Barnablaðið - 01.06.1958, Síða 10

Hákon hamaðist við vinnnna.
Það er bara svo gamall og vondur
hamar sem ég er með. Hausinn er
víst ek'ki réttur á skaftinu, svo að
hann hittir ekki naglann rétt.
— Það er nýr hamar á hillunni
þarna. Þú mátt fá hann lánaðan.
Hákon sótti nýja hamarinn og
byrjaði að negla aftur. — Jú, þetta
var langtum betra. Hann reyndi að
ímynda sér það þó að það í raun-
inni gengi ekkert betur en áður.
— Nei, hvað þetta verður ljótt!
Hákon klóraði sér í höfðinu og
virti fyrir sér þennan vanskapaða
saumakassa. Ekki gæti mamma lát-
ið þetta standa á borðinu. Það var
ekki nógu gott til þess. Og hann
sveið og verkjaði í fingurna. Hann
reyndi að vefja hefilspónum um
þá en þeir urðu rauðir af blóði.
Það var Ijóta vitleysan að byrja
nokkurn tíma á þessu ....
Honum varð litið til föður sfns.
Hvað var hann nú að gera? Rétt
áðan var hann að líma saman stól
en nú var hann byrjaður að hefla
fjöl úr bezta efnivið.
Hákon stóð um stund og horfði
á föður sinn. Síðan tók hann
saumakassann sinn og fleygði hon-
um út í horn. Hann var leiður og
þreyttur á þessu öllu saman. Grát-
urinn sat í hálsinum og blóðið
draup úr fingrunum. Enn varð
honum litið til föður síns en síð-
an læddist liann út um dyrnar og
hljóp til mömmu sinnar.
Hákon gekk um hljóður og sorg-
mæddur. Hann var alveg eyðilagð-
ur út af saumakassanum, sem mis-
heppnaðist. Nú átti hann ekkert til
að gefa mömmu, sem alltaf var svo
góð. Þegar afmælisdagurinn rann
upp, gat Hákon varla farið á fætur.
Hann lá í rúminu sínu og hugsaði
um saumakassann. Allt í einu kippt-
ist hann við.
Frænka var komin í morgunheim-
sókn og talaði hástöfum um þessa
42 BARNABLAÐIÐ