Samtíðin - 01.05.1947, Blaðsíða 16

Í2
SAMTÍÐIN
inu. Umhverfið var fagurt, en eyði-
legt. Þær gengu að stóru hliði, sem
stóð opið. Þær sáu cnga hjöllu, ekk-
ert, sem ]>ær gátu vakið athygli á
sér með. Þær gengu inn í anddyrið
og inn í breiðán gang. Þegar þær
komu þangað, sáu þær bregða fyrir
veru, sem þær könnuðust við, og
liverfa inn um dyr í Iiinum endan-
um.
Billie Bowcn þreif í handlegginn á
Maxine, greip andann á lofti og
sagði: „Þetta var Carrillo.“
Maxine hristi liöfuðið. „Ég við-
urlcenni, að þctla líktist henni, en
þetta getur ekki hafa verið hún.“
Billie slepjjpti andanum, sem liún
hafði haldið niðri í sér. „Auðvitað
gæti það ekki verið,“ sagði hún
dræmt.
„Við erum háðar taugaóstyrkar,"
svaraði Maxine og var dálítið skjálf-
rödduð. „Þetta er heldur ekki næt-
urklúbbur. Þarna kemur hallarjóm-
J'rúin.“
„Hallárjómfrúin ?“
„Já, umsjónarkonan.“
1T0NÁN, SEM kom á móti þeim
eftir breiða ganginum, var mjög
fögur, há og fagurlega limuð, létt
i spori, og yfir henni var óvenju-
legur yndisþokki. Hún var livít' fyr-
ir liæriun 'og Jirosti kurteislega. llún
var klædd eins og umsjónarkonu
á svona stað bar að vera á þessum
tíma dags, í tweed-dragt og á göngu-
skóm. Það virtist ekki vera henni
neitt undrunarefni að hitta þær
þarna. Líklega var hún vön, að ó-
kunnug’t fólk kæmi á öllum tím-
um dags. Maxine og Billie l'ylgdust
von hráðar pieð henni upp stiga og
eftir öðrum gangi að tveim sam-
liggjandi svefnherhergjum.
„Það er aldrei mjög hjart hérna,“
sagði konan, um leið og hún vísaði
þeim inn.
„Sólarbirtan er ekki skær hér, en
ég geri ráð fyrir, að það fari veí
um ykkur.“
„Herhergin eru indæl. En viljið
þér ekki segja okkur, livar við er-
um? Við erum skiphrotsmenn og
hálí'ruglaðar.“
Maxine gekk út að glugganum og
leit út. Heiði, klettar og urðir hlöstu
við, cn ekki sást til sjávar. Hún varð
fyrir vonhrigðum, en fann um leið,
að hénni var elcki ætlað að spyrja. —
Henni var ekki svarað. Þegar hún
snéri sér frá glugganum, var „liallar •
jómfrúin“ farin. Maxine fór inn í
baðherbergið, sem var milli hcr-
bergjanna, og snyrti sig.
Henni varð litið út um baðher-
hergisgluggann, um leið og hún fór
inn í svefnherbergið aftur, og
skammt frá höllinni sá hún tvo
menn á gangi. Hún stirðnaði upp og
starði á þá drykklanga stund. Svo
jal'naði hún sig aftur og ior inn lil
Billie. Hún var nii róleg og henni
var lét't í skapi.
„Billie!“ kallaði hún. „Ég hef
komizt að mikilvægri niðurstöðu.
Það var Carrillo, sem við sáum niðri
í ganginum!“ Billie riðaði á fótun-
um og fölnaði upp. Hún greip í hand-
legginn á, henni og hélt henni upp að
sér. Fyrirgefið þér, Billie. Það var
heimskulegt og hugsunarlaust af
mér að æpa þetta svona til yðar.
Mér fannst þelta allt í einu svo auð-