Barnablaðið - 01.02.1991, Qupperneq 13

BARNABLADID 13
Halló krakkar,
Ég hef haft mikiö að gera aö undanförnu. í næsta húsi við mig býr gömul konasem heitir Lára.
Hún hefur verið veik í mörg ár og á erfitt með að fara út í búð.
Stundum kallar hún á mig og biður mig að skreppa fyrir sig í búðina. Einu sinni sem oftar
kallaði hún á mig og bað mig að fara fyrir sig út í búð. Ég hljóp í búðina og hugsaði með mér að
kannski fengi ég að eiga afganginn. Þegar ég kom til baka, spurði Lára mig hvað þetta hefði
kostað og hvort ég hefði fengið eitthvað til baka. Ég sagði að ég hefði fengið fimmtíu krónur til
baka og bjóst við að hún myndi gefa mér fimmtíukallinn — en það gerði hún ekki.
— Þakka þér kærlega fyrir hjálpina Lambi minn. Mikið er gott að eiga svona góðan nágr-
anna. Hún bauð mér inn og gaf mér heitt kakó. Ég settist í eldhúsið hjá henni og sá að ekki var
vanþörf á því að taka rækileg til í eldhúsinu. Lára sá að ég var að horfa á allt draslið. Hún leit
afsakandi á mig.
— Ég er búin að vera svo veik í fótunum að ég ræð hreinlega ekki lengur við húsverkin. Þú
verður að afsaka þó það sé svolítið drasl.
— Ég er nú svo duglegur að ég get alveg hjálpað þér við húsverkin, sagði ég ánægður. Ég
var svo glaður að finna að ég get verið góður.
Strax sama dag tók ég til í eldhúsinu hennar, skúraði og ryksaug öll gólfin og þurrkaði af. Nú
var allt orðið skínandi fínt og Lára sæl og glöð.
— Ég kem í næstu viku og hjálpa þér aftur við húsverkin.
Vikan leið án þess að ég liti nokkurn tíma inn til Láru. ^ P
Á föstudeginum var ég kominn með svolítið samviskubit yfir því að vera ekki búinn að fara til
hennar. Mér varð hugsað með hryllingi til húsverkanna. Svo kom helgin. Ég gaf mér aldrei tíma
til að heimsækja Láru. Á mánudeginum sá ég Láru horfa
út um gluggann sinn. Ég var kominn með samviskubit.
Fyrst Lára sá mig, komst ég ekki hjá því að fara til
hennar.
— Lofaðir þú ekki að koma til mín í síðustu viku
Lambi minn, spurði hún.
— Jú, svaraði ég skömmustulega.
— Hvers vegna stóðst þú ekki við loforðið?
— Ég var svo upptekinn, svo borgarðu mér hvort
sem er aldrei neitt fyrir að hjálpa þér.
Þetta hefði ég ekki átt að segja en ég var búinn að
segja það áður en ég vissi af. Lára leit á mig særð og
undrandi.
— Ef ég væri nógu rík, myndi ég borga þér eins
mikið og þú vildir, en ég á enga peninga.
Ég skammaðist mín. Aumingja Lára. Héðan í frá
ætla ég alltaf að hjálpa henni og hætta að hugsa um
að fá borgað fyrir allt sem ég geri.
Mér finnst gaman að vera hjálpsamur. Eruð þið líka
hjálpsöm? Hverjum hjálpið þið?
Ykkar vinur,
Lambi.
P.S. Skrifið fljótt!