Samtíðin - 01.05.1956, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
að þeir ráðist ef til vill á okkur?“
„Jafnvel það hefur komið fyrir,
oft og mörgum sinnum. En núna
þurfum við ekki að óttast neitt þess
liáttar. Þessi hátíð, sem haldin er
okkur til heiðurs, er engan veginn
hernaðarlegs eðlis, og þessi lcynstofn
er ósköp friðsamur, eins og þið vitið.
Það, sem ég á við með orðinu liættu-
legt, er eiginlega, að það geti orðið
hættulegt fyrir hvítan mann, sem í
fyrsta skipti horfir á eða tekur þátt
i svona trylltum svertingjadansi.
Hann æsist upp, verður gagntekinn
af einhvers konar frumstæðum tryll-
ingi gleymir, að hann er hvítur
maður og að hann hugsar eins og
hvítur maður. Hann verður með öðr-
um orðum einn af svertingjunum og
öðlast hinar frumstæðu girndir og
hvatir svertingjans. Eg hef komizt í
þetta sjálfur, svo ég veit, hvað ég er
að segja.“
„Er það virkilega! En viltu þá ekki
segja okkur frá þessu?“
„O-jú, ykkur er svo sem ekki of
gott að fá að heyra söguna, en þið
verðið bara að muna, að ég var eins
og liver annar blessaður unglingur í
þá daga. Þá hafði ég aldrei kynnzt
neinum svertingjahátiðum né trúar-
siðum, og ég hafði enga reynslu af
livitum konum, sem komu til Afriku.
Það var þetta livort tveggja, sem olli
því, að ég varð dálítið villtur eina
nótt eins og þessa, þegar eldarnir
brunnu, bumbur voru barðar og
trylltir negrar dönsuðu og sungu . ..
Eg hafði fengið skipun um að halda
til móts við leiðangur, sem ég átti að
hitta í Koasia-héraðinu. Það var
major úr varaliðinu og kona hans,
sem voru á veiðiför með hitabeltis-
leiðangri, og þar sem við höfðum
fengið orðsending um, að þeir inn-
fæddu væru farnir að verða nokkuð
ófriðlegir á þeim slóðum, var ætlun-
in, að ég fylgdist með leiðangrinum
þeim til verndar, ef svo færi, að á
liann yrði ráðizt.
Ég hitti þau við á, sem rann á
mörkum héraðsins. Þar höfðu þau
látið reisa tjaldbúðir, og majórinn
varð bálft í livoru forviða, þegar
liann sá, að ég var kominn með lieila
herdeild af innfæddum mönnum.
Þegar ég skýrði lionum frá því, hvers
vegna ég befði verið sendur til hans,
skellihló bann upp í opið geðið á mér.
Sá var nú ekki smeykur við tilhugs-
unina um, að nokkrar auvirðilegar
svertingjablækur tækju upp á því að
ybba sig. Hann skyldi ekki verða að
gjalti fyrir slíku o. s. frv. 1 þessum
dúr voru nú viðtökurnar, sem ég fékk
bjá honuin.
Ég hafði mínar fyrirskipanir frá
fylkisstjóranum og varð að gjöra svo
vel að dúsa hjá karlinum, hvort sem
mér var það ljúft eða leitt, en mikið
langaði mig burt frá lionum. Hann
var allt annað en geðþekkur maður,
og ég fékk undir eins megnasta ímu-
gust á honum. En svo bauð liann mér
niður að tjaldinu sinu og kallaði á
konu sína til að kynna (img fyrii'
lienni. Og þá var það, að ég varð
alveg agndofa — í fvrsta sinn á minni
stuttu ævi.
Eg liafði búizt við, að frúin væri
þrekvaxin og karlmannleg íþrótta-
dyrgja og fannst það nú, eftir at-
vikum, eiga vel við. Og svo birtist
þarna litil, grannvaxin, Ijóshærð