Samtíðin - 01.05.1947, Side 15

SAMTÍÐIN
11
Birtan var einhvern veginn óvana-
leg, líkust rökkri eða dögun og þó
í rauninni hvorugu lík. Stóra húsið,
sem hún sá fyrir framan sig, stóð
á höfða.
Hún nam staðar og leit yfir leið-
ina, sem hún hafði gengið. Hún
hafði það einhvern veginn á tilfinn-
ingunni, að sjórinn væri langt fyrir
neðan liana, og henni fannst hrim-
hljóðið, sem hún heyrði sí og æ,
vera frá stórum öldum, sem skullu
á háum klettum. Gras og runnar
urðu á vegi hennar, og jörðin var
steinótt og óslétt. Það var erfið
ganga, en þó ekki þreytandi. —
„Halló!“ vár kallað til liennar. Max-
ine staðnæmdist, beið eftir Billie
liowen og brosti til hennar. Hún
hafði ekkert orðið undrandi yfir því
að vera komin á þessa eyju, og
iienni fannst það ekki nema eðlilegl,
nð Billie Bowen væri þar líka.
„Þetta var gaman,“ mælti hún
hlýlega. „Ég geri ráð fyrir, að þér
hafið synt hingað eins og ég.“
„Ef við höfum komizt hingað á
þann hátt, er allt í lagi. Það síð-
nsla, sem ég man, er að ég fékk
krampa.“
„Ég man það líka. Þér voruð eins
°g hetja í þessnm ógeðslega hring
okkar. Mér fannst við öll sitja við
andstyggilegt matborð.“
„Hvað segið þér?“ hrópaði Billie
æst. — Þær höfðu gengið samsíða.
Nú nam hún staðar og horfði fram-
a» í Maxine. „Alveg sama fannst
uiér. Andstyggilegt matborS í víti.“
Þær héldu áfram, og Billie braut
upp á öðru umtalsefni: „Hvaða stað-
ur er þetta?“
„Allt og sumt, sem ég veit, er,
að þetta er eyja. Hún hlýtur að hafa
verið nærri okkur; annars hefðum
við ekki getað synt hingað.“ Billie
kom auga á húsið. „Hvaða kumbaldi
er þetta? Næturklúbbur.“ „Ég vona
það“, svaraði Maxine lilæjandi. „Ef
svo er, vona ég, að hann sé af betra
taginu. Þetta er einkennilegt“, bætti
hún við hugsi. „Warren hélt því
fram, að það væri að minnsta kosti
200 mílur til næstu eyjar, og hingað
erum við þó komnar.“
„Kannske Warren sé ekki sérlega
sterkur í landafræðinni — fremur
en ég. Ef þér segðuð mér, að Paris
væri 50 fet til hægri handar, myndi
ég óðara leggja af stað þangað.“ *
„Eg held það væri betra að halda
sér að næturklúhbnum,“ svaraði
Maxine hlæjandi. „Það eru meiri
líkur til, að við komumst þangað.“
„Áfram góða, ég týnist ekki!“
„Ég vildi sízt af öllu týna yður
eins og nú er ástatt.“
„Sama segi ég. Ég er ekkert sér-
lega hrifin af umhverfinu“. Billie var
þungbúin. „Það er ýmislegt, sem ég
get ekki áttað mig á. Óþreytt, þurr
lot og eitt og annað. Þér lítið út eins
og þegar þér komuð um borð í flug-
vélina. Lít ég út eins og kona, sem
hefur ánægju af fötum?“
„Já, sannax-lega.“
„Af hverju lítum við svona út?
Af hverju lítum við ekki út eins og
við myndum gera?-------Af hverju
líta fötin okkar ekki út eins og þau
ættu í rauninni að líta út?“ „Ég
skil, Billie, en ég veit ekki, hverju
svara skal.“
Þær voru nú lcomnar nær hús-