Samtíðin - 01.02.1951, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
152. saga „Samtíðarinnar":
Svipurinn í Cambridge-háskóla
Framh.
JJANN SEGIR: „Er ég stend hér við
dragkistuna mína og litast um í
þessu vinalega, gamla, þiljaða her-
bergi, þar sem ég hef eytt svo miklu
af ævi minni, og sé skuggana lengjast
í garðinum, þegar sólin er að síga til
viðar bak við kastaníurnar, verð ég
gripinn þeirri tilbugsun, sem oft lief-
ur ásótt mig upp á síðkastið, að sá
tími taki nú óðum að nálgast, er hið
dapra lífsljós mitt bljóti að slokkna
og rökkrið muni breytast í svart-
nætti. Þessari tilhugsun fylgja töfrar
endurminninga, sem jafnan fylgja
slíkum kvöldum, minninga um sum-
arkvöldið góða, sem var svo áþekkt
þessu kvöldi, hvað allar ytri aðstæður
snerti, því að hér verða litlar breyt-
ingar, þótt árin líði, en þá gerðist
atbúrður, sem enginn annar en ég
veit deili á og hefur yfirskyggt líf
mitt æ síðan. Síðan eru liðin hartnær
þrjátíu ár. Ég tek nú að gerast gam-
all. Eftir örfá ár hef ég lifað þrisvar
tvenna áratugi ævi minnar og tiu
árum betur, og ég er orðinn miklu
eldri en ég lít út fyrir að vera. Sá
maður, sem einn verður að bera hul-
inn harm, eldist fyrir tímann.
Einhvern veginn finnst mér, þar
sem ég stend hér í friðsæld kvöld-
kyrrðarinnar, að ég mundi þrá, að
þeir, sem eiga að verða eftirmenn
mínir hér og varðveita sömu erfða-
yenjur og ég hef reynt að lialda í
heiðri, mættu kynnast sannleikan-
um.... En honum verður að halda
leyndum, þar til ekki er framar nein
hætta á því, að hann fái sært nokk-
urn lifandi mann. Ég ætla að reyna
að færa hann í letur, skýrt og skil-
merkilega, áður en það er orðið um
seinan, og síðan er ég að hugsa um
að fá Símoni hann til varðveizlu."
Hann var prestssonur, borinn og
barnfæddur í Derbyshire, nálega
sjötíu árum áður en hann færði þetta
í letur. Hann átti tvo hræður, sem
hvorugur hafði kvænzt, og hann
kemst þannig að orði:
„Þegar ég fell frá, mun Round-
ættin okkar deyja út.“
Hann ólst upp á skennntilegu
heimili og kynnti sér ýtarlega sígild-
ar bókmenntir undir liandleiðslu föð-
ur síns, sem bjóst við, að drengurinn
munjii læra til prests og taka vigslu,
en sjálfum farast honum þannig orð:
„Mér var fyrirhugað kyrrlátt lífs-
starf fræðimannsins!“
Annan daginn, sem hann var í
Camhridge, sat hann i veitingastofu í
Bláa geltinum, dreypti á víni og las
bók, sem hann átti að taka próf í.
Allt í einu heyrði hann karlmanns-
rödd, unglega, glaðværa og fagra,
með voldugum og fáguðum hreim.
„Það, sem hreif mig þá“, skrifaði
hann, „og oft átti eftir að vekja
hrifningu mína á komandi árum, var
hinn frábærlega skemmtilegi blær
þessarar mannsraddar. Ég hlustaði á
hana stundarkorn, en varð síðan svo
gagntekinn af forvitni, að ég snéri
stólnum, sem ég sat á, og hafði mér