Barnablaðið - 01.12.1955, Síða 3

eftir Göran Stenlund.
Þegar ég var lítill drengur heima
hjá foreldrum mínum, heyrði ég
eitt sinn einn af nágrannadrengj-
unurn spila lag á tvöföldu hanno-
nikuna sína. Þetta var danslag og
það festist í huga mér og ómaði
þar, svo að segja bæði dag og nótt.
Mamma og pabbi höfðu innrætt
okkur börnunum að fylgja Jesú og
syngja söngva honum til dýrðar.
Þess vegna gerði þetta lag mig sér-
lega óhamingjusaman, þar sem það
sífellt ómaði í huga mér.
Eitt sinn fórum við á samkomu
á sunnudagsmorgni og þá prédik-
aði forstöðumaðurinn okkar um
það, að við yrðum að útiloka alla
synd úr hjarta okkar og varðveita
það hreint. Þetta var alvarleg pré-
dikun og boðskapurinn gekk beint
til hjarta míns.
Eg varð samferða systur minni,
sem var yngri en ég, heim af sam-
komunni. Ég sagði henni þá þetta
með lagið, sem nágrannadrengur-
inn spilaði og sífellt hljómaði fyrir
eyrum mér.
„Veiztu, að þetta er alveg eins
hjá mér,“ svaraði systir mín.
Við leiddumst gegnum skóginn,
meðan við ræddum um þetta, en
allt í einu stanzaði hún og sagði:
„Eigum við að fara hérna inn í
skóginn og biðja Jesúm að taka
þetta lag burtu frá okkur?“
Við gerðum þetta og krupum á
kné þarna í mosann og báðum sam-
eiginlega innilega til Jesú, að hann
vildi taka þetta lag burt frá okkur.
A sörnu stundu fengum við
bænasvar.
Mikil varð gleði mín, þegar
pabbi, nokkru seinna kom heim
með tvöföldu harmonikuna, sem
liann hafði keypt af nágranna okk-
ar. Ég fór að byrja að læra á hana
og ekki leið á löngu, þangað til ég
gat spilað nokkur lög.
Bæði ég og systir mín mættum
Jesú á bernskuárunum og lærðum
hjá honum liinn nýja söng, sem
aldrei dvín. Og þann söng getur
hver drengur og stúlka lært, sem
vil'l opna lijarfa sitt fyrir Jesú.
BARNABLABIÐ 67