Samtíðin - 01.12.1970, Blaðsíða 18

10
SAMTÍÐIN
mér var full alvara. „Angela, Angela, allur
líkami minn þráir snertingu við þig.“
Ég sá, hvernig brjóst hennar hófust við
órólegan andardráttinn. Hún vissi, að ég
hafði séð það og herti sig upp til að dylja
geðshræringu sína. „Það er ekki rétt af mér,“
sagði hún. Síðan bar hún höndina vandræða-
lega upp að kinninni. „Það er ekki rétt, að
hann liggi í kaldri moldinni, en ég sé heit og
rjóð.“
„Þú ert ekki dáin,“ sagði ég. „Angela, þú
ert ekki dáin. Þú ert kona, sem lifir og and-
ar. Þegar þú ert dáin, verðurðu köld að eilífu.
En þangað til áttu að lifa.“
Hún snéri sér frá mér, meðan ég sagði
þetta. Hún snéri bakinu að mér og andliti til
veggjar, og það stirndi á hrafnsvart hár henn-
ar.
Ég stöðvaði grammófóninn. Danslagið
þagnaði snögglega, og síðan varð skyndilega
hljótt. Ég iðaði í skinninu af eftirvæntingu.
Nú vissi ég, að ég átti hana. Ég sá það á því,
hvemig hún stóð og leit undan. Gráttu að-
eins á daginn, en á kvöldin er Larakis hjá
þér.
Ég seildist til hennar, og þegar hún fann
hendur mínar snerta sig, snéri hún sér snögg-
lega að mér. Andardráttur hennar var þung-
ur, eins og henni væri örðugt um hann. Augu
hennar voru lokuð og hvelfdust yfir máluð-
um kinnunum, og þegar ég dró hana að mér,
onnaði hún þau, og ég sá, að hún var æst og
fús til að gefast upp.
Ég kyssti holdugar varir hennar. Milli okk-
ar var eggjandi ilmur af víni, þegar munnur
minn lokaði vörum hennar og hún hélt niðri
í sér andanum. Síðan drógum við bæði óstyrk
andann, og hún hörfaði rétt sem snöggvast
frá mér. Ég fann fingur hennar þreifa um
andlit mér, háls og augu. Nú var nóg komið
af þess háttar ástaratlotum. Ég þokaði henni
að legubekknum.
í sama bili hringdi dyrabjallan hátt og
glymjandi. Ég fann, hvemig konan stirðnaði
upp, og ég hélt niðri í mér andanum.
„Við opnum ekki,“ hvíslaði ég. Svo greip
ég aftur til hennar, þreifaði um bylgjandi
barm hennar og fann hana brenna undir
höndum mínum.
Einhver barði ákaft að dyrum. Við litum
hvort á annað. Við vorum bæði jafn föl og
æst á svipinn.
„Við verðum að opna,“ sagði hún hásri
röddu. Síðan gekk hún burt og slétti úr
kjólnum sínum annars hugar.
Ef ég hefði haldið á skammbyssu þessa
stundina, hefði ég tæmt hana gegnum hurð-
ina án þess að hugsa nokkuð um, hver fyrir
skotunum yrði. í þess stað rauk ég bölvandi
til dyra. Ég svipti hurðinni upp, rétt í því að
Mantaris gamli ætlaði að fara að hamast aft-
ur á henni. Hann stóð þama furðu lostinn
með galopinn munninn. Reiðisvipurinn á and-
liti mínu hafði gert hann dauðskelkaðan.
„Hvern fjandann vilt þú?“ öskraði ég.
Hann lyfti titrandi höndunum til að verja
sig. Svo hörfaði hann undan, en leit brátt
við og sá þá, hvar ekkjan Angela stóð. Hann
talaði til hennar í bænarrómi, en gaf mér
jafnframt hornauga.
„Gott kvöld, frú Angela,“ sagði hann, laut
niður og tók upp stóra körfu með nýlendu-
vörum. „Ég er að koma með vömmar yðar.“
Ég horfði þegjandi á hann. Ekkjan kom
nær. „Herra Mantaris," sagði hún, og rödd
hennar var dálítið óstyrk. „Ég hef ekki pant-
að neinar vörur.“
Gamli maðurinn reyndi að gera sér upp
vmdmnarsvip, þar sem hann tvísteig þama
angistarlegur á svip úti fyrir dyrunum.
„Ég þóttist viss um, að þær væru til yðar,“
sagði hann. „Frú Angela, ef til vill hafið þér
gleymt, að þér pöntuðuð þær?“
„Ertu genginn af göflunum," sagði ég, allur
í uppnámi. „Hún sagðist alls ekki hafa beðið
um neinar vörur. Snautaðu burt og til fjand-
ans með þig!“
„Mike,“ sagði ekkjan Angela í ásökunar-
rómi. Hún var nú aftur orðin róleg. „Mér
þykir þetta fiarska leitt, herra Mantaris,"
mælti hún stillilega, „en þetta hlýtur að stafa
af misskilningi. Ég hef ekki pantað neinar
vörur.“
Karlinn hætti að tvístíga, og svitinn perl-
aði á brúnum hans og enni. „Afsakið mig. Ég
er að verða gamall,“ sagði hann. „Þetta hefur
skolazt til í höfðinu á mér. Fyrirgefið mér.“
Nú fyrst kom ég auga á körfuna með vör-
unum. Það ætlaði alveg að gera út af við
mig. Ofan á allt þetta hafði hann verið svo
ósvífinn að leggja kálhöfuð. Það reið bagga-
muninn. Ég hratt honum burt og skellti á
hann hurðinni.
Svo snéri ég mér að ekkjunni. Ég hafði að
vísu misst móðinn, en ég hafði samt ekki gef-
izt upp. Ég var kominn það vel á veg, að ég