Morgunn - 01.12.1976, Blaðsíða 66

164
FYBIRBURÐUR 1 STEANDARKIRKJU
tvær mínútur. Þetta var auÖvelt að reikna, því að ég hafði
lesið stöðugt yfir fólkinu. Svo sagði kona mín mér, en sjálfum
var mér þetta óafvitandi.
F.f svo er litið til liinna snöggu umskipta, sem urðu á mér
i kirkjunni, þá mælir flest gegn því, að þar hafi verið um
„trance“ eða dásvefn að ræða. Ekki heldur algert meðvitund-
arleysi, þvi að þá hefði ég ekki getað staðið. Það sem kalla
má hið sanna „ég“, hverfur úr líkamanum eitthvað út: fyrir
kirkjuna og nær þar sambandi við ósýnilegar verur. Og þá
skeður hið einkennilega, að meðan mitt sanna „ég“ er að tala
við Jietta fólk úti á viðavangi, heyrir það rödd líkamans, sem
er að þjdja yfir fólkinu í kirkjunni.
Þessi furðuvél, sem vér nefnum likama og er knúð af þeim
krafti, er vér köllum nú líkamslíf, en fornmenn kölluðu fjör,
gat starfað þótt „ég“ skildi við hana. Likamiim hafði orku til
Jiess að standa á fótum, og hann hafði sjón, mál og heyrn,
eins og skiljanlegt verður af Jiví, að hann sá letrið á minnis-
blaðinu, gat lesið upphá tt, og hann heyrði þegar kallað var til
hans. En hann hafði hvorki hugsun né dómgreind, eins og
sjá má á þvi, að hann las sömu línurnar hvað eftir annað.
„Ég“ var á öðrum stað, með öll skilningarvit í lagi og fulla
dómgreind. Við vorum svo aðskildir, að hvorugur vissi af
öðrum. Og þó var sambandið ekki rofið, eins og sést á Jivi, að
„ég“ varð að hverfa aftur til likamans Jiegar kallað var á mig.
En sorglegt var, að minnið skyldi bila um leið og „ég“ sam-
einaðist hkamanum.
Ekki Jiykkist ég af því, þólt menn fetti fingur út í, að á
tveimur mínútum muni ég hafa umgengist 25-30 kynslóðir
framliðinna manna. Þar hef ég ekki öðru að svara, en að mér
var gefinn þessi skilningur meðan á fjnirburðinum stóð. Hitt
veit ég með vissu, að ég sá mikinn fólksf jölda og hafði samband
við alla eins og maður við mann, á þessum stutta tima. Ef
einhver rengir þetta, þá spyr ég hann: Hefur þér aldrei borið
í drauma löng saga á fáum augnablikum?