Barnablaðið - 01.02.1991, Qupperneq 12

12 BARNABLAÐID
Eggert E. Laxdal:
S vertingj adrengurinn
og ljónið
Litli svertingjadrengurinn haföi
veriö aö leika sér fyrir utan kofann
sinn. Allt í kring var skógurinn, fag-
urog heillandi. Honum hafði verið
bannaö að fara inn í skóginn, því
aö þar voru mörg hættuleg dýr,
sem gætu unnið honum mein.
En skógurinn var líkastur ævin-
týri að sjá, og það gat ekki gert
neitt til, þótt hann laumaðist
aðeins inn í jaðarinn. Enginn
myndi vita neitt um það og hljóð-
lega læddist hann að trjánum,
sem stóðu næst og svipaðist um.
Hér var ekkert, sem gat unnið
honum mein. Hann hélt lengra inn
á milli trjánna og kom von bráðar
inn í stórt rjóður, sem var vaxið
hávöxnu grasi, sem náði honum
upp í öxl. Hann hélt áfram. Allt í
einu heyrði hann eitthvert hljóð.
Það líktist urri í hundi, en þó miklu
þróttmeira.
Hann svipaðist um og kom loks
auga á stórt dýr, með afar loðinn
makka. Þetta var Ijón, sem kallað
var konungur skógarins og allra
dýra, en drengurinn hafði aldrei
séð Ijón fyrr og hélt að þetta væri
stór hundur. Hann varð því ekkert
hræddur, því að hundarnir heima
hjá honum voru góðir og gerðu
engum mein.
Hann gekk því nær Ijóninu og
talaði hlýlega til þess, en Ijónið
nálgaðist hann einnig hægt og ró-
lega og brátt var það komið alveg
að honum og glennti upp ginið.
Hvílíkar tennur, hugsaði drengur-
inn, og svo var það með skegg,
gaman væri að toga svolítið í
skeggið á dýrinu hugsaði drengur-
inn og greip um kampana á Ijóninu
og togaði í. Ljónið varð svo hissa á
þessu framferði drengsins, að það
lokaði gininu og lagðist niður í
grasið, deplaði augunum og sló
um sig halanum. Þetta hafði eng-
inn gert áður. Yfirleitt voru allir
hræddir við það og forðuðu sér
þegar það var nærri, en þetta litla
mannsbarn var hvergi hrætt og
stríddi því meira að segja.
Þegar Ijónið hafði lagst niður á
fjóra fætur, sá drengurinn sér leik
á borði og klifraði upp á makka
þess. Ljónið stóð þá upp og rak
uppfeiknaöskur, svo aðundirtókí
skóginum og labbaði af stað, með
svertingjadrenginn á bakinu. Það
var þyrst og bjóst til þess að fá sér
eitthvað að drekka niðri við vatns-
bólið, sem var þar nærri.
Drengurinn hélt sér fast í makka
þess, til þess að detta ekki af baki.
Þegar Ijónið kom niður að vatninu
með byrði sína, nam það staðar
og teygði fram hausinn til þess að
drekka, en þá gerðist nokkuð,
sem drengurinn hafði ekki búist
við, hann steyptist á höfuðið niður
í vatnið. Honum tókst þó fljótlega
að snúa sér við og setjast upp svo
að höfuðið stóð uppúr, en þá sá
Ijónið sér leik á borði, glennti upp
ginið og gerði sig líklegttil þess að
eta drenginn, en allt í einu hikaði
það og skimaði í allar áttir, það
fann mannaþef, og brátt kom
maður í Ijós með byssu í hendinni.
Þegar Ijónið sá manninn og byss-
una, þá snéri það sér við og hljóp
sem skjótast inn í skóginn.
Maðurinn miðaði á það byss-
unni og skaut, en missti marks, þá
kom hann auga á drenginn úti í
vatninu. Hann kom honum fljótt til
hjálpar, og dró hann upp á bakk-
ann.
„Hvað ert þú að gera hér dreng-
ur minn?“ spurði maðurinn hissa.
„Ég sat á hundinum og datt í
vatnið, þegar hann fór að drekka,“
svaraði drengurinn.
„Sastu á hundinum?" spurði
maðurinn.
„Já,“ sagði drengurinn.
„En drengur minn, þetta var ekki
hundur, heldur Ijón, og það hefði
getað etið þig,“ sagði maðurinn.
„Nú,“ sagði drengurinn. Hann
minntist þess, að móðir hans hefði
sagt honum frá Ijónunum, og hve
hættuleg þau gætu verið og þegar
hann fór að hugsa um þetta, þá
var ekki laust við, að hann finndi til
ótta.
„Þetta fór nú allt vel,“ sagði
maðurinn, „en þú mátt aldrei aftur
fara einn inn í skóginn.11
„Nei,“ sagði svertingjadrengur-
inn, „það geri ég aldrei aftur.“
„Gott,“ sagði maðurinn, „en nú
skulum við halda heim.“
„Já,“ sagði drengurinn, „ég
hlakka svo mikið til þess að koma
heim, það er svo gaman að leika
sér fyrir utan kofann, þar sem
pabbi og mamma geta passað
mig.“