Barnablaðið - 01.02.1980, Blaðsíða 11

þutu niður brekkuna. Þotan fór hraðar og
hraðar. Káti fannst ekkert gaman á snjóþotunni.
Eyrun hans lyftust upp í vindinum, og uróu eins
og flugvélavængir. „Varið ykkur!“ hrópaði einn
drengurinn. ,,Vió erum aö fara út af slóðinni".
Varla hafði hann sleppt orðinu, er snjóþotan
fékk á sig mikið högg. Kátur hafði engar hendur.
Hann gat ekki haldió sér á þotunni, og drengur-
inn réði ekki við hann.
,,Hjálp!“ hrópaði drengurinn. En það var of
seint. Kátur kastaðist af þotunni, og lenti á trjá-
bol. Kátur lá hreyfingarlaus á jörðinni. Þegar
drengirnir og stúlkurnar höfðu runnið brekkuna
á enda, hlupu þau þangað sem Kátur lá. ,,Ó, ó“,
sögðu þau. ,,Nú höfum við meitt hann“. Svo
lögðu börnin Kát upp á sleðann. Þau breiddu
teppi yfir hann til að halda á honum hita.
,,Fljót nú“, sögðu þau. „Förurn með hann
heim til brunaliósmannanna“. Börnin drógu nú
Kát á þotunni, til slökkvistöðvarinnar. Þau sögðu
Fred og Frank frá öllu er gerst hafði. ,,Mér þykir
þetta afar leitt“, sagði drengurinn sem setti Kát á
snjóþotuna." Ég hélt að Kátur hefói gaman að
því að fara í sleðaferð".
Fred brunaliðsmaður hugsaði sig um stund-
arkorn. „Auóvitað veit ég, að það var ekki
ásetningur ykkar að meiða Kát. En Guð hefur
gert eitt og sérhvert okkar, þannig úr garöi, að
við getum framkvæmt vissa hluti. Stundum, er
viö reynum að gera annað en til er ætlast, verð-
um við óhamingjusöm. Stundum meiðir það
okkur, eins og Kát“.
„Ég geri ráð fyrir, að hundar og snjóþotur séu
ekki gerö fyrir hvort annað“, sagði drengurinn
dapur í bragði. „Ætli Kátur nái sér aftur?“
Brunaliðsmennirnir Fred og Frank litu á Kát.
„Sjáið“, sögðu þeir. „Hann er að opna augun“.
Þeir lutu niður að Kát. „Þaö verður allt í stakasta
lagi með hann“, sögðu þeir. „Hann verður búinn
að ná sér, eftir einn til tvo daga, reiðubúinn að
taka þátt í nýjum ævintýrum“. „En ekki á snjó-
þotu!“ kölluðu öll börnin í kór.
Smávegis til umhugsunar:
Mundir þú vilja gera allt það, sem hundur
gerir? Heldur þú, að hundur vildi gera það sem
þú gerir? Við erum öll mismunandi gerð af Guði,
svo aó við getum framkvæmt mismunandi hluti.
Við skulum ástunda þá hluti, sem Guð hefur
ætlað okkur að gera.
— Bible-ln-Life Reader.
LÍFGJÖFIN
í Wyoming-auðninni, þefaði úlfamamma af
yrólingunum sínum fjórum, áhyggjufull á svip. Á
meðan hún var á veiðum, til aö draga björg í bú,
höfðu ungarnir hennar fimm ranglað í burt frá
greninu. Aðeins fjórir þeirra komu aftur.
Degi var tekið að halla, en úlfamamma hóf
þegar að leita að týnda unganum sínum. í
óbyggðum Wyomings (í Bandaríkjunum), veiða
mörg dýr að næturlagi, og þessi móðir vissi aö
hún yrði að finna ungann sinn, áöur en önnur
dýr fyndu hann.
Hún hljóp þefandi eftir stígnum, og rann á
lyktina og fylgdi henni yfir djúpa og þrönga gjá.
Hún nam staðar, lyfti höfðinu og lagði við hlust-
irnar. Jú, veikt kjökurhljóö barst að eyrum
hennar, frá botni klettagilsins. Hún stökk af stað
í hendingskasti. Þegar hún nálgaöist botn gils-
ins, hægði hún ferðina. Hárin risu á höfóu
hennar. Á gilbarminum, í tveggja metra fjarlægð
húkti erkióvinur hennar — fjallaljónið. Það ein-
blíndi á yrðlinginn niðri í gilinu fyrir neðan!
Hún hörfaði nokkur skref aftur á bak, til að
undirbúa og safna kröftum fyrir hió langa stökk
framundan. En nú hafði fjallaljónið komiö auga á
úlfamömmu, og það bjó sig undir að gera árás.
Urr og öskur rufu kvöldkyrrðina — mold og
steinar flugu um loftið. Ljónið fleygði sér ofan á
úlfamömmu, og hélt henni niðri. Úlfurinn barðist
ekki aðeins fyrir sínu eigin lífi, hann var að berj-
ast fyrir lífi síns eigin barns.
í átökunum slapp yrðlingurinn burtu. Hann
komst á slóð móður sinnar, og náöi alla leið
heilu og höldnu heim í grenið sitt. Nokkru seinna
Framhald á bls. 23
11