Samtíðin - 01.05.1956, Blaðsíða 19

SAMTlÐIN
15
kona með stór, blá og tindrandi
barnsaugu, full af spurn. Þarna stóð
hún í tjalddyrunum eins og hver
önnur opinberun. Hún liefði sómt
sér prýðilega í rókókósal með postu-
línsmyndum, en fyrir alla muni ekki
í tjaldhúðum lengst inni í frum-
skógi Suður-Afríku. En þarna var
hún samt sem áður, og majórinn
kynnti okkur.
Við neyttum miðdegisverðarins
með beztu lyst, og meðan á máltíð-
inni stóð, leit ég alltaf við og við á
hana. Hún var Ijómandi falleg og
hafði eitthvað töfrandi við sig', sem
gagntók mig. Mér fannst ég vera eins
konar verndari liennar. Og var ég það
ekki, þcgar á allt var litið? Hafði ég
kannske ekki verið sendur út af örk-
inni til þess að vernda liaha gegn
árásum. Um majórinn liugsaði ég
ekkert í því sambandi, en liún, kon-
an hans, fyllti algerlega liuga minn.
Og það var ekkert smáræði, sem ég
hugsaði nóttina þá, þar sem ég lá al-
einn og glaðvakandi í tjaklinu mínu,
örskanunt frá þeirra tjaldi. Eg' sá
liana ljóslifandi fyrir mér, sá stóru,
bláu augun, sem liorfðu á mig og .. .
Um það var engum blöðum að fletta,
að ég liafði orðið ástfanginn í lienni
við fyrstu sýn. Og majórinn, sem
átti þennan unaðslega dýrgrip, sem
var allt of góður lianda lionuni, liat-
aði ég eins og hverja áðra pest. Hann
var allt of gamall og púkalegur handa
henni. Mér fannst ekki ná nokkurri
átt, að hann skyldi eiga svona unga
°g guðdómlega konu.
Daginn eftir ræddum við um, livað
gera skyldi. Majórinn vildi fjTÍr
hvern mun fara á veiðar út um allar
jarðir og liafði að engu öll heilræði
mín og aðvaranir. Eg var þá allt of
ungur og óreyndur til að dirfast að
mótmæla áfoipnum lians. Hann var
þó í öllu falli majór, en ég bara rétt-
ur og sléttur undirliðsforingi og
stráklingur í þokkabót. Við urðum
ásáttir um, að ég skyldi fylgjast með
leiðangri lians með hermenn mina
og vera ávallt viðbúinn, ef eitthvað
skyldi koma fyrir. Veiðunum átti ég
aftur á móti alls ekki að skipta mér
af. Þar var liann alger liæstráðandi.
Ég varð að viðurkenna, að mér geðj-
aðist lireint ekki sem verst að skipu-
lagningu lians. Hún liafði þó þann
ómetanlega kost, að ég fékk að vera
nálægt blessaðri lconunni hans.“
Framh. í næsta hefti.
------•-------
Nirfillinn sat í tannlækningastóln-
um og þreifaSi í öllum vösum sínum.
„Þér þurfiö eJcki. aö borga neitt
fyrirfram,“ sagöi tannlæknirinn.
„Mér dettur það heldur ekki í hug,“
anzaði nirfillinn. „Eg var bara að
ganga úr skugga um, hve mikla pen-
inga ég væri með á mér, ef það skyldi
líða yfir mig við deyfinguna.“
W'rtctfir tpröshriiHr
Dýrt er drottins orðið.
Sitt mein þykir sárast hverjum.
Fár er sjálfum sér nógur.
Ekki er allt sem sýnist.
Mjór er mikils vísir.
Bólstruð húsgögn fyrirliggjandi.
Vönduð vinna. Hagstœtt verð.
Húsgagnabólstrun
Gunnars Mekkínóssonar, Frakkastíg 7.