Samtíðin - 01.05.1956, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
ur og skrifuðu lionum sitt bréfið
iiver. Sjö þeirra, taktu nú eftir, voru
alveg bálskotnar í honum, alveg livít-
glóandi af ást eins og söngvarnir
hans, eða ekki varð betur séð af
bréfum þeirra.
Aumingja drengurinn vissi ekki
sitt rjúkandi ráð. Hann kom hlaup-
andi til mín og sagði: „Mikjáll, ég
veit ekki, hvað ég á af mér að gera!
Eg hef fengið sjö bréf, þar sem geng-
ið er út frá þvi, að mér sé ekkert
að vanbúnaði að kvænast.“
„Nú, ég las bréfin öll í runu, og
dásamlegt var orðalagið á þeim. „Ö,
þetta gengur þeiin til hjartans,“ segi
ég við liann. Veiztu, hvað þú átt nú
að gera? Þú verður að biðjast afsök-
unar. Þú verður að fara hús úr húsi
og segja, að þú hafir ekki meint eitt
aukatekið orð af öllu þessu.“
„Ef ég geri það,“ segir hann, „eru
þær vísar til að flá mig lifandi!“
„Betra er að vera fleginn en fjötr-
aður fyrir mann á þínum aldri,“ segi
ég.
Jæja, karl fór að ráðum mínum,
og kvöldið eftir gekk liann frá húsi
U1 lmss og bað fyrirgefningar. En
stúlkurnar voru viðbúnar komu
bans. Við fyrstu dyrnar, sem hann
kom að, var allt í uppnámi og enn
þá meira gekk á við þær næstu, en
við þær þriðju var hellt yfir hann
fullum bala af vatni. Það var merk-
ið, sem gefið var, þegar allt átti að
fara i bál og brand. Og í sama vet-
fangi komu sjö stúlkur hlaupandi út
hr liúsnm sínum æpandi: „Drepum
liann,“ með foreldra sína á liælunum,
°g þarna ráku þær hann Kormák út
eftir götunni, alla leið út úr þorpinu!
Og veiztu það, sonur sæll, að hann
kom ekki aftur. Svo lafhræddur varð
liann. Hann þrammaði alla leið til
stórborgarinnar, og síðan kanntu nú
alla söguna, hvernig liann vann fyrir
sér með því að svngja á strætunum
og að einhver, sem liafði vit á falleg-
lím röddum, tók hann að sér.“
„En hann dó hérna,“ varð mér að
orði. „Hann hlýtur að hafa komið
aftur.“
„Víst kom hann aftur, en ekki fyrr
en mörgum árum seinna,“ sagði
Mikjáll. „Hann söng hér i samkomu-
sal þorpsins í áheyrn alls heldra
fólksins. Þá voru stúlkurnar sjö all-
ar giftar og áttu orðið börn og buru.
Þær voru allar beztu vinir lians, og
því skvldu þær ekki hafa verið það,
því ef þær liefðu ekki flæmt hann
burt, er ekki að vita, nema liann hefði
gengið sér alveg til liúðar hérna úti
á ökrunum. En samt var honum órótt
i skapi. „Veiztu, Mikjáll,“ segir liann
við mig. „Eg var vanur að syngja
fyrir átta stúlkur í gamla daga, en
aðeins sjö þeirra skrifuðu mér þetta
hræðilega kvöld. Og ekki nema sjö
þeirra komu á söngskemintunina
[ínína í kvöld!“
„Sú áttunda er liér enn, blessaður
vertu,“ segi ég við liann. „Farðu til
hennar og fullvissaðu þig um það
sjálfur, því Nóra er feimnasta stúlka
undir sólinni.“
Daginn eftir fór liann svo heim
til Nóru, og aftur og aftur lieimsótti
hann hana, því þangað liöfðu örlögin
ætlað honum að fara. Ég var svara-
maður þeirra, þegar þau voru gefin
saman í litlu kirkjunni þarna, og ég
vann að því að byggja fallega húsið,