Barnablaðið - 01.02.1980, Blaðsíða 10

Kátur fer
í sleðaferð
Brunaliðsmennirnir Fred og Frank veifuðu
glaðlega til barnanna. Drengirnir og stúlkurnar
veifuðu á móti.
„Komiö og sjáiö nýju snjóþotuna okkar“,
sögðu þau. Fred og Frank smeygðu sér í kulda-
úlpur og gengu út á gangbrautina, til aö skoöa
nýju snjóþotuna. Flundurinn Kátur varð einnig
að bregða sér útfyrir og líta á hana. Hann dingl-
aöi rófunni makindalega, þegar börnin klöpp-
uðu honum. Þau töluðu alltaf við Kát, á leiðinni
heim úr skólanum.
,,Við erum á leið í skemmtigaróinn, til aö renna
okkur í stóru brekkunni", sögðu drengirnir og
stúlkurnar. ,,Má Kátur koma meö okkur?"
Brunaliðsmennirnir Fred og Frank brostu.
„Hvernig líst þér á það Kátur minn?“ spuróu
þeir. „Langar þig að fara meö börnunum?" Kát-
ur rak upp fagnaðargelt og hljóp í marga hringi.
„Þetta þýöir já“, sagði Fred brunaliðsmaður.
Það varð svo úr, að Kátur slóst í för með börn-
unum og nýju snjóþotunni þeirra, út í skemmti-
garðinn.
í hvert skipti sem börnin renndu sér á þotunni
niður hólinn, hljóp Kátur við hlið, þeirra. Hann
gelti og gelti. Börnin skemmtu sér konunglega
við að horfa á Kát. „í þetta skipti skulum við taka
Kát með okkur á þotunni", sagði einn drengj-
anna. Öll hin börnin uröu hljóð við. „Hann gæti
meiðst. Hann kann ekki að renna sér á þotu“,
sagði ein stúlkan að síðustu.
„Hva, hann meiðist ekkert“, sagói drengur-
inn. „Hann getur setiö fyrir framan mig, og ég
held við hann“. Síðan setti drengurinn Kát á
snjóþotuna. Kátur var hálf hikandi í fyrstu. Hann
var ekki viss um, að sig fýsti aö fara þessa
sleðaferó. En úr því að börnin vildu endilega
taka hann meö á þotunni, ætlaði hann að gera
tilraun. Drengurinn settist bak við Kát, og hélt
utanum hann.
,,Af stað!“ hrópuðu drengir og stúlkur. Og þau
10