Barnablaðið - 01.02.1991, Qupperneq 11

BARNABLAÐIÐ 11
Vera Lind Þorsteinsdóttir
Þegar Kusa
þurfti á hjálp
að halda
Eitt sinn er ég var ráöskona í
sveit, varð ég fyrir mjög sérstakri
lífsreynslu. Þannig var að kýr á
bænum fékk kálfsótt og gekk
henni mjög illa að fæða kálfinn.
Þegar hún hafði reynt að bera
(fæða) í rúma tvo daga kom dýra-
læknir að skoða hana og sagði að
kálfurinn myndi koma þá um nótt-
ina og svo fór læknirinn heim til
sín. En kálfurinn kom ekki um nótt-
ina og ekki heldur þar næstu nótt.
Kusugreyinu leið mjög illa og
var hún orðin mjög þreytt, en
bóndinn vildi bara bíða lengur eftir
kálfinum. Ég vorkenndi kusu og
ákvað að fara í fjósið um nóttina
og gá hvort hún væri búin að bera.
Klukkan tvö um nóttina fór ég
svo út í fjós, en það var ekki fædd-
ur neinn kálfur. Ég sá að það hlaut
að vera eitthvað að hjá kúnni og
ákvað að reyna að hjálpa henni.
Ég þvoði mér vandlega um
hendurnar og fór með hendina inn
í fæðingarveginn á kusu til að gá
að kálfinum. Þá fann ég að hann
hafði fest sig og komst ekki út. Nú
varð ég að hjálpa kusu að losa sig
við kálfinn, þó ég væri ein. Ég trúi
á Guð og vissi að hann myndi
veita mér styrk til að hjálpa kúnni,
svo ég hófst handa við að toga í
kálfinni. Það var mjög erfitt og tók
mig næstum því klukkutíma að ná
honum alveg út, enda var aum-
ingja kýrin orðin svo þreytt að hún
átti erfitt með að rembast og
hjálpa til.
Svo er Guði fyrir að þakka að
allt gekk vel og kýrin náði sér fljótt
og varð aftur hraust.
Fullor ðinsb átturinn
Við höldum áfram með siðfræðiumræðuna í Barna-
blaðinu og fjöllum nú um hjálpsemina.
Öllum þykir það góður kostur að vera hjálpsamur en
því miður eru fáir hjálpsamir nema þeir fái eitthvað fyrir
sinn snúð. Börn hafa mikla þörf fyrir hrós, en í önnum
dagsins gleymist oft að hrósa þeim. Sum börn fá meira
af aðfinnslum en hrósi. Þegar skammir eru mikið notað-
ar grefst undan sjálfsöryggi og sjálfsvirðingu barnanna.
Ef nauðsynlegt er að finna að verki barns, sem reynir
að vera hjálpsamt, ætti alltaf að hrósa því fyrst. Lítum á
dæmi í þessu sambandi:
Mamma hans Nonna biður hann að smyrja brauð
fyrir litlu systur. Nonni nennir því varla en gerir það
samt, með hálfgerðri ólund. Hann sker brauðið, smyr
það og setur á það ost. Hann gefur litlu systur brauð-
sneiðina en gengur ekki frá ostinum, smjörinu og
brauðinu.
Mamman gæti brugðist við á tvennan hátt:
a) Voðalegur sóðaskapur er þetta Nonni! Geturðu
aldrei lært að ganga frá eftir þig? Reyndu svo að vera
svolítið glaður þegar ég bið þig um að gera eitthvað fyrir
mig!
b) Mikið er gott að hafa svona hjálparmann. Það flýtir
svo fyrir mér að þú skulir vera svona duglegur að hjálpa
mér. Gætirðu ekki líka gengið frá ostinum, brauðinu og
smjörinu?
Ef Nonni fær alltaf neikvæð viðbrögð, við því sem
hann gerir, verður hann sífellt neikvæðari og þverari.
Hann fær enga umbun. Bestu launin eru hrós og þakk-
læti fyrir hjálpina.
Flest börn eru mjög hjálpsöm og krefjast ekki mikils
að launum. En þau börn, sem okkur finnst ekkert sér-
lega hjálpsöm og heimta alltaf eitthvað í staðinn, þurfa
að mæta þannig viðmóti frá hinum fullorðna að þau sjái
sér hag í því að hjálpa til.
Það væri ekki úr vegi að taka sér svolítinn tíma og
ræða um hjálpsemi við börnin. Upplagt er að nota
Barnablaðið sem farveg fyrir slíka umræðu. Gerum
ekki of miklar kröfur, leyfum börnunum að vera börn!
Gangi ykkur vel.
Ritnefnd.