Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 25

ið uppi héra og önnur smádýr eér til matar. Hann
varð að hugsa. Við það þroskaðist heilinn. Hugs-
anir mannsins urðu skarpari, eftir því sem aldir
liðu. Samfara því, fullkomnaðist málfæri hans.
Tungumál.
Sagt er að ýms spendýr, t. d. apar gefi frá sén
um 20 mismunandi hljóð, sem hvert hefir sína
þýðingu, en menningarsnautt fólk noti um 300
orð til daglegra þarfa. Tungumál breytast stöð-
ugt. Fyrir þúsund árum var töluð sama tunga um
öll Norðurlönd. Nú skiljum vér hvorki Dani, Norð-
menn eða Svía, nema við lærum tungur þeirra.
Færeysku skiljum vér enn nokkum veginn. Norð-
urlandamálin eru samt skyld. Flest tungumál í
Evrópu eru það reyndar líka, þótt skyldleikinn sé
ekki eins mikill. En ekki er hægt að segja, að öll
mál séu skyld, þótt allar þjóðir séu af sama bergi
brotnar. Lítur helst út fyrir að tungumál hafi ver-
ið fundin upp á ýmsum stöðum, efitir að mennimir
voru famir að dreifast út um jörðina. Þá fyrst
hafa talfærin og heilafellingamar, sem þeim
stjóma, náð þeim þroska, að hin ófullkomnu hljóð
dýrsins gátu breyst í reglulegt mannamál.
Eldurinn.
Hér á undan hefir verið minnst á 3 atriði, sem
greina manninn frá dýrunum: Hann gengur upp-
réttur, hann notar áhöld, og hann hugsar og tal-
ar. En þetta gera dýrin allt líka, þótt þau hafi
ekki náð sömu fullkomnun á þessum sviðum og
23