Samtíðin - 01.10.1959, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
hlæjandi. Hann var tröll að vexti og
eftir því sterkur.
Sannleikurinn var sá, að ég hafði úti
allar klær til að útvega mér vinnu, því
að mér leiddist að hanga aðgerðarlaus
heima. Allt öðru má'li gegndi með
Svönu. Henni leiddist aldrei, því að
hún hafði blómin. Þegar liún var orð-
in vonlaus um að eignast hörn, hafði
hún fyrir alvöru slegið sér á blóma-
rækt. Og ekki hefði hún getað hugs-
að betur um hörnin en hún hugsaði
um blómin, það er ég viss um, enda
kannske ekki óskylt. En mér var allt-
af hálfilla við þessi blóm. Þau fylltu
gluggana og byrgðu allt útsýni. Svo
fannst mér Svana meta þau jafnvel
meira en mig. Allt öðru máli hefði
verið að gegna, ef þetta hefðu verið
börn. Þau hefðum við átt saman.
ÞAÐ VAR kvöld eitt, er ég kom
heim úr vinnu, að svartflekkóttur
liundur sat fyrir utan svefnherberg-
isgluggann okkar. Hann sperrti eyr-
un, velti vöngum og hlustaði.
Hvaða hundfjandi gat þetta verið,
og livers vegna var liann að flækj-
ast hér? Ég hafði aldrei séð hann
áður. Andartak nam ég staðar og
hlustaði. En ég heyrði ekkert.
Jú. Var ekki verið að hvíslast á
og kyssast innan við gluggann ? Ég
hélt niðri í mér andanum og lagði
við hlustirnar. Nei, ég heyrði ekki
neitt. En livaða bannsettur hundur
gat þetta verið? Sjálfsagt soltinn
flækingshundur. Þeir voru til enn,
soltnir flækingsliundar, jafnvel nú á
timum. Liklega hafði Svava fleygt
einhverju ætilegu út um gluggann til
hans. Og svo beið hann bara eftir því
að fá meira. — Eða hafði hann ef til
vill heyrt í bannsettum kettinum,
sem alltaf var að verða aðsópsmeiri
innan húss?
„Hvutti! Hvutti minn! kallaði ég
vingjarnlega.
Hundurinn leit ekki við mér, en
hélt áfram að hlusta. Samt dinglaði
hann rófunni örlítið, eins og hann
væri að gefa mér í skyn, að hann
liefði lieyrt til mín, en mætti alls ekki
vera að því að sinna mér.
Síðan fór ég inn.
Ég varð dálítið hissa á því, hve
Svava var óvenju ástúðleg við mig.
Hún kallaði mig meira að segja elsku
hjartað sitt og kyssti mig. Að visu
varð ég að híða venju fremur lengi
eftir matnum í þetta sinn. Hún þurfti
alltaf svo langan tíma til að sinna
blómunum sínum í hjónaherberginu,
hlessunin.
HALFUR MÁNUÐUR leið. Ég var
að mestu hættur að veita hundinum
athygli, þar sem liann sat alltaf á
sama stað fyrir utan svefnherhergis-
gluggann okkar, þegar ég kom lieim
úr vinnunni. Ég var einnig farinn
að venjast hlíðuatlotum konu minn-
ar, sem mér þótti vænt um. En eitt
fann ég á mér, að blómarækt hennar
gerðist tímafrekari með degi hverj-
um, því að alltaf varð ég að híða
lengur og lengur eftir matnum. En
þetta gerðist nú allt smátt og smátt,
svo að maður veitti því naumast eft-
irtekt. Maður vandist því. Ég var
jafnvel farinn að líta á seinlæti Svönu
sem sjálfsagðan hlut. Hún varð auð-
vitað að hlúa að blessuðum hlómun-
um, áður en liún kæmi til mín!