Fréttablaðið - 13.03.2010, Side 30

30 13. mars 2010 LAUGARDAGUR
Ö
nnur serían af Rétti
hefst annað kvöld á Stöð
2. Þetta verða sex þættir
eins og í fyrri seríunni.
Margréti minnir að hugmyndin um
að búa til íslenskt lögfræðidrama
hafi upphaflega komið frá Sigur-
jóni Kjartanssyni. „Mér fannst
þetta frábær hugmynd,“ segir hún.
„Maður er náttúrulega búinn að
sjá endalaus lögfræðidrömu frá
Bandaríkjunum, Bretlandi og Dan-
mörku og þó þetta sé fyrirsjáanleg
formúla að ýmsu leyti er gaman
að setja svona inn í íslenskt sam-
hengi. Það á alveg eftir að gera
íslenska læknadramað til dæmis.
Þótt þetta séu allt þekkt snið, þá
eru þetta fyrst og fremst rammar
til að skrifa um fólk. Það er hægt
að skipta um ramma, setja inn rétt-
arsal, rannsóknarlögregludeild eða
bensínstöð, en fyrst og fremst er
maður alltaf að segja sögur af fólki.
Í lögfræðidrama eru margir mögu-
leikar á að segja stórar sögur.“
Allir byrja á því að ljúga
Margrét segir að hugmyndavinnan
að fyrstu seríunni hafi verið byrj-
uð nokkru fyrir bankahrun. „Tök-
urnar fóru svo í gang fljótlega eftir
hrunið og það þurfti að endurskoða
ýmislegt. Sena sem gerðist í einka-
þotu til dæmis var ekki alveg málið
lengur. En við tókum hrunið í sjálfu
sér ekkert inn í fyrstu seríuna. Við
gerum það meira núna. Það er samt
ekkert Icesave. Ég held að mesti
munurinn á seríunum sé að sú nýja
er betri af því við erum einfaldlega
orðin betri höfundar. Maður lærir
á leiðinni hvað virkar og hvað ekki.
Það er meiri spenna og aksjón.“
Maður hefur á tilfinningunni
að heimur lögfræðinga sé frekar
þurr og leiðinlegur. Hvernig gírað-
ir þú þig upp í að skrifa um þenn-
an heim?
„Það er ekkert erfitt ef maður
tekur mannlega vinkilinn á þetta.
Þá er þetta spennandi heimur. Þetta
væri náttúrlega hundleiðinlegt ef
lögfræðin væri yfirgnæfandi. Hún
er nú bara eins og útlína. Þegar við
kynntum okkur þetta komu ýmsar
hliðar upp sem maður hafði aldrei
spáð í. Til dæmis hvað það er rosa-
legt áfall fyrir „venjulegt fólk“ að
lenda í því að gera eitthvað af sér,
vera ákært eða að sitja í gæsluvarð-
haldi. Einn lögfræðingurinn sagði
okkur frá því að það væri eins og
eðlisviðbragð hjá öllum að byrja
á því að ljúga. Forvinna lögfræð-
inga er oft bara sú að fá fólk til að
horfast í augu við hlutina.“
Margrét segir að eitt helsta mark-
miðið með þáttagerð sé að búa til
sannfærandi heim. „Auðvitað væri
þetta ekkert gaman ef sjónvarps-
efni væri bara hrár veruleikinn.
Það myndi enginn nenna að horfa
á beina útsendingu frá lögfræði-
skrifstofu eða réttarsal. Við tökum
okkur skáldaleyfi og kryddum þetta
á alla kanta. Þú lest ekki bókmennt-
ir til að kynnast raunveruleikanum
heldur til að fá einhverja skekkju
sem kveikir á einhverju hjá þér.
Þú færð raunveruleikann meira og
minna í æð allan sólarhringinn en
svo áttu þennan möguleika að ann-
aðhvort drekka þig fullan eða horfa
á eina góða bíómynd! Það er greini-
lega eitthvað sem manneskjan þarf
á að halda. Að fara út úr líkaman-
um.“
Lítið komist í kast við lögin
Hvernig undirbjugguð Þið ykkur?
Sökktuð þið ykkur djúpt ofan í lög-
fræðina, sátuð við réttarhöld og
svoleiðis?
„Við kynntum okkur þetta eftir
bestu getu, já. Ég fann að þegar
við byrjuðum skorti okkur oft bak-
grunnsupplýsingar til að hreinlega
fatta margt. Maður er nú bara svo
heppinn að hafa lítið komist í kast
við lögin. Við hittum nokkra ólíka
lögfræðinga og lærðum margt af
þeim. Meðal annars fyrirtækjalög-
fræðing, einn harðkjarna verjanda
og einn sem hefur sérhæft sig í
félags- og fjölskyldurétti. Við létum
lögfræðing lesa yfir handritið svo
við værum ekki alveg úti að aka.
Við þurftum ekki að breyta voða-
lega miklu því við leituðum okkur
oft upplýsinga á meðan við vorum
að skrifa þetta. Það voru aðallega
breytingar varðandi orðalag, enda
er það ekki á færi venjulegs fólks
að temja sér lögfræðilegt málfar.“
Var lélegur poppari
Hverjum hefði dottið árið 1990 að
Magga í Sykurmolunum og Sigur-
jón í Ham myndu 20 árum síðar
vera að skrifa lögfræðidrama fyrir
Stöð 2?
„Ég hefði allavega ekki trúað
því!“ segir Margrét. „Ég var samt
alltaf frekar lélegur poppari. Ég
varð poppari fyrir tilviljun. Svo
var ég aldrei dæmigerður poppari
því ég var alltaf annað hvort ólétt
eða með lítið börn. Sykurmolarn-
ir var mikið ævintýri og allt það,
en ég sá þetta aldrei fyrir mér sem
ævistarf.“
Var mikið rugl á ykkur?
„Tja, maður var ungur og fjör-
ugur og var eðlilega slakari yfir
alls konar vitleysu en núna. Það
þurfti að vera ansi mikið rugl í
gangi til að manni færi að ofbjóða.
Ég hef nú séð meira rugl hjá öðrum
starfsstéttum en poppurum. Ég get
ímyndað mér að árshátíð lögfræð-
inga sé skrautleg. Síðast þegar ég
var virkilega hrædd á djamminu
var þegar ég villtist svona 2006
inn á Thorvaldsen. Þar var ekkert
nema miðaldra bankafólk og mann-
drápsstemming í loftinu. Ég forðaði
mér út í snatri.“
Margréti var kippt inn í Syk-
urmolana eftir að hafa spilað með
vinum sínum í Risaeðlunni um tíma.
„Ég var í klassíkinni sem ungling-
ur og var að læra á píanó þangað
til ég byrjaði í Sykurmolunum. Ég
var alltaf á leiðinni í kvikmynda-
gerð en Sykurmolarnir eyðilögðu
það fyrir mér. Ég byrjaði í bandinu
sumarið eftir að ég varð stúdent
og svo fóru fjögur ár í poppruglið.
Þegar Sykurmolarnir hættu vissi
ég í rauninni ekkert hvað tæki við.
Ég var tilbúin með möppu og ætlaði
að sækja um í Myndlistarskólanum.
Sá jafnvel fyrir mér að fara í leik-
myndagerð.“
Margrét fór krókaleið að hand-
ritsskrifunum. „Ég var með
barnatíma á Stöð 2 og var að gera
útvarpsþætti. Þá kviknaði áhuginn
á að skrifa. Ég skrifaði handritið
að kvikmyndinni Regínu með Sjón.
Hún var frumsýnd árið 2000 og þá
var boltinn farinn að rúlla. Síðan þá
hef ég skrifað nokkur kvikmynda-
handrit sem hafa aldrei litið dagsins
ljós. Ég hef verið að vinna með Sig-
urjóni í nokkur ár. Skrifaði handrit
að Stelpunum og Svörtum englum
með honum og fleirum. Þannig að
síðustu 4-5 árin hef ég skrifað tals-
vert af sjónvarpsefni. Það er mun-
urinn á sjónvarpi og bíói að það er
yfirleitt ekki farið af stað með sjón-
varpsefni fyrr en það er búið að
tryggja að það verði klárað. Kvik-
myndabransinn er rosalega erfið-
ur og það þarf mikið úthald í því.
Handritshöfundar finna kannski
minnst fyrir því, en það hlýtur
að vera rosalega pirrandi að vera
framleiðandi og leikstjóri. Þetta er
svo þungur róður.“
Ég er heimiliskona
Magga er komin átta mánuði á
leið með fimmta barnið sitt. Fimm
börn! Hvaða rugl er nú það á atóm-
öld?
„Ég lít á það sem heilaga skyldu
mínu að bæta mannkynið. Það er
aldrei of mikið af góðu fólki. Ég er
svo ánægð með útkomuna hingað
til að þetta er bara til bóta,“ segir
Margrét og strýkur kúluna.
Hún á stelpu og strák með Þór
Eldon, sem eru orðin 21 og 17 ára.
Margrét á svo sjö og fimm ára börn
auk bumbubúans með Oddi Ingólfs-
syni, sem er prófessor í efnafræði
við Háskóla Íslands. Er hægt að
draga þá álykun út frá barnafjöld-
anum að Magga sé ekki framakona
– að hún sé alltaf að „fórna sér“
fyrir börnin?
„Nei, alls ekki. Ég hef aldrei
stoppað þótt ég eigi öll þessi börn.
Þú sérð það: Ég er komin 36 vikur á
leið og er að fara að kynna Íslensku
tónlistarverðlaunin í kvöld, er að
skrifa barnabók og þú veist … Ég
hef aldrei litið á börnin sem hindr-
un. Ég slaka auðvitað á og sinni
hlutunum eftir því sem ég get og
ég hagræði tímanum. Ég er bara
heimiliskona. Ég vinn heima, svo
koma börnin, þá hætti ég að vinna
og sinni þeim. Ég læt þetta bara
ganga upp. Ég er heldur ekki í
neinu öðru. Spila til dæmis ekki
golf. Fara ekki alveg hálfu og heilu
dagarnir í það?“
Fyrst og fremst
sögur af fólki
Þetta er mikil helgi hjá Margréti Örnólfsdóttur.
Önnur serían af lögfræðidramanu Rétti, sem hún
skrifar með Sigurjóni Kjartanssyni, hefst á Stöð
2 annað kvöld og hún kynnir Íslensku tónlistar-
verðlaunin ásamt Sigtryggi Baldurssyni í beinni
í kvöld. Svo styttist í að hún fæði fimmta barnið
sitt. Margrét spjallaði við Dr. Gunna.
MARGRÉT ÖRNÓLFSDÓTTIR SKRIFAÐI HANDRITIÐ AÐ RÉTTI MEÐ SIGURJÓNI KJARTANSSYNI „Þú færð raunveruleikann meira og
minna í æð allan sólarhringinn en svo áttu þennan möguleika að annað hvort drekka þig fullan eða horfa á eina góða bíómynd.“
FRÉTTABLAÐIÐ/VILHELM
➜ SÍÐAST (EN EKKI SÍST)
Síðasta sundlaugin: „Garðabæjarlaug. Gömul, rosa kósí og þægilega heit.
Oftast fáir á ferli þarna.“
Síðasta út-á-landið: „Fór með japanskri fjölskyldu sem var í heimsókn í
Ensku húsin í Borgarfirði. Þetta var um jólin og það var æðislegt. Japanarnir
voru vakandi alla nóttina til að reyna að sjá norðurljósin. Það voru engin
norðurljós, en allir voru samt ánægðir.“
Síðast í bíó: „Ég skemmti mér vel yfir The Good Heart.“
Síðasta bókin: „Ég er að lesa Hjá brúnni eftir Kristínu Ómarsdóttur.“
Síðasta bókin fyrir börnin: Það eru tvær í gangi, Mollí Moon og týndi
tvíburinn og Blái hnötturinn.“
Síðasti matsölustaðurinn: „Metro. Fékk dánasta hamborgara sem ég hef
nokkurn tímann smakkað. Fer aldrei þangað aftur.“
Síðast þegar ég var virkilega
hrædd á djamminu var þegar ég
villtist einhvern tímann inn á
Thorvaldsen. Þar var ekkert nema miðaldra
bankafólk og manndrápsstemming í loftinu.
Ég forðaði mér út í snatri.“