Barnablaðið - 01.02.1991, Blaðsíða 8

8 BARNABLADID
Til fundar við sirkusfólk
Eflaust hafa margir á bekkjum
áhorfenda velt því fyrir sér hvernig
það sé að búa í sirkusi. Það hlýtur
að vera ólíkt því sem flest okkar
eigum að venjast. Ég ákvað að
kanna málið.
Það var kominn morgunn, ég
gekk inn á svæðið þar sem sirkus-
vögunum var raðað kringum stóra
sirkustjaldið. Augljóst var að
vagnarnir voru gamlir. Þeir litu út
alveg eins og í bókum og sögum
um sirkusa. Bækur sem ég hafði
lesið fyrir mörgum árum rifjuðust
upp fyrir mér; Jonni og Lotta í sirk-
us og Ævintýrasirkusinn. Mér
fannst eins og ég stæði mitt í einni
bókinni þegar ég stóð þarna og
virti fyrir mér vagnana.
Það var líkt og sirkusinn „svæfi“.
Enginn var sjáanlegur. Milli vagn-
anna hékk þvottur á snúrum.
Allt í einu heyrði ég hamars-
högg. Ég gekk á hljóðið. Þarna var
sirkusstjórinn sjálfur í lopapeysu,
með hamar í hendinni að gera við
einn vagninn. Hann var hreint ekki
eins sirkusstjóralegur og kvöldið
áður.
— Þessirvagnar eru orðnirsvo
gamlir að það þarf alltaf að vera að
Það var komin biðröð við miða-
söluvagninn, sem var gamaldags
sirkusvagn. Farið var að skyggja
og marglit Ijósin frá sirkustjaldinu
lýstu upp umhverfið. Úr tjaldinu
bárust ævintýralegir tónar líru-
kassans sem blönduðust hrópum
og köllum sirkusfólksins. Það var í
óða önn að selja sælgæti, blöðrur
og gos. Þótt sirkusinn væri stadd-
ur hér á íslandi, var eins og maður
væri skyndilega kominn til fjar-
lægs ævintýralands.
í fortjaldinu stóðu tveir skraut-
legir trúðar og spiluðu á lírukassa
sem leit út eins og píanó.
Áhorfendur fundu sér sæti og
biðu eftir því að sýningin hæfist.
Skyndilega slokknuðu Ijósin, en í
skæru sviðsljósinu stóð sjálfur
sirkusstjórinn, Carlos Raluy, í
svörtum, glitrandi kjólfötum. Hann
bauð gestina velkomna á ensku
og spænsku. Hljómsveitin, sem
sat uppi undir tjaldloftinu, byrjaði
að leika. Inn kom listafólkið og lék
listir sínar fyrir áhorfendur, sem
ýmist hlógu eða héldu niðri í sér
andanum af spenningi.
Líf í fj ölleikahúsi