dimmt. Stormur-
inn æddi, og öldurnar urðu stærri
og stæri'i.
Brent var að nudda handlegginn
á henni með vinstri hendinni.
„Líður yður betur?“ spurði hann.
„Hef ég vii'kilega sofið?“ anzaði
Maxirie.
„Nei, þér voruð meðvitundarlaus-
ar — blessunai'lega óvitandi um það,
sem var að gerast — góða stund.“
Hér var orðin einhver bi'eyting.
Það vantaði einhverja i liringinn!
Cai’rillo, já auðvitað, en Arensky.
„Hvar er Arensky?“ spurði liún.
Það tjáði ekki annað en að segja
sannleikann.
„Carrillo kom aftur. — Það vakti
glundroða.“
„Kom aftur? Hvað eruð þér að
segja?“
„Hana rak hingað aftur. Warren
hafði ekki farið nógu langt með hana
og hafði skilið hana eftir í sti-aumi,
sem har hana hingað. Hana rak að
ungfrú Lugano. Það var eins og
henni væri ýtt milli hennar og Ar-
enskys. Þau ætluðu alveg að sleppa