Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 30

að aðferðin þekktist í Þýskalandi og Noregi fram
á 18. öld eðaJ jafnvel lengur. Það kom fyrir, að
fiskileysi og óhöpp voru talin stafa af göldrum.
Sumstaðar í Noregi var þá talið gott ráð, að kveikja
eld, með því að núa saman tréskífum. Var eldur
sá talin góð vörn gegn göldrum og öllu óhreinu.
Menntamenn og villimenn.
Hvernig skyldu menn hafa lært þá merkilegu
list, að núa spýtunum saman til að kveikja? Nú-
tímamenn menningarþjóðanna geta ekki kveikt
með svo ófullkomnum eldfærum, þótt þeir viti að
villimenn geri það.
Prófessor nokkur þýskur segir frá því, að hann
ásamt stúdentum sínum, hafi reynt að kveikja með
eldbor, sem villimenn höfðu notað. Þessir þýsku
menntamenn sátu kófsveittir við tilraunir sínar tím-
unum saman; en þrátt fyrir dæmafáa þrautseigju,
tókst þeim aldrei að kveikja. Seinna fór prófessorinn
suður til Afríku. Þá sá hann Negrana kveikja með
eldbornum. Einn þeirra, sem hét Wanduwandu, var
ekki sérlega lengi að því. Hann sneri bornum ósköp
rólega milli handanna. Fínn trésalli streymdi út
úr holunni, og eftir eina mínútu var eldurinn
kviknaður. Prófessorinn sá líka marga Negra, sem
reyndu að kveikja með sömu eldfærum, en gátu
það ekki.
Það er undravert, að einhverntíma í fyrndinni
hafa villimenn fundið upp og notað eldborinn. En
menntamenn nútímans geta ekki kveikt með hon-
um, þótt þeir ættu lífið að leysa.
28