19. júní - 19.06.1977, Blaðsíða 33

Vorið okkar, systir
Manstu nóttina
þegar morgunninn kom
með vorið í fanginu.
Nóttina sem ég og þú
eignuðumst vorið hvor í annarn.
Óúlskýranlegt er mér vorið, systir
hlýtt, gott, það besta sem ég á.
Óðar hauslar að í mannheimum
ég sigli burt
inn í myrkur ókunns vetrar.
En vorið okkar
býr alltaf hér inni, systir.
Skyldan
Töfrar nœturinnar
kveikja litring í brjósti mér.
Svart himinhvolfið
streymiryfir með lágum nið
og endar ferð sína hinumegin við fjallið
þar sem sólin býr á kvöldin
þaðan sem dagarnir koma.
Einhver leiðinleg rödd
sem býr í rassinum á mér
og sálfrœðingar kalla skynsemi
segir mér að koma mér í rúmið
því augun séu orðin rauð — höfuðið
sljótt
og á morgun bíði mín tvö bindi
af hundleiðinlegri kennslubók
sem ég eigi að lesa
ef ég œtli mér einhvern tíma að hœtta í
skóla
og verða almennileg manneskja með
fullu viti
en ekki lengur blóðsuga á þjóðfélaginu
og baggi á herðutn þess vinnandi fólks
sem sér landinu fyrir nœgum gjaldeyri
og heldur þjóðfélaginu uþþi.
Eflir þessa ástríðufullu rœðu samvisk-
unnar
þorði ég ekki antiað en skreiðast í
bœlið
og signa mig.
Laugardagskvöld
Þegar líða tekur á laugardagskvöldin
leitum við hvert annað uþþi
og öflum okkur drykkjarfanga.
Um miðnœtti sér eitt okkar rautt
annað blátt
og þriðji tröllauknar víddir um allt.
Við reynum að kallast áyfir gnýinn
(sem við hristum okkur eftir)
einstöku sinnum hittum við í mark —
oftast er það þó þú sem sér blátt
þegar ég sé rautt (eða öfugt)
oftar tölum við þó holum rómi
um loftbólur dagsins sem rann uþþ i
dag
en er siginn í hafið innan tíðar
oftar sitjum við einmana í horni
og látum okkur leiðast.
j
Þrátt fyrir músík og glasaglaum —
þrátt fyrir laugardagskvöldið
sem beðið var eftir alla vikuna.
Grátur
Hjarta mitt (sem er rautt
og slær 80 slög á mínútu)
býryfir þungum krafti
sem stundum brýtur stífluna
og brýst úr viðjum sínum
með ekka og söltum tárum.
Eftir skamma stund
fœnst friður og róyfir hugann.
Augun verða þurr og hrein
(enda nýkomin úr stórþvotti)
landslag hugans eins og gulur akur
með einu grœnu tré
eftir að fellibylurinn Ella
hefur farið hjá
og a/lt er orðið kyrrt, hljótt
og eyðilegt.
Við erum ung
Enn einu sinni
hef ég vaknað uþþ að morgni
og minnst stunda næturinnar.
Enn einu sinnið lét ég undan heitu brosi
og kraftalegum faðmi.
1 hita dansins
og nálœgð munns og handa
fékk ég ekki staðist œskuhitann
í líkama mínum
og líkama þínum.
Enn ein nótt er liðin —
við vöknum uþþ
og finnst við óhreinni en áður.
Blekkingarvefurinn er fallinn frá.
Raunveruleikinn skerst inn í hugann
kaldur og svartur.
látalœtin stóðust ekki —
hitinn sem við kveiktum
var ekki sannur, ekki nógu heitur.
í flýti lœðist þú útfrá mér
við eigum ekkert vantalað.
Fegin breiði ég sœngina
uþþ fyrir haus
og hlusta á fótatak þitt
niður stigann.
Nú er ég ein í rúmi mínu.
Þráin sem ólgaði í brjósti mér
misvirt og lítillœkkuð.
í hljóðfœrið okkar
vantaði alla tóna,
hljómurinn var holur
snertingin köld — ósönn.
Höfuð mitt hvílist við koddann.
Ég lœt mig dreyma á ný
fallega drautna
um fallegan hlut.
31