19. júní - 19.06.1977, Blaðsíða 32

Eg yrki þegar mig
vantar aðsegjaeitthvað . .
Elísabet Þorgeirsdóttir er ung
skáldkona, 22 ára, sem ætlar að
gefa út fyrstu bók sína með
haustinu. Hún er fædd og alin
upp á ísafirði, og stúdent þaðan
1975. Síðan kenndi hún einn vet-
ur austur á Neskaupstað, en í
vetur hefur hún verið í Reykjavík
við háskólanám. „Við dreifbýlis-
fólk þurfum að sækja framhalds-
menntun til höfuðborgarinnar,
og ekki segi ég að mér leiðist
hérna syðra, það væri alveg ó-
þarfi, en ég er mikil lands-
byggðarmanneskja i mér, þar vil
ég starfa í framtíðinni. Einstakl-
ingarnir eru einangraðir í
borgarsamfélagi þrátt fyrir fjöl-
mennið — eða kannski vegna
þess. Eg held að tjáningarform
eins og ljóðlistin henti einmitt vel
fyrir þá sem þarfnast útrásar fyrir
sköpunarþörfina og hef grun um
að margir iðki hana í laumi. Þetta
hefur jú tollað við íslendinga
gegnum aldirnar. Mér hefur al-
drei dottið í hug að „verða skáld“.
Þetta sem núna kallast yrkingar
hjá mér fór ég að skrifa niður 16
ára og hugsaði ekkert um hvort
það væri skáldskapur. Eg þurfti
bara að koma þessu frá mér. Það
RÖKSTUDD ÁKVÖRÐUN.
Ung hjón í Hafnarfirði sögðust
mundu kjósa karlframbjóðanda
til prests þar enda þótt þeim
líkaði betur við kvenframbjóð-
andann. Aðspurð sögðust þau
gera það vegna þess að ferma ætti
son þeirra næsta ár og þau kynnu
betur við að láta karlmann ferma
hann.
30
ættu allir að skrifa niður það sem
þeim býr i brjósti, Jjví það geta
þetta allir.“
En hvað gerðist sem kom af
stað þessari áráttu? Hvers vegna
16 ára en ekki 14 eða 18? „Það er
einfalt að svara því. í landsprófi
fékk égí fyrsta sinn kennslu í nú-
tímaljóðlist og þá opnaðist fyrir
mér nýr heimur. Upp úr því fór
ég að skrifa niður hugsanir mínar
í ljóðum.“
Eftirlætisskáld? ,Ja, ég lærði
að lesa ljóð á Stein Steinarr
öðrum fremur. Hann er mikil
stoð ungu fólki, þvi hann er leit-
andi í skáldskap sínum eins og
maður er sjálfur leitandi á þess-
um árum. Svo sökkti ég mér niður
í Thor Vilhjálmsson. Jóhannes úr
Kötlum er líka í uppáhaldi
hjá mér, en mesta virðingu ber ég
fyrir Jakobínu Sigurðardóttur af
öllum skáldum og vildi helst líkj-
ast henni.“
Elísabet lá lengi á þessum
ljóðum sínum eins og títt er um
konur. Henni datt ekki í hug að
aðrir gætu haft gaman af þeim.
En þetta fór að hlaðast upp og
kvisast út og svo fór að hún las
nokkur ljóð á skemmtikvöldi hjá
Mími, félagi stúdenta í íslensku,
siðastliðið haust. Eftir það þýddi
ekki að þegja yfir þessu lengur og
nú ætlar Elísabet að gefa út bók
næsta haust með gömlum og
nýjum ljóðum. „Síðasta ljóðið er
ort i vetur, en bókin er samt orðin
mjög fjarlæg mér. Það er ekki Jjað
að ég vilji ekki gangast við þess-
um ljóðum, ég orti þau og veit
það vel, en það er eins og mér
þyki ekki vænt um þau lengur.
Þau koma mér ekki eins mikið við
og þau gerðu.“
Ljóðin í opnunni eru tekin úr
bókarhandriti Elísabetar, hrein-
skilin ljóð og blátt áfram. „Ég
yrki þegar mig vantar að segja
eitthvað, til þess nota ég þetta
form. Aðrir gera sennilega eitt-
hvað annað: rífast, mála, spila á
hljóðfæri, stunda íþróttir! Ég sest
aldrei niður og hugsa: Hvað á ég
nú að skrifa um? Þetta kemur
ósjálfrátt, og ég vil ítreka J:>að að
þetta geta allir gert.“
S.A