Samtíðin - 01.04.1947, Qupperneq 21

SAMTÍÐIN
17
sér. Það gat enginn veitt þeim neina
aðstoð. Allir eru svo þreyttir. Én nú
er Hardy farinn með Carrillo. Hann
fer nógu langt með hana. Arensky
heimtaði að fá að fara með.“
Hún sá ekki vel framan í hann,
en það var einhver hreimur í rödd
hans, sem kom henni til að spyrja
hann, hvenær þetta hefði gerzt. „Um
fimm-leytið, það er að segja, það er
aðeins ágizkun. Hvað gizkið þér á,
að klukkan sé núna?“ „Rúmlega sex,
býst ég við. Og þau eru ekki komin
aftur,“ hvíslaði hún. „Ekki enn þá.
En sjáið þér til, í þessari birtu ...
Warren, Stokes og Spensley fóru að
líta eftir þeim. Þeir áttu bágt með
að komast til okkar aftur, en þeim
tókst það þó.“
„Þá eru þrír farnir!“ hrópaði Max-
ine í örvæntingu.
„Svona nú. Verið þér rólegar. Ekki
koma hinrnn úr jafnvægi aftur. Ung-
frú Norris og ungfrú Bowen eru
prýðilegar, en þær guggnuðu báðar
um stund, þegar okkur var orðið
ljóst, að öll von væri úti um, að flug-
maðurinn og Arensky kæmu aftur.
Warren vildi ekki leyfa okkur For-
sythe að fara. Frú Forsythe er mjög
dugleg, en hún er orðin þreytt.“
„Hefur ekkert skip komið i ná-
munda við okkur allan þennan
tíma?“
„Hægfara olíuskip fór svo sem 85
mílnr frá okkur. Við sáum líka ann-
að sldp, en það var líka of langt frá
okkur. Það sá okkur ekki heldur.
Það tók á taugarnar, að sjá það
hverfa á burt.“
Það varð löng þögn. Maxine heyrði
frú Forsythe tala við mann sinn og
hann svara, en hún heyrði ekki orða-
sldl. Svo hækkaði frúin róminn og
kallaði: „Hvernig líður yður, ungfrú
Bowen?“ „O, ég er langt leidd, en
lafi þó enn.“ „Bilhe er ágæt!“ kall-
aði Wan-en. — Hann hafði flutt sig
í stað Hardys að hlið frú Forsythe.
„Billie var eins og heil móttöku-
nefnd, þegar við komum aftur. Það
vantaði ekki einu sinni hátiðasöngv-
,ana. En við vorum þvi miður ekki
menn til að taka því eins og vert,
var.“ „Það er svo sem ekki í fyrsta
skiptið, sem áheyrendurnir kunna
ekki að meta mig,“ sagði Billie með
uppgerðarhlátri.
Maxine fannst hún þurfa að lialda
samræðunum uppi. Hún sneri sér að
Brent og sagði: „Ég hef hlotið að
vera til mildlla óþæginda. Þér hafið
verið dásamlegur.“
„Það er vopnahlé,“ anzaði hann
önugur. „Látið það ekki villa yður.“
Þessu tók ekki að svara.
Eftir stundarkom kallaði Billie
Bowen: „Þetta er verra en martröð!“
Einhvers staðar utan úr myrkrinu
svaraði Florence Norris: „Látið ekki
hugfallast, ungfrú Bowen. Við sækj-
um öll styrk til yðar.“
„Hvernig get ég veitt nokkurn
styrk — ég, sem er búin að fá
krampa.“ Rödd Billies var orðin
hljómlaus, og henni var erfitt um
mál.
Enn leið nokkur stund.
Maxine heyrði rödd sjálfrar sín
eins og úr fjarska. „Ég heyri hrim-
hljóð, þungt brimhljóð. Er nokkur
eyja hér nálægt?“
„Ekki nema okkur hafi rekið til
Kuba,“ anzaði Brent þunglega.