Samtíðin - 01.12.1970, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
11
neitaði að viðurkenna, að ég gæti ekki unnið
aftur það vígi, sem ég hafði hörfað úr. Ég
þreif aftur til hennar.
Hún gaf mér bara olnbogaskot, og andiit
hennar var myrkt og kalt.
„Angela,“ sagði ég, „ástin mín, snúðu ekki
baki við mér.“
Hún hristi höfuðið og stóð þarna í stofunni
eins og ókunn manneskja. „Þetta var rangt
af mér,“ sagði hún. „Ef gamli maðurinn hefði
ekki af tilviljun komið einmitt nú, hefði farið
illa.“
Ég horfði á rakar varir hennar, meðan
hún sagði þessi orð, minnugur þess, hve mjúk-
ar þær höfðu verið, þegar við vorum að kyss-
ast.
„Þú getur ekki sofið ein til eilífðar,“ sagði
ég ruddalega.
Hún hristi höfuðið, og augu hennar voru
djúp og skær. „Ekki um aldur og ævi,“ svar-
aði hún. „Þegar ég finn mann, sem ég get
elskað og gifzt og sem elskar mig, mun ég
sofa hjá honum.“ .
Eyru mín heyrðu það, sem hún sagði, og
augu mín sáu hana. Mér svall móður, og ég
kenndi líkamlegrar vanvirðu. „Þú ert ekki
naeð öllum mjalla,“ sagði ég.
„Ég var það ekki áðan,“ sagði hún, „en nú
er ég aftur með sjálfri mér.“
„Ég ætla ekki að gefa þig upp á bátinn,“
svaraði ég.
„Ég vil ekki sjá þig framar,“ anzaði hún.
„Ég skal heita því, að þú skalt sjá mig
aftur,“ sagði ég.
„Við getum verið vinir,“ sagði hún.
„Vinir!“ Þetta orð var alveg að gera út af
við mig.
Andlit ekkjunnar var orðið stirðnað af
hörðum dráttum. Hún bar skírlífi sitt eins og
brynju.
Nú var mér nóg boðið. Hjarta mannsins
vísar honum leiðina, en Drottinn stýrir skref-
um hans. Um leið og ég stóð upp af legu-
bekknum, var eldurinn kulnaður.
..Vertu sæll,“ sagði hún.
Ég staðnæmdist andartak. Nimrod, hinn
voldugi veiðimaður, hélt heim með tóma
tösku.
„Komdu með hattinn minn og kápuna,“
sapði ég þóttalega.
Hún snéri sér við til að ná í þetta, og ég
leit í síðasta sinn á fagrar, styrkar mjaðmir
hennar og fjaðurmagnið í grönnum öklunum.
Hún kom með fötin. Síðan gekk hún fram
að dyrunum og staðnæmdist þar, sem hinn
gamli durtur hafði staðið skömmu áður.
„Angela,“ sagði ég, „þú gerir okkur báð-
um rangt til.“
Hún snéri sér við, hvarf frá mér og skildi
mig eftir í dyrunum, sem stóðu opnar. Ef
hún hefði nú rausnazt við að loka dyrunum
eða hefði ýtt mér út! En það gerði hún ekki,
heldur lét mig standa þama í opnum dyrun-
um.
Ég tók á öllum þeim virðuleik, sem ég átti
til, seildist til hurðarinnar og lokaði á eftir
mér. Því næst skundaði ég niður tröppurnar.
Þegar ég ók burt, var ég að hugleiða, hvort
ég ætti að kasta steini gegnum gluggann á
nýlenduvörubúð Mantarisar, eða hvort ég
ætti að fara í Cottys Bar. Ég ákvað að fara
inn á barinn. Ef ég flýtti mér þangað, mundi
ég hitta sígarettustelpu, sem ég gæti fengið
til að taka sér frí í nótt. Hún hló eins og
afglapi, og henni var oft bölvanlega kalt á
fótum, — en allt er hey í harðindum.
Fjandinn sjálfur eigi ekkjuna hanaAngelu!
SACT ER
að „vér einir vitum“ börn séu óhugnanleg.
4
að „vér einir vitum" kennarar séu al-
gengir.
4
að „vér einir vitum“ eiginmenn séu óþol-
andi.
4
að „vér einir vitum“ stjórnmálamenn séu
þjóðhættulegir.
4
að „vér einir vitum“ kaffihúsasnakkar
séu meinlausir.
MINJAGRIPIR □□ GJAFAVÖRUR
Vl-Ð ALLRA HÆFI.
Skartgripaverzlunin EIUAIL
HAFNARSTRÆTI 7 - SIMI 2-D4-75