Samtíðin - 01.06.1956, Qupperneq 14

10
SAMTÍÐIN
ung dýr, tvö frumstæð manndýr, og
löðuðumst hvort að öðru, gagntekin
af því, sem fram fór kringum okk-
ur ...
Ég varð alveg óður, viti mínu f jær,
og hugsaði svart. Ég hafði liugboð
um, að lienni væri svipað innan
brjósts og mér, skynjaði það, fann
það beinlínis. Ég þoldi ekki við að
sitja þarna lengur, heldur neytti orku
og sleit mig þaðan. Ég varð að vera
einsamall og fá næði til að liugsa,
þó ekki væri nema stundarkorn.
Svo stóð ég og liorfði á liana, þar
sem hún sat, grannvaxin og ein síns
liðs, klædd einföldum húningi úr
hermannaklæði. Hattinn hafði hún
lagt hjá sér, og ljóst hárið ljómaði
eins og geislabaugur um höfuð henni
í bjarmanum frá bálinu. Ég fann, að
ég varð að vefja hana örmum, kyssa
hana, kalla hana elskuna mína. Ég
hafði alveg gleymt, að liún var kona
annars manns, að liún tilheyrði
manni, sem ég hafði verið sendur að
fylgja og vernda gegn árásum. Og
samt hugðist ég sjálfur að ráðast á
hann og ræna hann því, sem var hans
lieilög eign . . .
Undarlegar hugsanir gagntóku mig.
Hvernig skyldi það nú annars vera,
ef hún væri allt í einu orðin frjáls,
ef hann væri ekki lengur til? Hugsa
sér, ef eitthvað skyldi nú koma fyrir.
Og í Afríku g a t svo sem allt komið
fyrir. Þar er alltaf hætta á launsátr-
um, og þar er dauðinn aldrei langt
undan. Ef ég tæki nú upp á því að
særa liann fram. Hver skyldi nokk-
urn tíma þurfa að komast að því?
Ekki nokkur lifandi maður. Þeir inn-
fæddu mundu þegja. Það var vanda-
laust að múta þeim, og auk þess
mundu þeir ekki dirfast að segja
neitt. Þetta var æðisgengin tilhugsun,
en samt sem áður það eina, sem rúm-
aðist í hugskoti mínu þessa stundina.
Ég varð að eignast konuna. Majór-
inn varð að hverfa.
Því meira sem ég hugsaði um þetta,
þeim mun auðveldara virtist mér að
koma því i verk. Ég ætlaði að tala
við Kol, vörðinn minn; honum mundi
ég geta treyst, það vissi ég upp á
mína tiu fingur. Ég liafði haft liann
sem lífvörð, síðan ég kom til Afríku,
og hann var ekkert nema auðsveipn-
in og gerði allt, sem ég sagði honum.
Hann mundi óðara skilja mig.
Ég kallaði til hans, þar sem hann
stóð spölkorn hurtu, hjá nokkrum af
mönnunum, og gekk á undan honum
áleiðis að dálitlum trjálundi, utan við
eldbjarmann. Hann kom nú til mín,
og ég fór að skýra honum frá því í
mestu rólegheitum. livað ég ætlaðist
til, að hann gerði. Hann átti að koma
að máli við nokkra af innbyggjurun-
um. Ég skyldi borga þeim vel fyrir
vikið. Þeir áttu að ganga til majórs-
ins, hvíta mannsins þarna út frá, og
segja honum, að það væri Ijón alveg
á næstu grösum. Sjálfur átti Kolur
aðeins að fylgja þeim af stað út í
myrkrið og — svo .. .
Það var ekki ég, sem talaði, held-
ur allt annar maður — einhver ná-
ungi, sem fór þess á leit við annan
mann, að hann hjálpaði lionum til
að öðlast það, sem hann sóttist eftir
— þráði. Milli þessara tveggja manna
var ekki lengur neitt óbrúað bil. Hér
var ekki lengur hvítur maður að tala
við hlökkumann, ekki liðsforingi og