19. júní - 19.06.1977, Síða 6

Eftir messu.
Hvað réð þeirri ákvörðun
þinni að læra guðfræði — hver
voru viðbrögð fjölskyldu þinnar
við svo óvenjulegu starfsvali
stúlku?
Það, sem réð ákvörðun minni,
var áhuginn á kristilegu starfi,
sem eiginlega hafði vaxið með
mér frá blautu barnsbeini í starf-
inu i KFUK og Kristilegum
skólasamtökum. Ég hugsaði nú
lítið um að þetta væri óvenjulegt
starfsval stúlku þótt ég væri
mestan hluta guðfræðinámsins
ein kvenna í deildinni. Fjölskyld-
an hefur sjálfsagt ekkert hugsað
um það heldur. Ég man að
mamma spurði mig einhvern-
tíma eftir stúdentspróf hvort ég
ætlaði að læra eitthvað meira og
ég sagði: Guðfræði. Ég skal styðja
þig, góða, sagði móðir mín
blessuð og hún og allt mitt fólk
hefur sannarlega gert það. For-
eldrar mínir, systkin og mágkona
hafa mikið mátt á sig leggja fyrir
mig í viðleitni minni til að fá að
starfa sem prestur. Þeirri viðleitni
hefur verið dremilegar tekið af
almenningi en mig nokkurn tíma
grunaði og prestkosningar eru
sannast sagna geysilegt fyrirtæki,
sem enginn veit nema sá, sem
reynt hefur.
Hvers vegna fórstu ekki þegar
að loknu námi í preststörf?
Ég mátti hreinlega ekki vera að
því. Ég var svo stálheppin að fá
vinnu í kvenlögreglunni með
guðfræðináminu, það var eins og
verklegi þátturinn í náminu og
ómetanlegur. Ég hélt svo því
starfi áfram eftir embættispróf og
vann auk þess að kristilegum
málum í Hjálpræðishernum og
víðar. Dætur okkar voru litlar og
mikið að gera bæði heima og
heiman og mér fannst guðfræði-
námið nýtast vel og mat mikils
þessa starfsmöguleika og starfs-
reynsluna, sem ég fékk í samstarfi
við margt merkisfólk.
Breytti hjúskapur þinn afstöðu
þinni til starfsvals þín?
Nei, ég veit ekki hvernig það
hefði átt að verða. Auðvitað hefði
það verið erfitt ef Þórður maður
minn hefði verið mótfallinn nánii
mínu. En hvers vegna í ósköpun-
um hefði hann átt að vera það?
Hann hefur alltaf hvatt mig. Ég
hef heldur aldrei verið á móti þvi
að hann lærði latínu og spænsku,
þó nú ekki væri.
Reyndist auðsótt að fá vígslu?
Islenzkar konur hafa haft laga-
legan rétt til prestvígslu í áratugi.
Það var talað um það áður en
nokkur kona hafði sótt um prest-
starf að hérna myndi nú ekki
verða sama vitleysan-og baráttan
og annars staðar á Norður-
löndunum, við værum svo víð-
sýn. Annað kom þó í ljós. Eg sótti
um Kárnesprestakall þegar það
var stofnað, við vorum fjögur,
sem sóttum. Eg heimsótti hvert
einasta hús og fólk, sem ég hitti,
var verulega þægilegt og
skemmtilegt. En ég fékk bara 148
atkvæði af þeim 1829 atkvæðum,
sem greidd voru.
Svo fluttumst við til Frakk-
lands en ákvörðun mín um að
gerast prestur stóð óhögguð. Þeg-
ar við komum heim eftir tvö
fyrstu árin ákváðum við að ég
skyldi dveljast heima í eitt ár með
dætur okkar og sækja um eitt-
hvert laust prestakall úti á landi.
Ég held ég segi þá sögu nánar. Á
leiðinni heim lásum við í blaði að
söfnuðinn í Súgandafirði vantaði
prest. Við Þórður keyrðum vestur
skömmu eftir heimkomuna og
gengum formálalaust á fund for-
manns sóknarnefndar. Það var
Sturla Jónsson, sem þá var yfir
sjötugt. Þórður var ögn fyrri til að
heilsa honum og sagði að erindið
væri það að við hefðum heyrt að
Súgfirðinga vantaði prest. Ja,
segir Sturla, svo maðurinn er
bara guðfræðingur. Nei, svaraði
Þórður, það er nú konan mín. Og
ég bjóst við að heyra þessa venju-
lega setningu, sem ég heyrði svo
oft í kosningunum í Kópavogi:
Æ, við viljum nú ekki kvenprest.
En Sturla leit á nhg, skellti sér á
lær og sagði: Ja, ekki er það nú
verra. Frá honum ókum við til
Ágústs Ólafssonar, sem lika er í
sóknarnefndinni. Hann bauð mig
velkomna til starfa og þegar ég
spurði um afstöðu hans til kven-