Fréttablaðið - 20.02.2010, Qupperneq 26

26 20. febrúar 2010 LAUGARDAGUR
H
arpa Elín Har-
aldsdóttir hélt til
Níkaragva til að
vinna fyrir Þró-
unarsamvinnu-
stofnun í heil-
brigðis- og menntamálum árið
2006 og ætlaði einungis að dvelja
þar um nokkurra mánaða skeið.
Þremur árum seinna hafði hún
afrekað það að dansa í níkaragsku
stjörnuleitinni og tekið þátt í fjöl-
mörgum dansuppfærslum í þjóð-
leikhúsinu og víðar.
Harpa er með BA-próf í mann-
fræði frá Háskóla Íslands og MA í
alþjóðatengslum frá Institut d´Est-
udis Internacionals í Barcelona en
hafði fyrir komuna til Níkaragva
aldrei lært að dansa. „Tónlist og
dans hafa alltaf heillað mig en ég
byrjaði ekki að dansa af neinni
alvöru fyrr en í Níkaragva, 26 ára
gömul. Ég gerði það til að komast
inn í samfélagið og kynnast fólki
því það má segja að dansinn slái
taktinn í lífinu í Níkaragva,“ segir
Harpa en í þjóðleikhúsinu þar í
landi eru til að mynda miklu frekar
sýndar þjóðdansasýningar heldur
en leiksýningar. Harpa skráði sig
því í níkaragsku dansakademíuna
sem varð svo hennar annað heim-
ili. „Ég byrjaði á því að læra alla
þessa helstu latnesku dansa eins
og salsa, merengue, bachata, reg-
eton, samba, cumbia, palo de mayo
og fleiri. Mér var seinna boðið að
taka þátt í paratímum í salsa og þá
varð ekki aftur snúið. Síðar kynnt-
ist ég svo töfrum magadansins og
þar opnaðist enn einn heimurinn
fyrir mér.
Ljóshærða töllið
Harpa, sem er ljóshærð og hávax-
in, skar sig strax úr. „Það var
örugglega mjög fyndið að fylgj-
ast með mér stíga fyrstu skref-
in; mjaðmahnykkir og eldrautt
ljóshært höfuð sem gnæfði upp
yfir alla svörtu kollana.“ Eftir að
hafa lokið starfi sínu fyrir Þró-
unarsamvinnustofnun starfaði
Harpa sem sjálfstæður ráðgjafi
með hinum ýmsu opinberu stofn-
unum og frjálsu félagasamtökum
í Níkaragva. „Þegar fjölskyldan
var spurð að því hvað ég væri að
gera þarna úti í langtiburtistan
skilst mér hins vegar að svarið
hafi oftast verið: „ja hún er nú
aðallega í því að dansa!“
Þótt langflestir dansi frá
blautu barnsbeini í Níkaragva
þá segir Harpa að lítið hafi verið
um skipulagða kennslu í salsa-
paradansi. Það kom í hennar hlut
að taka þátt í því að byggja upp
slíka kennslu með danskennara
sínum, Ariel Talavera, og fleira
góðu fólki. „Við mynduðum nokk-
urs konar sýningarhóp til þess að
kynna dansinn betur fyrir fólki
og í tengslum við það tók ég þátt
í þó nokkrum opinberum sýn-
ingum og sjónvarpsþáttum. Við
dönsuðum til að mynda tvisv-
ar í úrslitaþætti í því sem mætti
kalla „stjörnuleit Nígaragva.“
Þetta ljóshærða tröll vakti að
vonum athygli og var ég í kjöl-
farið stundum stoppuð úti á götu
og spurð út í dansinn. Eins var
ég fengin í fleiri sjónvarpsþætti
og gerði Canal 10 til að mynda
sérinnslag um Íslending í Ník-
aragva. Þar talaði ég heilmik-
ið um Ísland og dansinn og bauð
svo upp á bolludagsbollur og ban-
anabrauð.“
Harpa tók þrisvar sinnum þátt í
danssýningum í Þjóðleikhúsi Ník-
aragva ásamt því að taka snúning
á minni leiksviðum. „Að dansa
fyrir fullu þjóðleikhúsi var auð-
vitað mögnuð reynsla og ég tel
mig ótrúlega lánsama. Þá mun
ég aldrei gleyma því þegar ég tók
þátt í karnevali Managua-borg-
ar með dansakademíunni. Ég var
hluti af fjörutíu manna hópi sem
æfði ákveðnar rútínur, hannaði
búninga og dansaði klukkutím-
um saman á götum borgarinnar.
Þetta er það skemmtilegasta sem
ég hef gert um ævina enda fylgir
dansinum svo mikil gleði og ekki
spillir fyrir að við unnum fyrsta
sæti fyrir bestu kóreógrafíuna.“
Dansar í nýju landi
Í júní árið 2009 sagði Harpa skil-
ið við Níkaragva og hélt til Síle
þar sem hún starfar fyrir GeoTh-
ermHydro sem Íslenskar orku-
rannsóknir, Mannvit og Verk-
is standa að. „Þessi fyrirtæki
komu saman til að bjóða þjónustu
fyrir nýtingu á endurnýjanlegri
orku í Suður- og Mið-Ameríku en
þar er mikil þörf á því að breyta
orkuframleiðslu frá, oft á tíðum
innfluttri olíu, gasi og kolum, í
umhverfisvænni orkugjafa. Fyr-
irtækið vakti áhuga minn og ég
ákvað að færa mig um set.“ Eitt
af því fyrsta sem Harpa gerði
þegar hún kom til Síle var að leita
uppi dansstaði. „Hér er þó nokk-
uð framboð af dansskólum og hef
ég aðeins náð að kynnast þeim.
Ég hef þó ekki náð sama skriði og
í Níkaragva en þar dansaði ég í
þrjá til fjóra tíma á dag alla daga
nema sunnudaga. BailemosSalsa-
dansskólinn hér í Síle hafði hins
vegar samband við mig eftir að
hafa séð mig dansa og bað mig
um að taka þátt í sýningu á hans
vegum. Þær urðu tvær 2009 og
sýndum ég og danskennarinn,
Danilo Fernandes, salsa og kúb-
anska rúmbu. Nú erum við að
skipuleggja næstu skref sem
verða væntanlega í bachata auk
þess sem við munum halda áfram
med rúmbuna.“
Ómögulegt að dansa með fýlusvip
Harpa, sem lagði ein af stað út í
heim, fyrst fyrir um níu árum,
segir dansinn frábæra leið til að
kynnast fólki. „Það er svo mikil
gleði sem fylgir honum. Þú fyll-
ist orku og ég hef ekki enn þá séð
neinn sem dansar með fýlusvip. Ég
hef tengst fólki af öllum stærðum
og gerðum í gegnum þessa gleði
sem við deilum og á þétt vinanet.
Dansar í fríum
Þó Harpa hafi verið búsett erlend-
is jafn lengi og raun ber vitni þá
hefur hún engu að síður náð að
kynnast íslenskri salsa-menningu.
„Ég tók mér langt jólafrí heima á
Íslandi árið 2008 og gat ekki hugs-
að mér að vera án dansins. Ég fór á
stúfana og var svo heppin að kom-
ast í samband við Eddu Blöndal og
allt hið frábæra fólk sem stendur
að SalsaIceland. Þar er mikið líf
og ég náði meira að segja að fara
með þeim í frábæra dansferð til
Svíþjóðar, en auk þess að vera með
góða kennara hér heima þá starfar
félagið náið með frábærum döns-
urum frá Stokkhólmi sem koma
reglulega til Íslands til að halda
námskeið. Nú er svo komið að ég er
farin að skipuleggja jólafríið mitt í
kringum jólaball SalsaIceland sem
ég vil ómögulega missa af.
Að dansa er eins og að draga
andann
En hvernig skyldi Harpa sjá fram-
tíðina fyrir sér? „Ætli planið sé
ekki bara að njóta og nýta sem
best þau tækifæri sem bjóðast
hverju sinni. Ég ætlaði að koma
heim eftir masterinn í Barcelona,
og hér er ég sex árum síðar! Svo
það er aldrei að vita. Það er hins
vegar alveg á hreinu að dansinn
er kominn inn í mitt líf til að vera.
Auk hreyfingarinnar, félagsskap-
arins og gleðinnar þá er þetta
orðin tjáningarleið, nokkurs konar
framlenging af mér. Ég verð að
viðurkenna það að ég er algjör-
lega háð því að dansa og er dans-
inn mér jafn nauðsynlegur og að
draga andann. Ég hugsa þó að ég
fari seint að segja upp dagvinn-
unni og leggja þetta fyrir mig. Ég
stefni bara á að njóta til fullnustu
og brosa fram í síðasta snúning.“
Brosir fram í síðasta snúning
Í Santíago býr íslensk kona sem hefur náð undraverðum tökum á danslistinni þrátt fyrir að hafa ekki byrjað að dansa fyrr en
komin vel á þrítugsaldur. Þetta er Harpa Elín Haraldsdóttir sem hélt til náms til Barcelona fyrir níu árum, ílengdist í Níkaragva
og notar nú hvert tækifæri til að dansa í Síle. Vera Einarsdóttir ræddi við hana um dansinn sem dunar í æðum hennar.
Harpa var fljót
að leita uppi
dansstaði þegar
hún flutti til Síle
árið 2009. Hér er
hún með Danilo
Ferndandes að
sýna salsa.
DANSAÐI AÐALLEGA Harpa fór utan til að vinna fyrir Þróunarsamvinnustofnun að heilbrigðis- og menntamálum en þegar fjöl-
skylda hennar var spurð að því hvað hún væri að gera var svarið oftast að hún væri aðallega að dansa. MYNDIR/ÚR EINKASAFNI
Í Níkaragva byrjaði Harpa að læra latneska
dansa en kynntist svo töfrum salsa og
magadans.
Harpa hélt ein
út í heim og
segir dansinn
frábæra leið til
að kynnast fólki.
Hún á orðið þétt
net vina af öllum
stærðum og
gerðum.