Samtíðin - 01.12.1970, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
9
EKKJA
SPARTVERJANS
SÍÐLA dags á laugardeginum fór að rigna.
Þá skrapp ég inn í nýlenduvörubúðina með
tvær flöskur af dökku víni, sem voru í gjafa-
böggli. Mantaris starði á flöskurnar.
„Nú fer þetta að ganga eins og í sögu,“
sagði ég.
Hann starði á mig og stökk síðan óður upp
á nef sér. „Af hverju læturðu hana ekki í
friði?“ spurði hann. „Af hverju ræðstu ekki
heldur á götudrós eða einhverja stelpu, sem
er hendi næst? Af hverju verður það endilega
að vera ekkjan, hún Angela?“
„Hún er Sarons rós,“ svaraði ég, „og liljan
í dalnum.“
„Þú ert mesti syndaselur,“ sagði hann;
„ekkert er þér heilafft.“
„Þú kannt ekki að láta í minni pokann,“
svaraði ég.
„Þú skalt verða að gefast unp, áður en lýk-
ur,“ sagði hann. „Þú kemst ekkert með hana.“
„Ég gefst ekki upd.“ anzaði ég. „Og ég
skal nú komast langleiðina, áður en varir.“
„Snautaðu út!“ kallaði hann. ,.Þú ert hund-
tyrki! Ég hræki á þig og á leiðið hans föður
þíns!“
Ég litaðist um. „Áttu engin kálhöfuð í
dag?“ spurði ég.
Hann stokkroðnaði og fnæsti.
„Það skiptir engu máli,“ 'sagði ég. „f kvöld
unnsker ég eitthvað sjálfur. f nótt, gamli vin-
ur.“
Ég safnaði glóðum elds að höfði honum.
Hann stóð þarna alveg klumsa, þegar ég fór.
Þegar ég var á leið til ekkjunnar, fór aftur
að rigna. Ég stökk út úr bílnum og hljóp upp
ttönnurnar. Hún stóð brosandi í dvrunum og
t>e'ð mín. „Leyfðu mér að taka við blautu
hlífðarfötunum þínum,“ sagði hún.
^g sótti regnkápuna mína og hattinn og
har sjálfur vínið inn. „Þetta er nú meira
veðrið,“ sagði ég.
uÞað er andstyggilegt!" svaraði hún.
„En nú er gott að koma í húsaskjól," sagði
ég. „Mér var farið að verða kalt í rigning-
unni.“
Andartak stóð hún grafkyrr án þess að
svara, og birtan frá lampanum skein á andlit
hennar. Varir hennar voru rauðar, enda hafði
hún málað þær lítillega, og hún hafði einnig
málað kinnamar rauðar.
„Það sakar ekki,“ sagði hún.
Svo sótti hún tappatogara og lítil, skrautleg
vínglös. Ég opnaði aðra flöskuna. Við sátum
saman á legubekknum. Regnið buldi á rúð-
unum.
„Þetta hefur verið unaðsleg vika,“ sagði
hún.
„Það hefur mér nú líka fundizt,“ svaraði
ég.
Svo fyllti ég glösin okkar aftur. Við sátum
stundarkorn þögul og dreyptum lítillega á
þeim. Stofan var eins og sæludalur milli
hárra fjalla. Þarna stóð grammófónn úti í
homi. Ég reis á fætur, gekk að honum og
setti hann af stað. Skífan fór að snúast, og
nálin seig niður á plötuna. Á henni var dans-
lag frá fjöllunum í gamla landinu. Angela
sat bama á legubekknum og horfði á mig.
„Komdu og dansaðu,“ sagði ég. „Ég hef
fyrr séð þig dansa.“
„Hvar?“ spurði hún.
„Á skemmtiferðalagi,“ svaraði ég. „Þú
varst hærri en allar hinar konumar. Þú varst
fögur, og þú logaðir af fjöri.“
Hún reis á fætur. Hvellir tónamir fylltu
stofuna. Hún gekk hægt að erammófóninum.
„Ég dansa ekki framar,“ sagði hún.
„Af hverju ekki?“ spurði ég.
„Það er ekki rétt af mér að gera það,“
svaraði hún.
Ég rétti út höndina off snerfi hár Anvelu
blíðlega. Ég hefði ef til vill átt að bíða. þang-
að til hún var búin að fá meira vín, en ég er
nú ekki neinn steingervingur. Auk bess fólst
eitthvað alveg sérstakt í þessu andartaki og
í stellingum hennar. Ég fann það á mér.
Hún hreyfði höfuðið lítið eitt, og ég færði
höndina. Andartak horfði ég á andlit hennar,
með þessum hryggu, myrku augum og hold-
ugum vörunum, eins og hungraður maður
horfir á safamikinn ávöxt.
„Þú mátt ekki snerta mig,“ sagði hún.
Ég snerti hnakkagróf hennar og farin,
hvernig mjúkt hárið kitlaði finguma á mér.
„En ég þrái svo að snerta þig,“ sagði ég og